13 Σχόλια

1. 

   gerasimos στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 2:15 μμ

   Noμίζω ότι όσο περισσότερο ανεχόμαστε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια τόσο περισσότερο και τους άλλους. Βασικό αξίωμα αυτό που καλό είναι να μη το ξεχνάμε.

   Απάντηση
2. 

   Feidias στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 2:42 μμ

   Καλησπέρα!Μα…δε καταλαβαίνω…ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους σαν εμάς.Όχι?Ακριβώς σαν εμάς και τόσο διαφορετικός από εμάς δεν είναι?Τον εαυτό μου τον ανέχομαι γιατί τον αγαπάω πολύ και το παλέυω,τους άλλους συνηθίζω να αφήνω έξω από μένα γιατί με κουράζει η δική τους πάλη!Δεν έχω χρόνο και ξεχνώ πως η δική τους αγωνία είναι οι άπειρες αλήθειες που κρύβω απ τον εαυτό μου.
   Μμμ εκτός απ αυτά τι να αφήσω για ευχές?Έχει ακόμα μέρες για το καινούργιο χρόνο και αφού θα ξανάρθω να στις πω,λέω να πω
   Νάσαι καλά και πάλι καλησπέρα!

   Απάντηση
3. 

   ΩΣΗΕ στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 3:43 μμ

   Μα τότε ποιος θα ξεχώριζε;;;;

   Φιλώ σε με το ράμφος μου καλή μου

   Απάντηση
4. 

   zero στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 5:46 μμ

   Υποθετιστω

   Απάντηση
5. 

   Δινονόη στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 8:02 μμ

   Κάτι με κανει να συμφωνω με τον ωσηε. Εκτος αυτου το “γνωθις αυτον” μοιαζει ουτοπια για τις μέρες μας

   Απάντηση
6. 

   Socrates στο 29 Δεκεμβρίου, 2007 σε 11:25 μμ

   Μα το θέμα, αγαπητή Συναίσθηση, δεν είναι αν οι άλλοι άνθρωποι μας μοιάζουν ή είναι διαφορετικοί από εμάς.Αυτό που δεν κατάφεραν ακόμα οι κοινωνίες είναι να αναγνωρίζουν τα ιδιαίτερα τερτίπια του καθένα και να βρίσκουν τρόπους να τα ικανοποιούν ως ένα βαθμό, χωρίς ταυτόχρονα να καταπατούν τα τερτίπια των υπολοίπων, Δύσκολο; Αμ εδώ σε θέλω…Ωραία ό λ ο ι δεν θα περνούσαμε;

   Απάντηση
7. 

   ΩΣΗΕ στο 30 Δεκεμβρίου, 2007 σε 9:32 πμ

   ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

   και αφού το θες…

   ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ

   Απάντηση
8. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 30 Δεκεμβρίου, 2007 σε 12:42 μμ

   Δηλαδή τι μιλάς, τώρα να “κλωνοποιθούμε”?
   -))
   δεν σε πιστεύω…-)

   Απάντηση
9. 

   maxim glendower στο 30 Δεκεμβρίου, 2007 σε 1:39 μμ

   είναι ανυπόφορο να κάνεις παρέα με άτομα ακριβώς ίδια σαν εσένα. έχω διδυμο αδερφό και ξέρω 🙂

   Απάντηση
10. 

    Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 30 Δεκεμβρίου, 2007 σε 3:08 μμ

    Γεράσιμε, ε ναι… στην ουσία μόνον ετεροπροσδιοριζόμαστε… και αλλοτριωνόμαστε…

    feidias, “ξεχνώ πως η δική τους αγωνία είναι οι άπειρες αλήθειες που κρύβω απ τον εαυτό μου”… Τα είπες όλα…

    Το αυτό και δι’ υμάς, αγαπητέ
    ωσηε! Ποιός θα ξεχώριζε; Όλοι! Κάθε ωσηε μεγαλωμένος διαφορετικά και με άλλες εμπειρίες θα ήταν ένας άλλος ωσηε. Κουβαλάμε ο καθένας μέσα του ολόκληρη την ανθρωπότητα.

    zero, ε ναι… λέμε τώρα…

    παράλογο, καλώς ήλθες. Ανέκαθεν ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

    socrates, μα ακριβώς… Όμως μέχρι στιγμής νοιώθουμε ενοχές για τα δικά μας τερτίπια και απέχθεια για των άλλων.

    Μια υπόθεση κάναμε, βρε
    σπίθα μου! Δεν προετοιμάζουμε το ζοφερό μέλλον!

    max, είναι όντως ίδιος ακριβώς; Εσωτερικά; Ή εννοείς στη φάτσα; Ε ναι, ένας κόσμος γεμάτος ίδιες φάτσες δεν θα ήταν και ό,τι καλύτερο!

    Απάντηση
11. 

    s_k στο 30 Δεκεμβρίου, 2007 σε 4:30 μμ

    προσωπικα,θα’θελα να βρισκω σε περισσοτερους ανθρωπους μεγαλυτερες μεριδες του εαυτου μου.
    φιλια

    Απάντηση
12. 

    Seagull στο 2 Ιανουαρίου, 2008 σε 5:06 μμ

    Σοφή κουβέντα, νομίζω, η τελευταία σου:
    “πώς να αποδεχθείς τους άλλους, όταν δεν ανέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;”

    Κατά τα άλλα νομίζω πως μια κοινωνία ίδιων ή παρόμοιων ανθρώπων, θα ήταν μάλλον μια τερατώδης κόλαση…

    Απάντηση
13. 

    Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 3 Ιανουαρίου, 2008 σε 12:06 πμ

    fuzzy, τις γνωστές κι αγαπημένες σου μερίδες εννοείς μάλλον… γιατί όλοι έχουν μερίδες σου… που πιθανώς και να τις σιχαίνεσαι και να μην αντιλαμβάνεσαι καν πως είναι μερίδες σου…

    seagull, καλώς ήλθες. Ναι, ήταν μόνο μια υπόθεση, ένα έναυσμα για κουβέντα. Παρ’ όλ’ αυτά νομίζω πως δεν θα ήταν τόσο ίδιοι, όσο νομίζουμε.

    Απάντηση