Παλιά έβλεπα μπάσκετ. Πολύ.
Θυμάμαι μια βραδιά λοιπόν μπασκετική.
Ήταν και κάποιος φίλος σπίτι και βλέπαμε οι τρεις μας
στην τηλεόραση Πανιώνιος-Παναθηναϊκός.
28 Απριλίου του ’93.
Κάποια στιγμή σφυρίζεται ένα φάουλ. Το πέμπτο και αποβολή για τον Boban Jankovic. Τα παίρνει στο κρανίο ο Boban και πάει και το βαράει μ’ όλη του τη δύναμη στη μπασκέτα. Το κρανίο. Πέφτει κάτω. Θυμάμαι ακόμη το ρίγος, που με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή, με διαπερνά και τώρα, που γράφω.
Κατάλαβα αμέσως, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε. «Δεν νοιώθω τα πόδια μου» μουρμούραγε. Και δεν τα ξανάνοιωσε ποτέ πια. Ούτε και τα χέρια του. Είχε κοπεί ο νωτιαίος μυελός. Για πάντα.
Πέρασε τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής του, καθηλωμένος σ’ ένα hi-tech καροτσάκι. Κυκλοφορούσε μ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο φορτηγάκι με ασανσεράκι για το καρότσι.
Και μ’ ένα θλιμμένο, πολύ θλιμμένο βλέμμα στα μάτια. Ακόμη κι όταν χαμογελούσε.
Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, η ζωή του διαλύθηκε, ούτε καν χρήματα για να ζήσει καλά-καλά δεν είχε. Πρόσφατα είχε μάθει, πως δεν ήταν ασφαλισμένος και δεν θα έπαιρνε ούτε καν σύνταξη. Μια άδεια πήρε μόνο για Προποτζίδικο. Κι απ’ αυτό ζούσε. Είχε ανοίξει κι ένα ταξιδιωτικό γραφείο απέναντι απ’ τον Πανιώνιο, αλλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει κι έκλεισε.
Σε μία στιγμή. Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ. Για ένα φάουλ.
Πόσοι άνθρωποι δεν κάνουν παρόμοια σπαστικά πάνω στα νεύρα τους!
Η τύχη όμως παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Τον Boban τον καρακεραύνωσε.
Τον διέλυσε.
Χθες το βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή στα 43 του, πάνω σ’ ένα πλοίο της γραμμής. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Μάλλον είχε κουραστεί πια. Είπε να πάει διακοπές. Για πάντα.
Αντίο, Boban!
Θα είσαι πάντα στο μυαλό μας, να μας θυμίζεις το μάταιο και το προσωρινό της ύπαρξής μας. Και την ακατανόητη δύναμη μίας στιγμής. Αντίο!
(Την είδηση για το θάνατό του την έμαθα απ’ το blog του Βροχοποιού )
Εγώ ποτέ δεν ήμουν φαν του αθλητισμού. Ούτε κανονικά ούτε από την τηλεόραση.
Την ιστορία αυτού του ανθρώπου την έμαθα τυχαία από την τηλεόραση μερικά χρόνια μετά απο την χρονιά που είχε γίνει το ατύχημα.
Αλλα στην κυριολεξία πάγωσα.
Οπως και με την αλλη ιστορία του Ρηβς που έπαιζε τον Σούπερμαν.
Τελικά η αναπηρία με τρομάζει χίλιες φορές περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο.
Άστα να πάνε…
Καλημέρα!
Τρελλάθηκα μόλις το διάβασα. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση και έτσι δεν άκουσα τίποτα χτες!
Μόλις το διάβασα εδώ το άκουσα και στο ραδιόφωνο.
Στενοχωρήθηκα!
Υπέροχος άνθρωπος.
Κρίμα!
‘Τελικά η αναπηρία με τρομάζει χίλιες φορές περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο”
Κι εμένα το ίδιο…
Stavros Katsaris, καλημέρα και καλώς ήλθες! (Αν και το θέμα σήμερα είναι…)
Κι εγώ στεναχωρήθηκα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη, μήπως πρέπει να χαρώ καλύτερα.
Βροχοποιέ, σ’ ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου και για το ωραίο σου blog.
Όσο για την αναπηρία… τι να πει κανείς; Όμως υπάρχουν άνθρωποι, που βρίσκουν τη δύναμη να ζήσουν και να χαίρονται μάλιστα τη ζωή.
