Σε ύψωμα αρχιπελάγους,
σε σπάνιο καιρικό φαινόμενο,
σε μια ομιχλώδη παρέλαση αρχέγονων δαιμονίων,
άγγιξε αυτό που πολλοί αρέσκονται ν’ αποκαλούν Θεό.
σε σπάνιο καιρικό φαινόμενο,
σε μια ομιχλώδη παρέλαση αρχέγονων δαιμονίων,
άγγιξε αυτό που πολλοί αρέσκονται ν’ αποκαλούν Θεό.
Τα χνάρια του χρόνου έσβησαν
και ήχησε σιωπηλά το Πάντα.
Όλα τα μυστικά της ύπαρξης φώλιασαν
μέσα σε έναν κόκκο της διάχυτης ψυχής του.
Τα σύννεφα ξάφνου αραίωσαν
κι άφησαν στη νεοφώτιστη ματιά του
μονάχη την τεράστια, ολόγιομη Σελήνη
και μια αιγαιοπελαγίτικη εκκλησιά.
Πήραν μαζί την δάνεια Μελλομνήμη του.
Η ατομική του ύπαρξη συσπειρώθηκε και πάλι.
Η στιγμιαία επαφή είχε γονιμεύσει όμως τον σπόρο.
Μπορούσε πια να δραπετεύει από το Μεταξύ
και να επιστρέφει εσωτερικά
στην παρήγορα απέλπιδη αίσθηση
του Όλου και του Τίποτα.
…
Πράγματι, σε ένα τέτοιο τόπο αγγίζεις για λίγο “αυτό που δεν εκφέρεται”…και εγώ που δεν το αποκάλεσα ποτέ “θεό” αλλά “συνείδηση της ύπαρξης” το έχω δει πολλές φορές μέσα μου σε τέτοιες στιγμές…Στην Ανάφη…στην Φολέγανδρο…στην Αμοργό…και από τότε κουβαλάω την ουσία από αυτά τα μέρη μέσα μου…και νιώθω απελπιστικά παράφωνος στα καλοκαιρινά τους χάλια…
Είναι ορισμένοι τόποι που μας φέρνουν πιο κοντά στην μαγεία της ύπαρξης…
πολύ ωραία δοσμένη η μεταφυσικότητα.
nav, στα ίδια μέρη “ταξιδεύουμε”…
3 pad, η μαγική, καταποντισμένη, ηφαιστειακή Θήρα είναι ο συγκεκριμένος τόπος…
dawk, μετά- ναι… καλύτερα απ’ το υπέρ-…
Χμμμ…
Πολυ καλο.
Κι’αν ειναι η Σαντορινη το μερος…
τοτε γινεται ακομα καλυτερο.
Tυχεροί εμείς, συνοδοιπόροι και μύστες των δικών σου καταγραφών 🙂
zero, λατρεμένη Σαντορίνη…
adaeus, νά ‘σαι καλά…
και μόνο για αυτό το φαινόμενο (στιγμιαίο και αιώνιο) της διάχυτης ψυχής του τον ζήλεψα
εγώ αυτό το νιώθω μόνο δίπλα σε ποταμια – μόνο το νιώθω όμως, ποτέ ως τώρα η ψυχή μου διάχυτη…
vromios, θέλει και λίγο “σπρώξιμο” το πράγμα… :-)))
κι εγώ δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με την ισορροπία ανάμεσα στο όλα και στο τίποτα.ή απο εδώ ή απο εκεί-ποτέ στη μέση.
(ωραίο τραγούδι ψυχής)