Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και πρησμένα από το κλάμα των προηγούμενων ημερών.
Γιατί έκλαιγε; Ούτε κι η ίδια ήξερε… Δεν έβρισκε από πουθενά να αρπαχτεί, όπως έκανε παλιότερα.
Όλα της φαίνονταν σαθρά και άνευ αξίας.

«Τι σου φταίει, γλυκιά μου;», ηχούσε ακόμα στ’ αυτιά της η ερώτηση της Π.
«Τι είναι αυτό που σου γεμίζει την ψυχή τοξίνες και την κάνει να σέρνεται σαν ύστερα από τεράστιο γλέντι;»

Ποτέ της δεν αποφάσισε τι απ’ τα δύο προτιμά: το γλέντι ή το ευχάριστο ξύπνημα;
Έτσι κι αλλιώς όμως τώρα το γλέντι ήταν πίσω της και τα σημάδια του στο διηνεκές…
Τι μου φταίει, τι μου φταίει;

Μήπως αυτό;
«Αυτό ή ό,τι περιμένεις απ’ αυτό; Αυτό ή οι μεγάλες προσδοκίες;»
Χμμμ…

«Πάντως, δεν θέλεις να βάλεις κι άλλα δηλητήρια μες στον οργανισμό σου… πίστεψέ με…»
Όχι, δεν ήθελε να προσθέσει τίποτα… έπρεπε μόνον να αφαιρέσει…

Ποιο μαχαίρι όμως ν’ αρπάξει και τι να πετσοκόψει με δαύτο;
«Και αν τό ‘βρω, Θε μου, θα μου δώσεις τη δύναμη να τ’ αποχωριστώ;»

————

Η Π διέκρινε την απελπισία στα μάτια της.
«Είναι αναπόφευκτο, γλυκιά μου, για έναν άνθρωπο σαν εσένα να φτάσει κάποτε σ’ αυτό το σημείο.
Τίποτα δεν τον γεμίζει, τίποτα δεν τον εκπλήσσει πια. Το μόνο που του μένει είναι να εκπλήξει τον εαυτό του…»

Έπρεπε λοιπον να κάνει την έκπληξη; Να πηδήξει τη μαύρη αγελάδα;
Πάντα της έρχονταν τέτοιες βλακειούλες στο μυαλό, όποτε είχε να σκεφτεί κάτι σημαντικό.

«Υπεκφεύγεις…», θυμήθηκε τα λόγια του Μ.

Ναι, πάντα υπ-εξέφευγε… από τον ίδιο της τον εαυτό…
Και πάντα κάτι υπό-/υπέρ-/επί τ’ αυτά… της ξέφευγε… από τον ίδιο της τον εαυτό…