Το πρόβλημα με τους τρελούς είναι πως δεν είναι ολότρελοι.
Αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μέσω των αισθήσεων τους όπως ακριβώς και οι «γνωστικοί»,
απλώς την ερμηνεύουν λίγο διαφορετικά, με μία άλλη «λογική»,
μία λογική που τους
βολεύει περισσότερο απ’ ό,τι η λογική των άλλων·
μία λογική που συγκρούεται
λιγότερο με τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους,
μα συνεχίζει να συγκρούεται.
Στην ουσία είναι δηλαδή ημίτρελοι.

Ένας ολότρελος θα εκλάμβανε την πραγματικότητα ως μια άλλη
πραγματικότητα εξ αρχής.
Το χαστούκι θα το ένιωθε ως ένα άξαφνο, αλλά ευχάριστο
ράπισμα του ανέμου.
Την πόλη ως ένα συναρπαστικό μελίσσι. Τους αυτοκινητόδρομους
ως υπέροχους γαλαξίες,
τους ανθρώπους ως αγγέλους, την ανάγκη ως πλεονεξία, την ελευθερία ως τα πετεινά
του ουρανού
που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, μα ο Θεός φροντίζει γι’ αυτά:
ο
δεσμοφύλακας θα ήταν πιθανώς ο θεός που φροντίζει για όλα.

Ένας ολότρελος θα ήταν ευτυχισμένος, γιατί ο εγκέφαλος του
θα ερμήνευε τα πάντα
όπως ο ίδιος βαθιά μέσα του θα ήθελε να είναι
και θα ζούσε
μέσα σ’ αυτήν την ψευδαίσθηση σε απόλυτη αρμονία με τα πάντα γύρω του.

Ο συνήθης τρελός είναι ημίτρελος κι ελάχιστα διαφέρει από
τον ημιγνωστικό.
Η διαφορά τους έγκειται κυρίως στο ποια λογική είναι κάθε ιστορική στιγμή
η κρατούσα.
Κι ο φωτισμένος -αυτός δηλαδή που απορροφήθηκε πλήρως από το φως της
προσωπικής του πίστης-
ελάχιστα διαφέρει εντέλει από τον ολότρελο· ίσως μονάχα
στην πρότερη πορεία τους.

Alexia Iliadou