Είμαι άνθρωπος των εξαρτήσεων.
Κι απ’ την άλλη σιχαίνομαι
οτιδήποτε γίνεται συνήθεια.
Σας φαίνεται αντιφατικό;
Κι όμως…
Τι είναι η εξάρτηση; Είναι ένα πάθος, στο οποίο υποκύπτεις σιγά-σιγά -ή και απότομα- και μετά δυσκολεύεσαι να ξεφύγεις. Ακόμα κι αν δεν γουστάρεις πια. Ακόμα κι αν βλέπεις, πως σε καταστρέφει. Δεν μπορείς όμως χωρίς αυτό. Παθαίνεις στερητικό σύνδρομο. Πρέπει να κουραστείς πολύ για να τ’ αποβάλεις, θέλει να θυσιάσεις κάτι απ’ τον παλιό σου εαυτό. Τον παθιασμένο…
Η συνήθεια πάλι είναι κάτι το διαφορετικό. Δεν έχει κανένα πάθος μέσα της. Μπορεί και να μην σ’ άρεσε ποτέ αυτό που κάνεις, κάπου, κάποτε το ξεκίνησες -ούτε κι εσύ δεν θυμάσαι πια γιατί- και σου κόλλησε σαν δεύτερο δέρμα πάνω στο δέρμα σου. Δεν ξέρεις γιατί το κάνεις, το κάνεις μηχανικά.
Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερες συνήθειες έχεις. Συνήθειες σχεδόν αυτιστικές, έχουν γίνει ένα με σένα, δεν μπορείς να φανταστείς πια τον εαυτό σου χωρίς αυτές. Και το χειρότερο; Δεν τις παίρνεις καν χαμπάρι.
Στο θέατρο, όταν κάποιος θέλει να παίξει τον ηλικιωμένο, το πρώτο πράγμα, που μαθαίνει, είναι οι μηχανικές κινήσεις, οι κινήσεις από συνήθεια.
Καθημερινές, μονότονες.
Ένας γέρος βγαίνει απ’ το δωμάτιο και κλείνει το φως. Μπαίνει στο επόμενο, ανάβει το φως. Ένας νέος, μπαίνει στα σκοτεινά, δεν βλέπει, γυρίζει και πατάει το διακόπτη, φεύγει απ’ το δωμάτιο, ξεχνά το φως ανοιχτό…
Ό,τι του κατέβει κάθε φορά. Ό,τι τον βολεύει κάθε φορά.
Οι εξαρτήσεις απ’ την άλλη μάλλον ταιριάζουν περισσότερο στους νέους. Οι εξαρτήσεις συνήθως έχουν αρνητικά αποτελέσματα. Οι νέοι δεν νοιάζονται. Αρκεί που τους αρέσει.
Οι γέροι φοβούνται. Ποτέ δεν θα ‘καναν κάτι, που μπορεί να τους φέρει μία στιγμή πιο γρήγορα, ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο.
Εκτός… κι αν τους έχει γίνει συνήθεια!
Ενίοτε ζουν βέβαια ανάμεσά μας και κάποιοι «νέοι» γέροι. Αυτοί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ήταν, είναι και θα είναι οι «παράταιροι».
Οι συνήθεις γέροι μόνο στις συναισθηματικές εξαρτήσεις υποκύπτουν εκ νέου. Γιατί κι αυτές ουσιαστικά δεν ενοχλούν τους ίδιους, ενοχλούν τους γύρω. Ποιος νοιάζεται για τους γύρω, όταν εσύ είσαι γέρος; Εσύ έχεις αξία και μόνον εσύ.
Οι νέοι έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους, εξάλλου, έτσι δεν είναι;
Μέχρι που γίνονται γέροι, χωρίς να το πάρουν χαμπάρι:
χωρίς εξαρτήσεις πια και με χιλιάδες μικρές και μεγάλες συνήθειες.
Φοβάμαι…
Διαφωνώ.
Συμφωνώ στον φόβο.
Σε τι διαφωνείς, Καψοκαλύβα;
Λοιπόν αγαπητή μου μια χαρά τα πηγαίναμε μέχρι σήμερα. Συμφωνούσαμε σε γενικές γραμμές, μου άρεσαν τα post σας, εξεπλάγην που έχουμε κοινές αναμνήσεις (από άρμεγμα αγελάδων κλπ) και ομολογώ ότι σας έχω συμπαθήσει.
Σήμερα όμως, με αυτό το post, με ισοπεδώσατε. Ώστε γερνάω????
