Όταν σου ζητάει κάποιος νερό, σημαίνει πως διψάει. Στα σίγουρα.
Κι επίσης, πως διψάει τώρα. Όχι αύριο.
Αν δεν πιει εγκαίρως νερό, θα λυσσάξει.
Όταν σου ζητάει κάποιος νερό, δεν του λες:
«Έχω ένα σοβαρό project τώρα. Μόλις ξεμπερδέψω, θα σου φέρω»
Ούτε:
«Θα το σκεφτώ, αν πράγματι διψάς και αν όντως πρέπει να πιεις νερό»
Το μόνο που μπορείς να πεις είναι:
«Σήκω να πας να βάλεις μόνος σου»
Πάντως σίγουρα:
Όταν σου ζητάει κάποιος νερό, σημαίνει πως διψάει. Τώρα.
Αν ήσουν το υπηρετικόν του προσωπικό, θα σου έβαζε τις φωνές.
Αν πάλι ήσουν το αφεντικό του,
θα πήγαινε να πιει μόνος του και θα σού ‘φερνε κι εσένα ένα ποτήρι.
Αν είσαι όμως ισότιμος και κάποιος σου ζητάει νερό,
σου ζητάει ουσιαστικά μια χάρη.
Να κάνεις για ‘κείνον κάτι, που χρειάζεται.
Έχει τόση σημασία, αν μπορεί να το κάνει και μόνος του;
Κάποιον λόγο θα έχει για να στο ζητάει.
Ακόμα κι ότι εκείνη τη στιγμή απλώς βαριέται να σηκωθεί…
Αν βέβαια, σου ζητάει συνέχεια νερό κι αυτός δεν σου φέρνει ποτέ,
καλά θα κάνεις να τον στείλεις στο διάολο.
Αν όμως εκείνος, όποτε ζητάς σου φέρνει,
κι εσύ τον έχεις συνεχώς στο να το σκεφτώ και στο περίμενε
-γιατί τελικώς σου είναι αδιάφορο το γεγονός ότι διψάει και μάλιστα ΤΩΡΑ-,
καλά θα κάνει να σε στείλει εκείνος.
Απλά τα πράγματα…
Μα…πώς κάνεις έτσι για ένα ποτήρι νερό;…
Θες να πα να σου φέρω;… 🙂
Ιταλο Καλβίνο, μου θυμίζεις..
“Τα κοσμοκωμικά”…
αν θυμάμαι καλά,ένα του βιβλίο.
Ενα ποτήρι νερό, ζητάς και βλέπεις τον “κόσμο” του καθενός μας….
έτσι, απλά είναι. μια, δυο, τρεις, θα σού το αρνιέται για πάντα. δεν πα να χτυπιέσαι ότι θα τού μάθεις τρόπους.
Αν μιλάμε για το νερό, τα πράγματα είναι απλά, ναι…
Πάντως μη νομίζεις οτι είναι πάντα απλά “ένα ποτήρι νερό”.
kyriaz, τώρα είναι αργά… Λύσσαξα!
σπίθα, όλος ο κόσμος σε μια κινησούλα… Κάπως έτσι δεν είναι τα πράγματα;
dawk, δεν είναι θέμα τρόπων… Αν το κάνει από καλούς τρόπους… Χέσε μέσα Πολυχρόνη, που δεν γίναμε Ευζώνοι… Θα σου φέρνει το νερό από ευγένεια κι από πίσω θα σου σκάβει το λάκκο…
vromios, απλά είναι έτσι κι αλλιώς… Εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Όταν κάποιος αρνείται να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι, σε έχει χεσμένο.
