Κρατώ το σχεδόν νεογέννητο γατάκι μου στην αγκαλιά και γράφω.
Μου βγάζουν τόση τρυφερότητα τα μικρά.
Αυτό είναι το προικιό τους από τη φύση:
να είναι γλυκούλικα, μιας κι ακόμα τόσο αδύναμα, για να μην τα πειράζουν.
Μπας και καταφέρουν μέσα σε όλες τις αντιξοότητες
να τη γλιτώσουν τουλάχιστον από τα υπόλοιπα ζωντανά.
(Μεγαλώνοντας χάνεις το ατού.
Το σωστό και το δίκαιο είναι να φαίνεται τι έχεις απογίνει μέσα απ’ τα χρόνια.
Οι άνθρωποι -γεννημένοι ψεύτες- βρήκαν τρόπο και γι’ αυτό.
Κι έτσι βλέπεις απέναντί σου μια Λολίτα
κι από μέσα κρύβεται το τέρας του Λοχ Νες με όλην την χιλιόχρονη εμπειρία του)
Το γατάκι μου με κοιτά στα μάτια. Είναι ανεξιχνίαστο το βλέμμα του.
Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως γουστάρει. Παρόλο που είναι ψιλοστριμωγμένο.
Αλλιώς θα προσπαθούσε να φύγει. Θα το άφηνα να φύγει…
Αυτό μονάχα πρέπει να μας κρατά μαζί -εμάς τα όντα: να γουστάρουμε.
Είναι και η αγάπη; Μα αυτό είναι αγάπη·
να γουστάρεις να κάθεσαι με τον άλλον, ακόμα κι αν δεν πολυβολεύεσαι.
Γλύκας, είναι!
Αδυναμίες, όμορφες.
Ιδιο η Ινάνα μου είναι.:)))
εν shishi!!! (κυπριακό αυτό! μετάφραση: εν τέλειο!!!)
καλό μήνα συνας :))
Σπίθα, γλυκές…
Ελληνίδα, 🙂
Μαίρη, καλό μήνα και σ' εσένα 🙂
Ένα κουκλί! Να σου ζήσει!
Συγγνώμη, ἀλλὰ τὰ δικά μας (http://panackeia.blogspot.com/2007/07/blog-post.html) εἶναι ὁμορφότερα!
an-lu, σ' ευχαριστώ πολύ 🙂
vangelaka, όντως ειναι ομορφότερα τα δικά σας… Όμως δεν είπα εγώ πως είναι όμορφο. Αγαπούλα είπα πως είναι… οι αγάπες μας δεν είναι σώνει και καλά όμορφες.
οι "γατες" ζουνε 2-3 χρονια ελευθερες στους δρομους, και μεχρι 20 χρονια σε σπιτια μεσα.
καταλαβες γιατι καθεται ακομα κι'αν δε πολυβολευεται… ενστικτο επιβιωσης
χωρις πλακα τωρα, το να ειναι καποιος "του δρομου" ενέχει θανασιμους κινδυνους ειτε ειναι γατα ειτε οχι. εξ ου και το καθημα ακομα κι'αν δεν ειναι βολικο…
ο νοων νοειτω (? δεν ειμαι σιγουρος τι ακριβως θελω να πω οποτε το αφηνω σε σενα να το εννοησεις)
Άγη, ίσως ότι το ευ ζην ειναι το ζην επικινδύνως;;