Μαμά μουουυουουουουουυ!!!
Γιατί μου το κάνατε αυτό? ε?ε?
Δε με λυπάστε? :p :p
@μύγα
Κι εγώωωωω……..
Λοιπόν για να σοβαρευτώ:
Νομίζω ότι αυτό που δεν αντέχεται είναι οι συνήθειες που με τα χρόνια μετατρέπονται σε εμμονές.
Αυτό δηλαδή που συναντάμε στους ηλικιωμένους. Αυτό είναι το κακό.
Η εμμονή. Αυτή που σε εμποδίζει να κάνεις κάτι διαφορετικό.
Αλλιώς…τι πειράζει να έχεις κάποιες συνήθειες?
Όσον αφορά τις εξαρτήσεις…δεν ξέρω, δεν θα μου άρεσε η ζωή χωρίς αυτές, και νομίζω ότι υπάρχουν ηλικιωμένοι που δεν τις χάνουν… εκτός αν τους ανγκάσει…ο γιατρός!
Καλή εβδομάδα, είπαμε?
Ευχήθηκα “Καλή εβδομάδα” σε όλους στο προηγούμενο post. Εύχομαι κι από ‘δώ. Ελπίζω για πολλούς να είναι εβομάδα προετοιμασιών για τις διακοπές. Οι υπόλοιποι… κουράγιο!
Synas, διαφωνώ με το εν γένει σκεπτικό (αν και καλογραμμένο): για τις διαφορές και τις ομοιότητες συνηθειών και εξαρτήσεων, για το γήρας και την νεότητα. Σωστή, εντούτοις, η παρατήρηση για τις (θεατρικές) κινήσεις. Εν ολίγοις: διαφωνώ διανοητικά, σε χαίρομαι συναισθηματικά. Φοβισμένη εξαρτησιακή μου…
Δεν μου αρέσουν οι εξαρτήσεις. Μόλις νιώσω ότι πάω να γίνω “σκλάβος” τους, τους την βγαίνω από την ανάποδη.
Το ίδιο κάνω και με τις συνήθειες που μου δημιουργούν πρόβλημα.
Ομως…γιατί φοβάσαι? Ολα είναι όμορφα. Ακόμα και το γήρας και οι συνήθειες.
Είναι και κάτι άλλο που προειδοποιεί για το επερχόμενο γήρας: οι συνεχώς αυξανόμενες φοβίες…
Δε σου λέω εγώ… Απ’ όλες τις πάντες φαίνεται, ότι δεν πάμε καλά. Μην σου πω και μαζικά, ως κοινωνία: γερνάμε… Ωραίο θέμα γαι post οι φοβίες. Έχει ανεβάσει ένα τέτοιο ο Φιντείας.
@debby
Μπορεί να έχεις και δίκιο. Εγώ φοβάμαι πάντως. Δεν έχω συμβιβαστεί ακόμη με την ιδέα, ότι μεγαλώνω.
Όσο περνούν τα χρόνια, οι συνήθειες δεν μεταβάλλονται κι αυτές σε εξαρτήσεις; Το πάθος λείπει, αλλά το στερητικό σύνδρομο, αν πας να τις αλλάξεις, θα το βρεις πάλι εμπρός σου.
Μήπως κατάλαβα κάτι λάθος; (είμαι και ξανθιά, βλέπεις).
Ναι, μωρέ dodos, συνήθεια και εξάρτηση είναι πολύ κοντινές έννοιες. Μια προσπάθεια έκανα να τις ξεχωρίσω λίγο, μπορεί και αποτυχημένη, δεν ξέρω. Έγραψα ό,τι αισθανόμουν, όπως έχω βιώσει εγώ αυτά τα 2 συναφή πράγματα.
Από κάποια που ανήκει χρόνια στους coffee-maniacs,
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα!
Ναι,στις εξαρτήσεις που αν το θελήσουμε,τίθενται υπό έλεγχο!
Όχι στις εμμονές!
Εγώ πάντως ομολογώ ότι τις εξαρτήσεις μου (καφές, τσιγάρο κλπ) δεν μπορώ να τις θέσω υπό έλεγχο…
@dodos
Αν κατάλαβα καλά, μια από τις διαφορές που θίγει το ποστ είναι: Η εξάρτηση είναι συνήθεια (προφανώς). Η συνήθεια όμως μπορεί να μην είναι εξάρτηση. Και καλό είναι να μη γίνει, γιατί τη συνήθεια δεν την επιλέγουμε πάντα, μπορεί να την “κολλήσουμε” κατά λάθος.
