Περιμένει ο άντρας μου να πάμε για μπάνιο, αλλά εγώ θέλω να γράψω το post του Σαββάτου. Δεν πειράζει, κάνει κι αυτός τα «σετάκια» του, ήτοι μίξεις (παλιός DJ).

Έχω κολλήσει με τα blogs. Γουστάρω πολύ.
Γενικά, όταν αποφασίσω ν’ ασχοληθώ με κάτι, κολλάω άσχημα. Όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάτι, τόσο περισσότερο το γνωρίζεις κι όσο περισσότερο το γνωρίζεις, τόσο περισσότερο τ’ αγαπάς.

Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους.
Πρέπει ν’ αφιερώνεις χρόνο στους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τους αγαπάς «εκ του μακρόθεν», που λέγαμε παλιά. Ξέρετε, εκείνα τα υπέροχα παιδικά φλερτ:
«Με κοιτάει; Μην καρφώνεσαι! Τι κάνει τώρα;»

Οι σχέσεις θέλουν δουλειά, παίδεμα καθημερινό.
Να προσπαθείς να γνωρίσεις τον άλλον, να τον καταλάβεις, να μπεις στη θέση του. Και μετά να του φτιάξεις το κέφι, να τον χαλαρώσεις, να τον κάνεις να νοιώσει άνθρωπος μετά τη δουλειά.

Εγώ, είν’ η αλήθεια, είμαι τεμπέλα. Βαριέμαι γρήγορα, δεν περιποιούμαι κανέναν πρακτικά, προτιμώ να με περιποιούνται.

Αλλά καταναλώνω όλον μου το χρόνο –ακόμα και τα όνειρά μου- στο να σκέπτομαι, πώς θα κάνω τη ζωή τη δική μου & των γύρω μου λίγο ομορφότερη. Σας φαίνεται λίγο αυτό, ε;
Κι όμως με τον α’ ή τον β’ τρόπο, την βρίσκω την άκρη. Πραγματοποιώ πράγματα, ούτε κι εγώ ξέρω πώς. Ως δια μαγείας, αυτά που αποφασίζω γίνονται πραγματικότητα.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, μήπως η σκέψη έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την πράξη; Όχι το «κατεβάζω ιδέες μ’ έναν φραπέ στο χέρι», αλλά η δυναμική σκέψη, το «Θέλω να γίνει αυτό, το ονειρεύομαι, το οραματίζομαι, το θέτω σε τροχιά στη φαντασία μου».
Και οι ράγες της φαντασίας επεκτείνονται κάποια στιγμή στον υλικό κόσμο.

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο άνθρωπος είναι παράξενο πλάσμα, ανεξερεύνητη γη.
Λίγη εκπαίδευση ακόμη, λίγο «άνοιγμα» προς το άγνωστο και ουπς! ο Αλχημιστής θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά βέβαια κι ο ήλιος κάποτε θα σβήσει.
Γι’ αυτό, βιαστείτε! Σκεφθείτε, γιατί χανόμαστε…

Καλό Σαββατοκύριακο! Θα σας δω τη Δευτέρα.