stavros p, ε ναι… Άμα συνδεθείς με την κάνουλα και ξεπατώσεις το ποτάμι, είναι άλλη ιστορία…
Μου αρέσουν οι παραβολές σου.Έτσι είναι…
κρίσιμο το τεστ του νερού λοιπόν…
ξέρω πολλούς που θα αποτύγχαναν…
και είναι τόσο απλό…
Ασχετο… ήθελα να στο πω από καιρό, η εικόνα σου μου θυμίζει γαλλική σημαία κάθε φορά που τη βλέπω 🙂
Υπάρχει και το άλλο, το κεκαλυμμένο, το διεστραμμένο εντελώς:
ρωτάει ο άλλος “Θες νεράκι/καφεδάκι/πορτοκαλαδίτσα/χυμούλη/μπυρίτσα?” και λες εσύ “Αχ, με σκέφτηκε, τι καλά, μπράβο η αγάπη μου, κάτσε να πάρω γλυκειά φωνή” κι απαντάς μελιστάλαχτα “Ναι καρδιά μου, φυσικά…” για να λάβεις την απάντηση:
“Ωραία, όπως θα έρχεσαι, φέρε μου κι εμένα…”
:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
@synas
Ναι! Ετσι είναι..μια απλή κινησούλα!
(Εχεις δίκιο dawkinson…το πράγμα δείχνει, απ’ την αρχή..)
κι εγώ πάλι έμεινα στο προτελευταίο ..τον στέλνεις στο διάολο…
τελικά ο καθένας μας στέκει εκεί που του “ταιριάζει”,στο τί θα θελε να κάνει κι απορημένος κοιτάει μέσα του για το πώς θα ταν αν το κανε,πώς είναι αν δεν το κάνει…σύγκριση και μάλλον παραμένει σε “ευσεβείς επιθυμίες” αντίθετα του μη ευσεβούς -κι αυτό στην κρίση του καθενός- διαβόλου
φιλώ σε
Σχετικά με το Post σου ναι θα συμφωνήσω τα πράγματα είναι donant donant. Ότι δίνεις πέρνεις, σχετικά με τις εξυπηρετήσεις παντός είδους.
Η ιστορία σου όμως με το νερό που ζητά κάποιος μου έφερε στο νου μου παιδί όταν ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο και ζήταγα νερό στον πατέρα μου, μου λεγε “Λώρενς” υπονοώντας το Λώρενς της Αραβίας και την υπομονή που κανε μέχρι να βρει το νερό. Έτσι λοιπόν κι εγώ παιδάκι έως άλλος Λώρενς έμαθα να περιμένω και δεν θυμάμαι βέβαια να αφυδατώνομαι.
Το περίεργο είναι πως όταν τώρα μου ζητά η κόρη μου νερό στο αυτοκίνητο, δεν σταματώ αμέσως αλλά επαναλαμβάνω την ίδια ιστοριούλα!
για όλα υπάρχει …λύση ε;
καλό σου απόγευμα
Απλό και κατανοητό, με γνήσια ζυγίσια λογική!
όλα θα πάνε καλά, παραβολές; Ποιος είμαι; Ο Χριστός;; LOL!
nav, ναι, δυστυχώς… Και είναι τόσο απλό… και τόσο πολύπλοκο…
adaeus, δεν είσαι και ο μόνος… Άλλοι μου έχουν πει ιταλική, άλλοι ρουμανική…
aphrodite, ε, αυτό εμπίπτει ψυχολογικά στην κατηγορία “αφεντικό”…
σπίθα, αν δείχνει λέει… Μόνο που στην αρχή έχουμε μια μυστηριώδη στραβομάρα…
alkyoni, το χειρότερο νομίζω, που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να σκέφτεται τι δεν έκανε εκείνος σωστά και έχασε. Δείχνει ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να ΝΟΙΩΣΕΙΣ τι πήγε στραβά… εκατέρωθεν.
pussy, άλλη θεωρία αυτή… Εκεί! Στην πίεση!
melomenos, χμμμ… ναι… Η φυγή…
an-lu, ναι… πάντα είμαι απλή και κατανοητή… Όχι;; 🙂
Δεν είναι, μυστηριώδης, είναι το ένστικτο που μας προκαλεί και μας έλκει στο “αδύνατο” μας σημείο…
….μπας και ξεστραβωθούμε, μήπως μάθουμε, κάτι και πάμε παρακάτω.