Ακούω συνέχεια την περίφημη φράση «Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο».
Όχι βέβαια, δεν είναι…
Όμως βολευόμαστε με το άσπρο-μαύρο. Βολευόμαστε στη σκέψη, πως τα πράγματα,
αλλά κυρίως εμείς οι άνθρωποι είμαστε πάνω-κάτω το ίδιο.
Πως κουβαλάμε περίπου τις ίδιες ιδιότητες, απλά σε μεγαλύτερες ή μικρότερες δόσεις.
Πως κινούμαστε κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις ενδιάμεσες γκρίζες αποχρώσεις.
Λες κι ο κόσμος είναι μαυρόασπρη τηλεόραση και πιάνει ΥΕΝΕΔ με παράσιτα.
Λες και δεν υπάρχουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου
κι ακόμα πάρα πέρα απ’ αυτά που βλέπουμε…
Αλλά, τι λέω; Αφού δεν τα βλέπουμε δεν υπάρχουν!
Έτσι δεν το λένε εξάλλου; Το φάσμα του ουράνιου τόξου…
Όχι, δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο… υπάρχει και το γκρι…
Όλοι ευχαριστημένοι… τα ξέρουμε όλοι όλα…
Μακάρι να ήταν άσπρο-μαύρο, θα έκανε την ζωή μας πολύ πιό εύκολη. Ή μήπως και πολύ πιό βαρετή;…
μου’ρχεται στο μυαλό η παράλογη στο τότε διαφήμιση του radio peace.. κάπου στη δεκαετία του 70.. “drink cool refreshing water, there’s nothing better for you we say, drink water todaaaaaay” πολύ πριν το εμφιαλωμένο νερό.. στο σήμερα η διαφήμιση αυτή δεν ακούεται καθόλου παράλογη..
δεν ξέρω πως ακριβώς κολλά αυτό εδώ, αλλά κολλά. no?
Το άσπρο-μαύρο έχει οπαδούς τους “ηθικούς”.
Το γκρι και οι λοιπές αποχρώσεις έχουν οπαδούς τους “ανήθικους”.
Αυτήν την εντύπωση έχω αποκομίσει από τις δημοσκοπήσεις! 🙂
Εγώ πάλι προτιμώ το μαύρο-σαν την ψυχή του χιονιού…
dodos, ήταν μια ταινία τέτοια, που κάποιος μπήκε σε μια μαυρόασπρη σειρά των 50s και την έκανε έγχρωμη μέσω των συναισθημάτων του κόσμου…
mary, προσπαθώ, αλλά…
debby, τα άλλα χρώματα;
teiresias, δεν αμφέβαλα στιγμή!!