Συνέχεια τρίτη λοιπόν.
Εγώ είμαι εγώ.
Μία και αδιαίρετη.
Ο κάθε μου εαυτός είναι μία άλλη έκφανση
της ίδιας πάντα οντότητας,
που σε διαφορετικό χώρο και χρόνο
δεν μπορεί παρά να είναι αλλιώς.
Εγώ είμαι εγώ.
Με σέρνει η Συνήθεια, τη σέρνω και εγώ.
Δεν με σέρνουν όμως διανοητικά ρεφρέν.
Κι αυτή η ίδια η Συνήθεια εγκαθιδρύθηκε κάποτε στην πορεία·
πριν από αυτήν ήμουνα πάλι εγώ.
Ίσως και να την κουβαλούσα μέσα στα κύτταρά μου.
Ποιος ξέρει; Να ένα από τ’ άλυτα «γιατί».
Εγώ είμαι εγώ και έχω δει έργα πολλά.
Μα κάποιες φορές, σαν είμαι κουρασμένη,
μ’ αρέσει να βλέπω όσα έχω ξαναδεί.
Να γνωρίζω τις ατάκες, να γνωρίζω και το τέλος,
να μην με περιμένουνε εκπλήξεις κι ούτε να περιμένω.
Αφήνω να με νανουρίζουν οι γνώριμες φωνές.
Μόνο σαν είμαι κουρασμένη…
Εγώ είμαι εγώ.
Μα έχω διάφορες πλευρές.
Θηλυκές κι αρσενικές. Έξυπνες και χαζές.
Μαύρες, άσπρες, γκρι και ροζ κι όλης της γης τα χρώματα.
Κάθε μια εκ περιτροπής με οδηγεί.
Όλες δικές μου είναι· παλεύουνε, φιλιώνουν, αγαπιούνται.
Και πάμε πάλι απ’ την αρχή…
Εγώ είμαι εγώ.
Και δεν με πειράζει διόλου που είμαι εγώ.
Αυτό μου έλαχε· ευτυχώς ή δυστυχώς.
Είμαι μία και αδιαίρετη
και προχωρώ μέσα στο χώρο και στο χρόνο
παίζοντας μ’ αυτό που είμαι και πάντα -όσο υπάρχω- θά ‘μαι.
Παραλλαγές σε ένα θέμα.
Εγώ είμαι εγώ…
complexity vs. simplicity…να αρχίσεις να διαβάζεις και εσύ θεωρία του χάους…θα γουστάρεις πολύ !
ωραιο.εσυ να εισαι εσυ…
αυτό μου ήρθε όταν διάβασα τον τίτλο.Νομίζω ότι θα μπορούσε να μελωποιηθεί αυτό το ποστ σου.
kalo afto to adiaireti mou thymise afto pou kapoios eixe pei kapote eisai mia kai adiaireti kai anikeis stin agapi.. i etsi ithele na vlepei na pragmata..
nav, έχω διαβάσει για την κυρία πριν πολλά-πολλά χρόνια… Μέχρι που… την ξέχασα! Στο μυαλό μου μένει πάντα μόνο μια ιδέα…
onomatodosia, λες, ε; Δεν είναι αυτονόητο; Μάλλον δεν είναι…
max, δεν το ήξερα το τραγούδι… Το άλλαξα και λίγο το ποστ, μπας και μελοποιηθεί ευκολότερα! 🙂
piece de resistance, καλώς ήλθες… Περί του ανήκειν θα ήθελα κάτι να γράψω…
Επιστρέφω και βλέπω να περνάς φάση εξαιρετικής αυτογνωσίας που γίνεται νότες. Είσαι ένας ολόκληρος κόσμος, για να αντιγυρίσω το σχόλιο. Καλή μέρα (πρωί πρωί).
σου χω ένα “γιατί” στο σχόλιο που μ άφησες
και θέλω απάντηση
αν θα ναι σε ποστ ή σχόλιο δική σου η απόφαση
με προβλημάτισες πολύ με το σχόλιό σου
(στ αλήθεια είσαι εσύ;;;)
φιλιά
αυτοπροσωπογραφία σε ..ιμπρεσιονιστική γραφή που στέκεται και χωρίς κορνίζα..
μεσημεριάτικη-θερμή-καλημέρα
μια χαρά είσαι εσύ. και ξέρεις και τι είσαι.
Πολύ ωραίο ποστ
dora, μάλλον όλοι είμαστε… Απλώς άλλοι το ξέρουμε-άλλοι όχι, άλλοι το παραδεχόμαστε-άλλοι όχι, άλλοι το εκφράζουμε-άλλοι όχι…
alkyoni, σου απάντησα στο μπλογκ σου. Και όχι, παραμύθια λέω, άλλη είμαι… 🙂
ερμία, γιατί ιμπρεσσιονιστική;
dawk, αν βγάλεις μία και μοναδική αράδα, νομίζω πως ταιριάζει στον καθένα.
giasafox, σ’ ευχαριστώ.
Μείνε όπως είσαι,μην αλλάξεις τίποτα,που λέει και το τραγούδι.Καλά κάνεις.Μείνε ο εαυτός σου.
όλα θα πάνε καλά, αυτό το τραγούδι μού το τραγουδούσε η μάνα μου… “Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου για μένα είσαι ‘σύ…” Τώρα δεν μπορεί πια. Σ’ ευχαριστώ…
γιατί ιμπρεσσιονιστική;γιατί το ερμήνευσα σαν αδρές πινελιές-και σαν “σκληρό”-καθαρό φως στους δρόμους σου..
μόνο αντικειμενικές δεν είναι φυσικά οι ερμηνείες,και ίσως και να εκφράζουν εκείνη τη στιγμή που λέγονται μόνο τη διάθεση εκείνου που τις διατυπώνει..
ζεστή καλη-νύχτα,καλη-μέρα!