Μια κουρτίνα τραβήχτηκε ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.
See through, βλέπω πίσω σκιές να κινούνται σε φόντο έντονο, πολύχρωμο.
Απ’ τη δώθε πάντα, ημίφως κι όλα σε τόνους άκρως παλ.

(Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνη τη μυστήρια θεωρία, πως τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα.
Πρώτο πράγμα το πρωί που ανακαλώ από το όνειρο είναι το χρώμα.)

Μετάβαση. Όχι θετική, όχι αρνητική.
Έχετε δει πρόγραμμα διακοπών σε γκρουπ;
«Παρασκευή, ώρα 8.00, επιβίβαση στα πούλμαν και μετάβαση στο Λάτσιο»
Έτσι απλά… μετάβαση.

Μόνον που μας εξέλιπε το γκρουπ.

Οι μνήμες απ’ τα ομαδικά ταξίδια ήταν μέχρι πρότινος γυαλί.
Σαν σε δωμάτιο νησιού, που μάλλον εσκεμμένως δεν βάζουν ποτέ ολόσωμο καθρέφτη,
κοίταζα με άνεση τον αντικατοπτρισμό μου στο τζάμι.

Τώρα… κουρτίνα.
Το γυαλί έσπασε και το παρελθόν κατεχωρήθη πλάι στις ταινίες του Κουστουρίτσα:
περήφανη γυφτιά -χαρά της ζωής γεμάτη.

Χαρά, χαρά…: η χαρά της ζωής είναι μονάχα η λαχτάρα να τη ζήσεις.

Δεν μένει -χωρίς καθρέφτη- παρά να ψηλαφίζω…
Και μες στο κεφάλι αντηχεί το ρήμα «νοιώθω» στη θέση του πάλαι ποτέ «θέλω».