Είδα αυτούς τους στίχους στο blog της Μαρίας Raffinata,
τους θυμήθηκα και δεν μπορούσα παρά -σχεδόν αυτόματα- να τους αντιγράψω εδώ.
Δεν είναι που πεθαίνω, είναι που καταλαβαίνω… ή που νοιώθω; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Βαρέθηκα τον διαχωρισμό· καιρός να γίνω ένα.
τους θυμήθηκα και δεν μπορούσα παρά -σχεδόν αυτόματα- να τους αντιγράψω εδώ.
Δεν είναι που πεθαίνω, είναι που καταλαβαίνω… ή που νοιώθω; Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Βαρέθηκα τον διαχωρισμό· καιρός να γίνω ένα.
“Πάει. Αυτό είταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
‘Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα”.
Κατερίνα Γώγου
(Μα δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα!…)
0 Σχόλια