Άργησα σήμερα να γράψω.
Ζεσταίνομαι.
Έχω πάρει και κιλά και είναι χειρότερα.
Δεν έχω συνηθίσει να κουβαλάω παραπανίσια κιλά.
Τα αισθάνομαι σαν ξένο σώμα.
Το τσιγάρο. Κόφ’ το-άρχισ’ το,
να τα κιλά και δεν φεύγουν κιόλας.
Έχω απομακρυνθεί απ’ το σώμα μου. Δεν είμαστε πια ένα. Είμαι εγώ κι αυτό. Ούτε στον καθρέφτη δεν θέλω πια να το κοιτάζω. Όχι γιατί είναι τόσο χάλια –δεν είναι, αλλά γιατί δεν είναι το δικό μου. Είναι μάλλον δανεικό. Κάποια νύχτα θα κρύωνα στη μηχανή και μου το δάνεισε κάποιος να μην κρυώνω. Και μού ‘μεινε.
Και δεν ακούει πια! Ε, βέβαια, γιατί ν’ ακούει, αλλουνού είναι, δεν με γνωρίζει.
(Μάλλον ο άντρας μου μού το δάνεισε. Ναι, όσο το κοιτάζω, κάτι μου θυμίζει).
Πρέπει να το εκπαιδεύσω απ’ την αρχή.
Και βαριέμαι…
Μήπως θα το περιφέρω στα σοκάκια να το λιμπιστεί κανείς; Ποτέ δεν είμαι μόνη. Έχετε παρατηρήσει, πως οι άνθρωποι δεν σου μιλάνε, άμα είσαι ζευγάρι; Φοβούνται ίσως, από διακριτικότητα, δεν ξέρω. Μόνος σου σε νησί θα γνωρίσεις τους χίλιους δυο, παρέα το ίδιο. Ζευγάρι τίποτα. Εκεί τιμωρία. Εσύ κι αυτός.
Το σώμα μετά από κάποια ηλικία οι περισσότεροι το βλέπουν απ’ την πλευρά της υγείας.
Να τα τριγλικερίδια, να οι χοληστερίνες.
Λες και η ομορφιά είναι περασμένο αγαθό, άπιαστο. Και μάλλον άχρηστο.
Πάω στον οδοντίατρο και του λέω «Κάνε μου καθαρισμό» και η απάντηση:
«Έλα μωρέ, ο άντρας σου σ’ αγαπάει έτσι κι αλλιώς»!!
Δεν είμαστε στα καλά μας, μου φαίνεται.
Αφήστε εκείνο, το άλλο: «Γιατί μωρέ, τραγουδίστρια είσαι; Τι σε νοιάζει;»
Για να μην πάρουμε διαζύγιο από τον άνθρωπό μας, για να μην επαναστατήσουμε ενάντια στη μιζέρια της ρουτίνας, παίρνουμε διαζύγιο από τον εαυτό μας.
Και είναι αλήθεια αυτό, τουλάχιστον για μένα. Όταν με βλέπεις και πολυφτιάχνομαι, κάτι δεν πάει καλά. Κάπου τριγυρνάει το μυαλό μου. Αλλού.
Κι αφέθηκα, για να μην τριγυρνάει. Το πιστεύετε αυτό; Αφέθηκα, για να είμαι πιστή.
Οι γύρω μου γυναίκες δεν έχουν παχύνει, αλλά έχουν πάρει αυτό το αντιερωτικό βλέμμα της μαμάς. Εγώ δεν έκανα παιδιά. Πρέπει να διαφυλάξω αλλιώς τη ζώνη παρθενίας μου. Και τά ‘βαλα με τον εαυτό μου.
Προβλέπω πολλά σχόλια απόψε σε τούτο το κείμενο…
Με όποιον άλλον κι αν τα βάλουμε, αντέχουμε, με τον εαυτό μας; που μάς ακολουθεί παντού-πάντοτε; Τι κρίμα που δεν μπορούμε να τον δούμε μερικές φορές όπως βλέπουμε ένα καλό μας φίλο: με συμπάθεια. Με ανοχή. Χωρίς απαίτηση και χωρίς επίκριση.
