Τι να γράψω τώρα;
Είμαι ένα πτώμα.
Δεν κοιμάμαι τη νύχτα,
ξυπνάω το πρωί…
Χύμααα… Χύμααα…
Δεν μπόρεσα ποτέ να μπω σ’ ένα πρόγραμμα.
Να ξυπνάω κάποια ώρα, να τρώω, να κοιμάμαι…
Τίποτα, όλα όπως κάτσουν.
Κι έχω προσπαθήσει, μη νομίζετε. Αλλά δεν…
Θέλω να τα ζω όλα. Γίνεται;
Και τη νύχτα και τη μέρα και την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα.
Κάποιος πιτσιρικάς μου είπε μια μέρα, πως δεν έχει δει ποτέ ανατολή στη ζωή του.
17 ετών! Ε, όχι. Αυτό είναι ύβρις.
Άσε κάτι άλλους, που πας για μπάνιο και στη μία παρά τέταρτο σου λένε:
«Α, δε γίνεται, πρέπει να φάω. Αν δεν φάω στην ώρα μου, θα χαλάσει το στομάχι μου».
Ναι, σιγά μην πάθεις και εγκεφαλικό, άμα φας λίγο αργότερα, γελοίε…
Τα έχω ακούσει όλ’ αυτά περί βιολογικού ρολογιού, περί τακτών γευμάτων και ωρών ύπνου, αλλά, δεν γίνεται να ζεις μ’ ένα ρολόι στο μυαλό.
Τικ-τακ, ώρα για πήδημα. Άμα δεν μπορείς, την άλλη βδομάδα…
Μα είναι δυνατόν;
Είναι δυνατόν να ζεις χωρίς λίγο αυθορμητισμό,
χωρίς τη μαγεία της κάθε ξεχωριστής στιγμής;
Καλούπια, παντού καλούπια.
Όμως η φύση έχει φτιάξει τους κορυδαλλούς, έχει φτιάξει και τις κουκουβάγιες.
Έχει φτιάξει την πρωινή πάχνη, έχει φτιάξει και την ψύχρα της νυχτιάς.
Δεν μπορώ να πω όχι σε τίποτα. Τ’ αγαπώ όλα εξίσου.
Πρέπει να πάω για ύπνο όμως. Κι εκεί ωραία είναι.
Και τα όνειρα, μ’ αρέσουν. Πάω να δω κανένα.
Ααααααα…. (Χασμουρητό, Παπαγιαννόπουλος)
Τα λέμε ξανά όποτε… ξυπνήσω.
Είναι το όνειρο μου! Να τρώω να ξυπνάω να κοιμάμαι όποτε θέλω και όχι με πρόγραμμα! Αυτό προυποθέτει να μην έχεις δουλειά με ωράριο!!
Το εφαρμόζω στις διακοπές τουλάχιστον και τα σαββατοκύριακα όποτε μπορώ. Απο τότε δε που έπαψα να φοράω ρολόι, μου φάνηκε λίγο αυτή η ελευθερία και στην καθημερινότητα!!
@debby
Ναι, προϋποθέτει. Αλλά η δουλειά χωρίς ωράριο δεν σημαίνει μη-δουλειά. Είναι μάλλον πιο ανθρώπινη όμως…
Για ποιό λόγο έχεις προσπαθήσει να μπεις σε πρόγραμμα; Μήπως σού κολλούσαν διάφοροι από το περιβάλλον να το κάνεις; για το καλό σου, φυσικά, πάντα για το καλό σου!
Καλά, ρε dodo, μάγος είσαι;
Για το καλό μου, για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
κι είμαι εδώ μέσα στο blog
για το καλό μου…
ΚΑΙ μάγος! Κληρονομικό χάρισμα κλπ., ξέρεις τώρα…
Το πεντάστιχό σου το φαντάζομαι τραγουδισμένο από βραχνή αγριοφωνάρα σε ρεμπέτικο ύφος. Πέφτω έξω;
@dodos
Αυτό είναι ένα πολυ γνωστό κομμάτι του Μηλιώκα, ενός Θεσσαλονικιού τραγουδοποιού. Είναι μάλλον προς το ροκ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τα ελληνικά δεδομένα.
Αποκαλύφθηκε η ασχετοσύνη μου! Τον Μηλιώκα τον έχω ακούσει από ένα-δυό άλλα τραγούδια, το συγκεκριμένο όχι.
Ό, τι μαθαίνει κανείς, καλό είναι!
Α, πρέπει να προσθέσω, πως δεν είναι “Για το καλο μου…”, είναι “Για το καλλλό μου…”.
Ααααυτό, εννοείται!
