Ακολουθούσε καχύποπτα το βλέμμα του.
Τον κατασκόπευε.
Στα λόγια του αναζητούσε μαζοχιστικά την απάτη και το ψέμα.
Ποια να σκεφτόταν άραγε,
όταν ξαναμμένος αναζητούσε τον έρωτά της;
Και τις νύχτες…
Ποιαν ονειρεύεται κι αγκομαχάει;
Αφουγκραζόταν έντρομη το παραμιλητό του.
Στο πίσω μέρος του μυαλού της τριγυρνούσε η εικόνα της αιώνιας Άλλης.
Φυλακή! Να μπεις φυλακή να μην φοβάμαι…
Αλλά κι εκεί θα του ‘μενε η φαντασία. Θα του ‘μενε η σκέψη.
Και αλίμονο, οι αναμνήσεις…
Δεν υπάρχει δρόμος… είναι αδιέξοδη τέτοια αγάπη…
Ανασαίνει μονάχα, όταν έχει πια φύγει…
Η ερωτική αγάπη προϋποθέτει σχέση αποκλειστικότητας. Υπάρχει μη αδιέξοδη τέτοια σχέση; Μπα…Άστο. Πάντα θα υπάρχει επόμενο αντικείμενο του πόθου (λέω εγώ)
χρόνια πνιγμένοι στην ακίνδυνη ζωή
τώρα μαθαίνω πόσο είμαστε τυφλοί
άρρωστα νεύρα και κοιτώνες σκοτεινοί
εδώ γκρεμίζω την παλιά μου φυλακή…
μα φίλε μου άκου κάτι…
θα λευτερωθώ…
“Αρρωστα νεύρα- ΦΑΤΜΕ (1981)”
καλησπέρα σου
Συμφωνώ με dawkinson.
Δεν έχει διεξόδους ο έρωτας.
Μόνο…λυτρωτικούς γκρεμούς…
Ετσι ακριβώς είναι όπως τα λες.
Μόνο στην φυλακ’η νιώθουμε ασφάλεια.
dawkinson, από την συνείδηση αυτού του γεγονότος πηγάζει η ζήλια… οι πιο ζηλιάρηδες είναι συνήθως οι πιο “άπιστοι”…
melomenos, δύο μαζί γκρεμίζουν φυλακή;
kyriaz, ο χορός του Ζαλόγγου;…
debby, μένουμε παιδιά… αυτό που τόσο προσπαθούμε, είναι η καταδίκη μας…
Δύσκολοι έρωτες…