Την εξάρτηση όμως, την επιλέγουμε (κυρίως όταν είμαστε νέοι και δε σκεφτόμαστε τις συνέπειες).
Καλά τα λέω αφεντικό? 🙂
Ενδιαφέρουσα πολύ η σκέψη ότι η ορμή του νέου με τα πάθη που οδηγούν σε εξαρτήσεις, γίνονται συνήθειες και ‘τικ’ στους γέρους. Το πρώτο έντονο και με το θράσος της νεότητας, το δεύτερο παροπλισμένο και στατικό.
Αλλά υπάρχει και μια ματιά, λιγότερο ποιητική, που γεφυρώνει κάπως τα δύο. Αρκεί να δεις την εξάρτηση σαν τάση προς τον εθισμό. Τότε, η ‘ορμή’ και το ‘πάθος’ γίνονται σημάδια αδυναμίας, ανασφάλειας. Ίσως η ροπή προς τον εθισμό (υπάρχουν πολλά άτομα επιρρεπή όχι προς τα ναρκωτικά ή τον τζόγο αλλά απλά προς τον εθισμό σε κάτι) να είναι η ροπή προς μια ρουτίνα. Μια ρουτίνα που ακόμα και αν είναι δυσάρεστη, μας δίνει ασφάλεια γιατί ξέρουμε που οδηγεί, τι είδους αποτελέσματα έχει. Μας δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και ελέγχου στη ζωή μας. Πλασματική αίσθηση ελέγχου, βέβαια – η έννοια της εξάρτησης είναι ακριβώς ότι σε ελέγχει. Αλλά ο εαυτός μας δεν είναι τόσο σοφός. Πολλές φορές κάνουμε τα ίδια λάθη (π.χ. κλεινόμαστε στον εαυτό μας ξέροντας ότι διώχνουμε ανθρώπους), όχι γιατί δεν ξέρουμε ενδόμυχα που θα μας οδηγήσει αυτή η πράξη, αλλά ακριβώς επειδή ξέρουμε. Δεν φοβόμαστε το γνωστό, όσο και αν πονάει. Φοβόμαστε περισσότερο το άγνωστο. Ο εθισμός και η εξάρτηση, είναι από αυτήν την άποψη, η επιτομή του ‘γνωστού’.
Κάποτε μια εξάρτηση μ’ έπιασε από τον λαιμό και μου είπε «κάτσε»! Εκατσα… Μετά μια άλλη απαίτησε το ίδιο. Μπερδεύτηκα… Τώρα έχω μάθει να το συζητάω περισσότερο… Δικαίως φοβάσαι
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Όλα αντιμετωπίζονται. Όλα μέσα στην ζωή είναι..
@Απουσία,
καλή βδομάδα, γλυκιά μου!
Τι εξαρτήσεις είν’ αυτές, που τίθενται υπό έλεγχο; Αυτές λέγονται απολαύσεις!
@μύγα
Σωστή. Thank you. Δεν θέλω όμως να φανεί, πως θεωρώ και τις εξαρτήσεις… καλές!
@yannis h
Ναι, η συνήθεια κυνηγάει την ασφάλεια του γνωστού. Η εξάρτηση όμως, είναι αγωνία… να γεμίσεις το κενό.
@poly sovara pragmata
Καλώς ήλθες!
Δικαιώνεις τους φόβους μου.
Τις επιθυμίες; Τις δικαιώνεις;
@Βροχοποιέ
Φοβάμαι αυτά,
που θα γίνουν για ‘μένα
Χωρίς εμένα…
Οι συνήθειες αυτονομούνται. Πρέπει νά ‘χει κανείς τ’ αυτιά συνεχώς τεντωμένα.
Ερώτηση…προβοκατόρικη: Tο μπλοΓκάρισμα είναι συνήθεια ή εξάρτηση; Ή και τα δύο; Κάτι άλλο, ίσως;
Για μένα η συνήθεια είναι πιο επικινδυνη απο την εξάρτηση.Την εξάρτηση την καταλαβαίνεις αργά η γρήγορα και κάνεις κάτι γ΄’αυτό αν θέλεις.Η συνήθεια όμως είναι πιο ύπουλη και με τρομάζει περισσότερο γιατί δεν είναι τόσο ορατή.Ωραίο κείμενο syna μου!
“Η εξάρτηση όμως, είναι αγωνία… να γεμίσεις το κενό.
Φυσικά συμφωνώ. Κι αείναι το αντίθετο του πάθους και του θράσους της νιότης.
