Έχω μία περίπτωση στο μυαλό μου
ανθρώπου προς άνθρωπο,
φυσικού προσώπου προς φυσικό πρόσωπο,
που εφαρμόζει την τακτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
ή εν πάση περιπτώσει της Γερμανίας
προς την Ελλάδα (και όχι μόνο):
Είμαι δυνατότερος οικονομικά
και σ’ έχω στη «δούλεψή» μου.
Μπορεί να ξεκινήσαμε ως συνέταιροι
-καμιά σημασία δεν έχει αυτό-
ήταν ένα απλό τέχνασμα για να σε χειραγωγήσω.
Εσύ έπρεπε απλά να βάλεις ό,τι είχες στο παιχνίδι
στο όνομα ενός αβέβαιου κοινού και ανθηρού
υποτίθεται μέλλοντος.
Σταδιακά σε υποβίβαζα
με τρόπους παράνομους και νόμιμους ταυτοχρόνως
-ξέρετε πώς πάνε αυτά-,
σε έκανα δούλο μου στηριζόμενος σε αποφάσεις
που σου επέβαλα να παίρνουμε μαζί,
ώσπου σε έφτασα σε ένα σημείο
ομηρίας·
να σε πληρώνω ψίχουλα
κι εσύ να με πληρώνεις
με όλο και μεγαλύτερες συνεισφορές στην «εταιρία»
αλλά κυρίως με το μόχθο σου,
και με το ύστατο κεφάλαιο·
το ίδιο σου το είναι.
——————————————
Ήμουνα σίγουρος πως δεν θα έφευγες
-μα πού να πας; Σε είχα δέσει κόμπο-,
όμως να που βρήκες θάρρος κρυμμένο
και μου την έκανες.
και μου την έκανες.
Από εξαθλίωση ως κάποιο βαθμό,
αλλά από περηφάνια κυρίως.
——————————————
– Τόλμησες να σηκώσεις σ’ εμένα το κεφάλι;
Που είσαι ένα τίποτα;
Ναι, σε περιφρονούσα ανέκαθεν,
μα τώρα σε μισώ.
Και ΠΡΕΠΕΙ να σε συντρίψω!»
– Κάνε ό,τι θες.
Εγώ έτσι ή αλλιώς
θα ζήσω.-
"μα πού να πας;"
Κι όμως, δρόμοι υπήρχαν!
Πάντα υπάρχουν δρόμοι… Κι αν δεν υπάρχουν, μπορούμε να τους ανοίξουμε περπατώντας με τα πόδια μας.