Πολύ καλό κείμενο -με συγκίνησε.
Το θυμούμαι το περιστατικό, ήταν συγκλονιστικό. Μια αιφνίδια απογοήτευση, μια αντίδραση αυτοκαταστροφική…Πλήρης ανατροπή των όρων ζωής.
Και το βάρος της προσωπικής του συμμετοχής στην πρόκληση της συμφοράς του…
@dodos
Ναι, πού το πας κι αυτό;
Πόσες φορές θα ούρλιαξε:
“ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ;”
Αυτά να τα βλέπουν μερικοί-μερικοί, που κάνουν σαν τρελοί για ψύλλου πήδημα.
Εξομολόγηση (με πολλή πίκρα):
Την προηγούμενη εβδομάδα τον είδα στο σούπερ-μάρκετ, μάζί με κάποιον σαν αθλητή, πανύψηλο, φόρμες, σαν νεαρό κολλητό του, που του έσπρωχνε το καρότσι (ανάμεσα στα δικά μας τα καρότσια…).
Ολοι τον κατάλαβαν, ούτε ένας δεν έκανε να τον αναγνωρίζει.
Ντράπηκα όσο δεν παίρνει.
Αλλά και τι να του έλεγα, γειά σας, συγχαρητήρια? Περαστικά? κουράγιο? Χαθήκατε, τι έγινε?…
Κι είπα μέσα μου πως κάποια στιγμή του χρωστάω να γράψω κάτι – όχι ότι θα το μάθαινε ποτέ, αλλά για να τα ξεκαθαρίσω λίγο μέσα μου…
Και τώρα Windows is shutting down.
Πάρ’τα, ακόμη ένα χαστούκι στο βολεματάκι σου.
Δεν ξέρω, έχω αρρωστήσει. Συγνώμη που δεν είμαι πολύ καλή παρέα σήμερα…
Καλό του ταξίδι.
Τι κρίμα!
Τι σπατάλη ανθρώπου!
(Δεν ήσουν στα κέφια σου για πλάκες, έτσι? Και δεν το διόρθωσες μετά… Μη ζητάς να σε πολυπιστεύω, εντάξει? Αντε ασχολήσου πάλι με κοιλάδες και βουνά, με τους ανθρώπους τα έχεις σκατώσει εντελώς…)
Γεια σου, Αφροδίτη…
Δεν πιστεύω να είμαστε γειτόνισσες;!
Ο νεαρός μπορεί να ήταν ο γιος του…
Και σαν πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου, μου ακούγεσαι. Τι έπρεπε να κάνεις δηλ.; Ξένος άνθρωπος ήτανε. Μην τρελλαθούμε κιόλας…
Κι επίσης έχω κι εγώ την ίδια απορία με τον Mickey: Πώς κάνεις ολοκληρωτικό delete; Hacker είσαι;
Κι εγώ την είδηση τη μαθαίνω από σένα..
Και σωπαίνω.
Καλό βράδυ!
Καλησπέρα σας.
Η Αφροδίτη έχει δίκιο, σπατάλη ανθρώπου για το τίποτα. Ποιος θυμάται πλέον γιατί;
Μια στιγμή οργής τη πλήρωσε με μια ζωή. Σύντομη, μα μια ζωή. Εφιάλτης. Ψυχραιμία παντού και πάντα το δίδαγμα, αν υπάρχει δίδαγμα…
Απουσία μου, σ΄ ευχαριστώ για την επίσκεψή σου! Ελπίζω να… σε βλέπουμε. Εγώ πάντως, τώρα που έμαθα το δρόμο για το σπίτι σου, θα περνάω συχνά.
g help me, δεν είσαι στη Νίσυρο;; Ή με το που κατέβηκες απ’ τα καράβι, έτρεξες σε κανένα Internet Café; Ή μήπως έχεις πάρει το Notebook παραμάσχαλα; Πρόσεξε, γιατί η γυναίκα σου θ’ αρχίσει να τα παίρνει…
Αφροδίτη,
καρφώθηκες από μόνη σου. Το τραγούδι, το ξέχασες;
Και… έπρεπε να το ‘χα καταλάβει! Τέτοια αστέρια… πού αλλού τα βρίσκεις; (Χε, χε, είμαστε όμορφες, έξυπνες, καλοσυνάτες και προ παντός μετριόφρονες!)
