Τα μαργαριτάρια στο λαιμό σού ‘φέραν ατυχία.
Δεν είναι τα μαργαριτάρια για έρωτες,
στο είχα πει…
είναι μονάχα για κηδείες.
Σπασμένες τώρα Αφροδίτες,
κατρακυλούν σα δάκρυα, της θάλασσας οι χάντρες
στα πόδια σου κι ανήμπορη να δεις -όλα θολά-
πεσμένη χάμω… πώς να μπορέσεις…
Δε μαζεύονται, μάτια μου,
όσα από πάνω σου έπεσαν…
Χάνονται, γυρνάνε στο βυθό τους,
κλειδώνονται ξανά μέσα στα στρείδια της σιωπής.
Πονάς; Σε σκιάζει το σκοτάδι;
Τραγούδα, καλή μου…
Τραγούδα σα να ‘ναι ακόμα χθες
και ύψωσε το βλέμμα προς τον ουρανό…
Γιατί θά ‘ρθει στιγμή
που η καρδιά σου δεν θ’ αντέξει.
Εκείνη -μόνον εκείνη- την ύστατη στιγμή
σαν από θαύμα
θα αναδυθούν και θα δεθούν πάλι μαζί
τα άσπρα σου μαργαριτάρια,
σφιχτά γύρω από το λαιμό σου
και θα ξαπλώσεις πλάι του. Για πάντα…
…
Πολύ καλό.
Σκοτεινό, προστατευτικό μα και πολύτιμο 🙂
εγώ πάντως το βρίσκω πολύ ερωτικό. Λες να είναι η μουσική επένδυση που του έκανες ή η φωτό; Δεν ξέρω. Ίσως η όλη χημεία.
καλό σου βραδάκι
giasafox, αυτόματη γραφή… δεν τό ‘γραψα εγώ, αλλά τα δάχτυλά μου…
adaeus, μία μελλοντική αντίστροφη κίνηση…
ωσηε, ερωτικό είναι… μέχρι την άκρη του κόσμου…
η αυτόματη τέχνη είναι η αυθεντικότερη. κλικ! σα φακός μηχανής. Κι ότι έπιασε. Καλό ξημέρωμα και καλο μήνα
Πότε έρχεται εκείνη η στιγμή που η καρδιά δεν αντέχει?
Πότε γίνεται το θαύμα?
Από τα “Σαββατιανά”(ποιήματα)-κλεμένη-η απάντηση μου στο όμορφο δικό σου μια που… “Εγώ δεν είμαι ποιητής,είμαι στιχάκι της στιγμής,πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι”
Πάμπλο Νερούντα:
“Είναι αυτό που δεν συμβαίνει σ’ έναν
που καθορίζει τη σιωπή,
δεν θέλω να συνεχίσω να μιλώ
γιατί έμεινα εδώ περιμένοντας:
σ’ αυτή την περιοχή, εκείνη την μέρα,
δεν ξέρω τι μου συνέβη
μα δεν είμαι ο ίδιος”.
Πολύ μελαγχολικό…
ωσηε, γράφω πολύ συχνά έτσι, όμως δεν ξέρω κατά πόσο είναι “τέχνη” αυτό…
τέρας της αμάθειας, δεν θέλεις να ξέρεις…
ανάσα του βορρά, πρώτο-πρώτο το είχα βάλει στα 3+1 ποιήματα…
3 pad, τι να κάνουμε… μεμνμμμσμσμσν…
Καλό μήνα σε όλους!
Καλό μήνα και σ’εσένα synas. Για να γράφουν έτσι τα δάχτυλά σου πρέπει να υπάρχει φοβερή σύνδεση ψυχής και γραφής. Εγώ το θαυμάζω αυτό μιας και είναι κάτι που δύσκολα πολύ καταφέρνω να συντονίσω.
Να περάσεις ένα όμορφο σαββατοκύριακο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Η τέχνη
Καποτε ειχα ενα κολιε με μαργαριταρια που εσπασε.Ουτε ξερω που βρισκεται τωρα.Καλα που μου το θυμησες να το ψαξω.Καλο ΣΒ.
pussy, μπα… κάτι στιγμές είναι, που με πιάνει το παράπονο…
ανάσα του βορρά, έκλαψες, έκλαψες… μια χαρά το είπες!
ωσηε, μακάρι… αν και δεν το βλέπω…
faraona, μ’ αρέσουν οι συνειρμοί και οι τρομεροί προβληματισμοί, που δημιουργώ στους ανθρώπους με την απαράμιλλη τέχνη μου!!
Καλά μαλί τα έκανα!
Μόλις ανακάλυψα πώς διαγράφεται το σχόλιο μου!
Τι το ήθελα?
‘Ηρθε η απάντηση σου!
Μαμώτο!
Πάμε replay σχολίου μου αν και …μετά εορτής!
“Ναι,syna μου.
Αυτό εννοώ.Από τα δικά σου Σαββατιανά το “έκλεψα”.
Είχα κι εγώ collier με μαργαριτάρια.Κάποτε έπεσαν στο πάτωμα αλλά ευτυχώς δεν έσπασε.Είχε γερό δέσιμο.Δε συμβαίνει πάντα όμως.
Ωραία η αυτόματη γραφή.
οι σκεψεις που βγαινουνε ετσι αυθορμιτα απο μεσα μας κρυβουνε τις πιο μεγαλες μας αληθειες..
πολυ ομορφο…
με πολυ παθος..
χαθηκα για μια στιγμη…
φιλια πολλα και καλο μηνα να εχουμε ολοι..
🙂
ανάσα του βορρά, 🙂
όλα θα πάνε καλά, ναι…
tzotza, γμτ πάθος, γμ! Νά ‘σαι καλά.