Μας δείννει… ξεγύμνωτους (όχι ότι είναι κακό). Αρκεί να δούμε στη γύμνια μας τους εαυτούς μας χωρίς ντροπή. Και από εκεί και πέρα… ό,τι ήθελε προκύψει!
Τι ωραίο κείμενο! Μπράβο και εύγε!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για την ανταπόκριση. Με κάνετε πολύ χαρούμενη!
Και όποιος έχει αϋπνίες, υπάρχει και το πατσατζίδικο. Είναι ακόμη ψιλογιαπί, αλλά εντάξει… Κάβα προλάβαμε να στήσουμε!
Εγώ πάλι συνήθισα να αισθάνομαι όπως κι ο ποιητής:”παράξενο παιδάκι γερασμένο.”
Είναι κακιά συνήθεια αυτή;…
Αγαπητή και γλυκιά synas είσαι γεμάτη φοβίες από έναν και μόνο λόγω, φοβάσαι τα γεράματα ,γιατί νομίζεις ότι τα γεράματα είναι γεμάτα αρρώστιες , μοναξιά και το κυριότερο χωρίς όνειρα για το μέλλον , αυτό όμως δεν είναι σωστό, για τις περισσότερες αρρώστιες λίγο πολύ είμαστε εμείς υπεύθυνοι ,πως μπορείς από την μια να φοβάσαι και από την άλλη να καπνίζεις τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα; Ή πως μπορεί κάποιος να πίνει μισό μπουκάλι ουίσκι νομίζοντας ότι θα του λύσει τα προβλήματα.
Οι εξαρτήσεις γενικά είναι μία πλάνη που σε κάνει να νομίζεις ότι θα ξεφύγεις από την πραγματικότητα, λάθος μέγα !!! Από την ζωή δεν μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα, όσα παρακάμπτεις, με όποιο τρόπο και να τα παρακάμπτεις πάλι μπροστά σου θα τα βρεις.
Λοιπόν είμαι 59 χρονών και συνταξιούχος ,ποτέ δεν είχα φοβίες και εμμονές , ούτε εξαρτήσεις ούτε συνήθειες, κάθε τόσο βρίσκω και καινούργια ενδιαφέροντα, εδώ και ένα μήνα λόγω ΝΔ έχω βρει τα blogs, έστησα ένα blog το οποίο στέκει μισό και άδειο, λόγω ότι τα αγγλικά μου είναι χάλια, οι γνώσεις μου στα PC λίγες , δεν βαριέσαι θα βάλω μόνιμη ταμπέλα under construction!!!!
Γλυκιά μου synas εάν δεν μπορείς να ζήσεις την την ζωή που ονειρεύεσαι να ονειρεύεσαι την ζωή που ζεις.
Μην με στενοχωρεις και έχω βάλει το blog σου στα αγαπημένα και σε ζηλεύω που γράφεις ωραία, που βάζεις μουσική και φοτωγραφίες, ενώ εγώ γράφω ένα κείμενο και αυτό με το ζόρι ,ευτυχώς που υπάρχει και ο αυτόματος διορθωτής, θα τα ξαναπούμε.
Σου εύχομαι ένα όμορφο βράδι !!!!
@kyriaz, κλασικός kyriaz, ποιητής.
…παράξενο παιδάκι γερασμένο…
kolassa, μα…να ζήσω προσπαθώ! Να, γι’ αυτό μ’ αρέσει το blog: σου τη λένε, αλλά τόσο γλυκά, τόσο αληθινά… Σ’ ευχαριστώ.
Εξάρτηση.
Με πλήρη εξάρτυση.
Αλλιώς δεν την σηκώνεις…
:)))
Και τι να πεις και γιά τις εξαρτήσεις άλλων από σένα…
Σύντροφοι, παιδιά-σκυλιά-γατιά, ηλικιωμένοι συγγενείς…
Και πάλι σύντροφοι, που σού κρεμιούνται, γλυκό βαρίδι, βαρίδι όμως, και δεν σ’ αφήνουν να πας λίγο πιό πέρα…
πως και δεν μπήκα να το δω αυτό το ποστ από προχτές!!!
δυσκολεύομαι να πάρω θέση.. η κλασσική μου στάση είναι ‘φοβάμαι τις εξαρτήσεις γιατί δεν μ’αφήνουν να μεγαλώσω για να μπορέσω να γεράσω χωρίς φόβο..’ ..όμως διερωτούμαι αν αύτο το λέω από συνήθεια.. μήπως κι ο φόβος είναι συνήθεια;