Μας βλέπουν πολλοί με ανοχή;
Χωρίς απαίτηση και χωρίς επίκριση;
Ξέρεις τι έχω ακούσει από τους φίλους μου κι αγαπημένους μου στην πλάκα; Τύφλα νά ‘χει η Λαμπίρη! Τύφλα και η Στεφανίδου.
Άσε, που η “συμπάθεια” πολλές φορές είναι κεκαλυμμένη λύπηση. Εντάξει, να δεχτούμε την πραγματικότητα, αλλά να μην πάμε για το καλύτερο;
ΓΜΤ! ΓΜΤ! ΓΜΤ!!!!
Μου’κλεψες την ιδέα – αν με ξανάφηνε ο Γάτος να του το κάνω Τέξας, το επόμενό μου θα ήταν κάτι τέτοιο – στο πιο… “φλου αρτιστίκ” βεβαίως! Εγώ αν κυριολεκτήσω και πω την καταραμένη λέξη “κυτταρίτιδα” (πού’σαι Ρούμπενς!) ο Δήμου θα γίνει ζηροκοκμμεντάς σε dt!!!
Ενα σου λέω: δεν υπάρχει μεγαλύτερη εκδίκηση από τον ίδιο σου τον εαυτό, για όλες τις πείνες που έχεις τραβήξει, όλες τις στερήσεις στις οποίες έχεις αυθυποβληθεί, και τον ιδρώτα που έχεις χύσει στα γυμναστήρια, από το να είσαι έγκυος και να περιδρομιάζεις ελεύθερα, εις πείσμα του γυναικολόγου που σου λεει 10-12 κιλά max!
(max στα μούτρα του!)
:-)))
ΥΓ1- I’m on a seafood diet: I see food & I eat it! (Dolly Parton)
Πού να δεις, άμα οι εγκυμοσύνες είναι και αποτυχημένες.
Που μένεις με το π…(άχος) στο χέρι…
…δε βαριέσαι…Κάποτε θα κάνουμε όλοι την τέλεια λιποαναρρόφηση-στο καλύτερο Ινστιτούτο Αδη-νατίσματος…
Χαμόγελο.
kyriaz, θα πάθω αναρρόφηση!
Θες ν’ αδη-νατίσω από τώρα;
Άσε να προλάβουμε να γράψουμε τουλάχιστον το κάτι τι(ς) μας.
Δεν ξέρω τι να πώ για το κείμενο σου και την περιγραφή σου πέρα απο το οτι άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου…Το εχω διαβάσει απο χθές αρκετές φορές.
Σ’ ευχαριστώ πολύ, pixie μου!
Εσύ γιατί δεν γράφεις;
εχω γράψει σε χαρτι δυο άρθρα αλλά δεν προλαβαίνω αυτές τις μέρες.σημερα έχουμε έκθεση στο τμήμα φωτογραφίας τρέχαμε, και τρέχω γιατι θα γίνω νονά σε λίγο καιρο.Βάλε και δουλειά κτλΜαλλον αυριο θα βάλω.
Κάθε post σου που διαβάζω βρίσκω να έχουμε όλο και περισσότερες ομοιότητες… κοινά βιώματα. Ως και τα βιβλία που έχεις τον profile σου! Τα έχω διαβάσει.
“στο profile σου” ήθελα να γράψω.
Ας όψεται η βιασύνη μου. Είμαι και στην δουλειά τώρα. Καταλαβαίνεις.
Κατανόηση!!
@debby
Για πες, για πες…
Είμαι πάντα ανοιχτή σε μια καλή ψυχαναλυτική κουβεντούλα.
Άμα μοιάζουμε κιόλας… Ψώνιο!