Λοιπόν, από Σάββατο εγώ έχω εκπομπή Μαρία Ρεζάν: έτσι χωρίς πρόγραμμα…
Εμ τι; Όχι σαν τον Μουρατίδη: σήμερα έχει πανσέληνο. Πάρτε Blue Moon, Moonlight, Take me to the moon, Moondance… Μην πω τίποτα για το μουν… Χωρίς πρόγραμμα βέβαια! Ό,τι τραβάει η καρδιά σου την κάθε στιγμή. (Για Σάββατο μιλάμε, ε; Γιατί τις υπόλοιπες, δύσκολο…)
Moonriver…
Fly me to the moon…
Yellow Moon.
Θα γελάνε και τα μουστάκια του (που δεν έχει) του Μουρατίδη.
synas,
Μάλλον πήγαν όλοι για ύπνο, θα τους ακολουθήσω. Καληνύχτα…
Θα κλειδώσεις εσύ, έτσι;!!!
Καληνύχτα, dodo! Όνειρα γλυκά!
Καλημέρα!
Σα να βλέπω περιγραφή του δικού μου τρόπου ζωής! Από τότε που τέλειωσα το Λύκειο, έτσι ζω (αλλά ακόμα και τότε ήμουν τυχερός που τα σχολεία που πήγαινα ήταν συνήθως εναλλάξ πρωί-απόγευμα).
Κι εγω θέλω να τα ζήσω όλα και …πολλές φορές. Μια μέρα πήγα αυθημερόν μέχρι τη Νοτιοανατολική Πελοπόννησο μόνο και μόνο για να δω το Αυγουστιάτικο φεγγάρι να ανατείλλει “καθαρά”, μέσα από τη θάλασσα, χωρίς νησάκια και σύννεφα. Και χαιρέτησα τη φετεινή χρονιά παρακολουθώντας την πρώτη ανατολή μετά από κραιπάλη με φίλους. Για το τρελό ταξίδι στην Αμερική που μου …προέκυψε, μάλλον θα ανεβάσω ειδικό post τον Αύγουστο.
Η ζωή είναι για να τη ζεις κι όχι να δουλεύεις με το ρολόι (υπάρχουν τα ρομπότ και οι υπολογιστές για αυτά).
Βραδιές με διάττοντες αστέρες, ανατολές (η πιο ωραία στη Μήλο) και ηλιοβασιλέματα (το τέλειο το είδα πέρσι στη Λευκάδα), αλλά και εξαντλητική δουλειά με brainstorming για 25 ώρες σερί – ή άλλες τόσες …αραλίκι :))
Αν και προγραμματίζω υπολογιστές εδώ και 15 χρόνια, σιχαίνομαι να προγραμματίζω οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Και μου τη δίνουν αφάνταστα όσοι κάνουν θέμα την “ασυνέπεια” σε ανέμελες και χαλαρές συναντήσεις (δε μιλάω για επαγγελματικά ραντεβού), ενώ την ίδια ώρα καυχιόνται πως είναι “αυθόρμητοι” σε άλλες αποφάσεις τους 😉
Ακόμα και όσες φορές εργαζόμουν με ωράριο, όλο και κάτι έκανα για να “διανθίσω” το πρόγραμμα με έκτακτες δραστηριότητες. Και φυσικά τρώω και κοιμάμαι εντελώς άτακτα, ενώ έχω πάψει να φοράω ρολόι εδώ και πολλά χρόνια. Βέβαια, καλό είναι να μην το παρακάνουμε – μην καταστρέψουμε και εντελώς το “βιολογικό” μας ρολόι. Αλλά δεν υπάρχει η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ περίπτωση να αρνηθώ κάτι όμορφο και μοναδικό, επειδή δεν είναι μέσα στο …πρόγραμμα 😉
Άστε τα καλούπια στους …καλουπατζήδες!
Υ.Γ. Πάντως στην αποψινή ανατολή του φεγγαριού οφείλω να είμαι …συνεπής :))
Γεια σου, Mickey μου!
Το ήξερα, ότι ήσουν δικός μου άνθρωπος. Απ’ την πρώτη στιγμή.
Με το δικτυακό πατσατζίδικο τι θα γίνει;
Για διαδικτυακό πατσατζίδικο ενδιαφέρομαι κι εγώ. Ξέρετε κάτι καλό;
Όχι, ρε γαμώτο, δεν φτιάχνουμε εμείς τίποτα;
To «patsatzidiko.blogspot.com» είναι available. Εσύ ή εγώ;
Βάλε εσύ το κεφάλαιο κι εγώ θα βάλω τις γνωριμίες (μη χέσω, μόνο ο someone μπορεί να κάνει κάτι). Αλλά ας προσπαθήσουμε. Πού ξέρεις; Τουλάχιστον θά ‘χουμε να καθόμαστε εμείς κάπου.