Σάββατο φεύγουμε για Νάξο και σήμερα πέρασα δύσκολα. Άρα…
Ησύχασε synas ε? γλίτωσε…
Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, τώρα το έμαθα-απο την πρώτη μου επίσκεψη στο βλογ σου, και ήταν ωραίο καλοσώρισμα αυτό για μένα, να το ξέρεις.
Τώρα είμαι πιο ήσυχη, γιατί όπου είναι, θα είναι καλύτερα απ αυτό-το αβάσταχτο που είχε εδώ, ε?
Ποιός ξέρει τι μάθημα ζωής είχε να πάρει αυτός ο άνθρωπος, κι όλοι εμείς μαζί του που τόσα χρόνια τον βλέπαμε και μας κοβόταν η φωνή. Οτι και να πω, βλασφημία μου φαίνεται…
Όμως ναι, υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν την αναπηρία τους αλλιώς-τι δύναμη χριστέ μου..
Ο μικρούλης αυτός, ξαναήρθε σήμερα στη δουλειά, τον βοήθησα με την στρογγυλή πόρτα, του χαμογέλασα:με θυμάσαι? Το δικό του χαμόγελο ήταν πιο μεγάλο:μα και βέβαια σας θυμάμαι (σας??!!!).
Πωπω, νιώθω χαζή μπροστά του…
Δεν το ήξερα οτι πέθανε.Συγκινήθηκα με την ιστορία του,δεν ήξερα τόσες λεπτομέρειες.
Η ζωη δεν ειναι δεδομένη ποτε ε;
Γεια σου lemon!
Όποτε σε βλέπω, δροσίζεται το μάτι μου!
Ναι, ησύχασε ο άνθρωπος…
Πάω να διαβάσω για τον μικρούλη σου.
pixie, τι κάνεις; Πήζεις (στη δουλειά, εννοώ);
Η ζωή δεν είναι καθόλου δεδομένη, γι’ αυτό ζήσ’ την! Άντε, έχουμε και Σαββατοκύριακο μπροστά.
Someone said to himself: «Μη ζητάς να σε πολυπιστεύω, εντάξει?»
Someone is far ahead from…
@kapsokalyvas: From..???
Δίφραγκα, δίφραγκα, που λέει κι ο someone.
Άσ’ το καλύτερα γιατί, μ’ έχει που μ’ έχει ο someone στην καραντίνα, μπορεί να χάσω και την όποια τελευταία ελπίδα…
Ας πάει στο διάoλο: from herself…
Προφανώς έχω χάσει επεισόδια, αλλά δεν πειράζει, μάλλον someone got the message.
Για να μην κυνηγιόμαστε στα ποστ, πού να σου εξηγήσω;
Ο Boban ήταν η απόλυτη τραγική φιγούρα.
Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές που έχουν ακουστεί: ότι ήταν ήρωας και πνιγμένος από την αδικία χτύπησε το κεφάλι του για να δικαιωθεί. Είμαι σίγουρος ότι αν ήξερε την κατάληξη δεν θα έμπαινε καν στο παιχνίδι να παίξει, προσποιούμενος τον τραυματία! Ντρέπομαι επίσης που οι Πανιώνιοι φωνάζουμε τον Κουκουλεκίδη (διαιτητής του τραγικού αγώνα, που σφύριξε το φάουλ) δολοφόνο. Είπαμε, υπάρχει και κάποιο όριο!
Είναι όμως σίγουρα η ιστορία του τραγική. Από αθλητής πρώτης γραμμής στο αναπηρικό καροτσάκι από πράξη αυτοχειρίας! Ούτε καν ατύχημα (όπως ο Κρίστοφερ Ρηβ), αλλά από δική του πράξη βλακείας και αυθορμητισμού… Σε τι ζωή μπορείς να ελπίζεις μετά? Το μόνο που τον χαροποιούσε (αλλά πάντα με θλίψη στο πρόσωπο όπως γράφει η Synas) ήταν η αγάπη του κόσμου του Πανιωνίου. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπει στο γήπεδο και να μην ακούσει συνθήματα με το όνομά του. Ο γιος του δε, είναι παίκτης της εφηβικής ομάδας του Πανιωνίου και περιβάλλεται με αγάπη από όλη την Πανιώνια οικογένεια. Κάτι είναι και αυτό τραγικέ Μπόμπαν…