Στιγμές σωριασμένες στο πάτωμα·
πεταμένα παιχνίδια, σπασμένα.
Οι ρόδες απ’ τα κόκκινα φορτηγάκια
γυρίζουν πια στον αέρα
λόγω αδράνειας
και τα μάτια απ’ τις διαμελισμένες κούκλες
κοιτάζουνε στο πουθενά.
Το χέρι κάποιου παιδιού ήταν βάναυσο,
και ίσως θα τού ‘πρεπε η βέργα,
αν ο χρόνος κι η πείρα δεν σε ορμήνευαν,
πως κάθε χάραγμα
θα έκανε την παλάμη ακόμα σκληρότερη…
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
ῥὲ γαμῶτο εἶναι πολὺ φρικτὴ ἡ εἰκόνα μιᾶς σπασμένης κούκλας.
vangelaka, ναι… κυριολεκτικά και μεταφορικά…