Σε είδα να βουλιάζεις σε άμμο κινούμενη.
Με βεβαιότητα και σαφήνεια σού ‘πα:
«Οριζοντιώσου,
αύξησε τη μάζα σου,
απλώσου πάνω στον κίνδυνο!»
Δεν θέλησες να με πιστέψεις.
Δεν θέλησες να αφεθείς στη γνώση και στο βίωμα
ενός απλού ανθρώπου.
Έστησες ακόμα παραπάνω τον κορμό,
σήκωσες το κούτελο προς τα ουράνια,
και μ’ άμετρη αξιοπρέπεια
έστειλες προσευχή στο άγνωστο,
ενόσω η λάσπη σε ρούφαγε από κάτω
ανηλεώς.
Σου έτεινα -θυμάσαι;- κλαδί ελιάς και σωτηρίας
δυνατό, λυγερό, σχεδόν άθραυστο,
μα μέσα στον πανικό σου
το πήρες κι αυτό για απειλή
-σου θύμισε μάλλον βέργα σχολική που θα σε τιμωρούσε.
Τ’ απώθησες λοιπόν με το χαριτωμένο χέρι
που απέμεινε στερνό στην επιφάνεια
να εκλιπαρεί βουβά
μέσα στο τόσο θλιβερά αδιάφορο ολόγυρα:
«Βοήθεια!»
Κλαδί ελιάς; Συμπόνοια και συγχώρεση αναζητούσες, αλλά αντάμωσες την άρνηση;
Συμβαίνει κι αυτό. Όταν όλα τριγύρω είναι πικρά, δύσκολα μπορείς να αντιληφθείς και τον παραμικρό κόκκο ζάχαρης που μπορεί να σου γλυκάνει το είναι. Φοβάσαι ακόμα κι αυτό το ίδιο το χαμόγελο, φυλάγεσαι… εξακολουθείς να ζητάς βοήθεια είτε με τα λόγια, είτε με το βλέμμα…
Αν δεν εισαι ετοιμος να δεχτεις βοηθεια, δεν θα την βρεις, οσο κι αν την επικαλεισαι…
Πολλές φορές αρνούμαστε να δεχτούμε την αλήθεια για να μην ακυρώσουμε λαθεμένες πράξεις μας, δηλαδή τμήμα της ζωής μας.
Οι αλλαγές, οι επαναπροσδιορισμοί στον τρόπο της σκέψης μας και η αποδοχή του βαθύτερου "εγώ" μας, είναι αναγκαία και απελευθερωτικά, όμως.
Συνάκο πού εξαφανίστηκες;;;;;;;;
Ακλυόνη εδώ περι-πλανώμενη… που έχασε τον κωδικό της!!!!!
Μουλειψες….
Η Βοήθεια ΠΟΤΕ δεν έρχεται από Έξω…
πάντα έρχεται από Μέσα!…
γι'αυτό απώθησε το κλαδί…
πιάστηκε από το κλαδί των Ονείρων που τόσα χρόνια φύτρωνε μέσα της….
{εκλεψα το κίνητρο.. ευχαριστω..}
..εμείς δίνουμε χείρα βοηθείας
εσύ θα δώσεις σημάδι παρουσίας;;
Kalo sou mhna 🙂
γειάααααα
Γεια σας! Ευχαριστώ που περνάτε, ευχαριστώ που σχολιάζετε! 🙂