Ένα κορίτσι, μία γυναίκα πια, χτυπήθηκε από τη μοίρα σε μικρή ηλικία μέσω τρίτων.
Η ζωή δεν σε χτυπάει μόνο στα μούτρα, σε χτυπάει και με σπόντες γαλλικού μπιλιάρδου.
Με τέτοια ακρίβεια και με τέτοια κεκτημένη ταχύτητα, που ίσως είναι χειρότερα από την άμεση στεκιά.
Ίσως να έφερε από παλιά τον σπόρο της αδυναμίας μες στην ψυχή της, ίσως και όχι.
Όμως λύγισε και το μυαλό της πήρε ανάποδες στροφές στην ηλικία των 20 ετών.
Ζει έκτοτε με φάρμακα βαριάς μορφής και περιεχομένου και η επαφή της με το εξωτερικό περιβάλλον -όσο κι αν προσπαθεί- έχει διαρραγεί ανεπιστρεπτί. Κατά πάσα πιθανότητα και με το εσωτερικό.
Οι γύρω της θαρρούν, πως μπορούν να βρουν λύση σε όλα αυτά, πως μπορούν να βοηθήσουν και πρώτα απ’ όλα, πως μπορούν να καταλάβουν.
Κάποτε θύμωσα. Θύμωσα με την ανικανότητα των ανθρώπων να δεχτούν μία κατάσταση παθολογική ως τέτοια. Θύμωσα με την απόλυτη άρνηση μιας διεγνωσμένης αναπηρίας.
Κι όμως… Στην πρώτη ανάλογη περίπτωση έκανα κι εγώ κάτι παρόμοιο· προσπάθησα να εξηγήσω. Τα ανεξήγητα. Μετά σήκωσα τα χέρια ψηλά και δήλωσα ευθαρσώς: «Σ’ αποδέχομαι κι ας μην μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω. Αλλά: συγγνώμη, δεν μπορώ πια να δίνω βάση σε ό,τι λες. Γιατί είσαι άρρωστη/-ος. Και γιατί με κουράζεις».
Είναι η φωνή της ψυχρής λογικής. Το εγκεφαλικό πλησίασμα· ή μήπως η εγκεφαλική απομάκρυνση; Είναι η «αποδοχή» εκ του μακρόθεν, είναι η κεκαλυμμένη σκληρότητα.
Απ’ την άλλη πλευρά ταλαντεύεται το δίκοπο μαχαίρι, που κρατά στο χέρι της η ελληνική κοινωνία. Η στάση των «άλλων». Των απλοϊκών πολλές φορές ανθρώπων, των αδαών, που αρνούνται να αποδεχτούν τα γεγονότα και που παλεύουν να τα φέρουν όλα στα μέτρα τους. Των ανθρώπων, που σε κάνουν να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου με τις απίστευτες βλακείες τους. Των ανθρώπων, που προσπαθούν να καταλάβουν με την καρδιά τους, κι όχι με το μυαλό τους.
Ναι, οι άνθρωποι αυτοί είναι «βλάκες». Η ζωή όμως είναι πολύπλευρη, πολυδιάστατη και πολυδιανυσματική. Έχουμε κάνει σημαία μας το μυαλό, έμβλημά μας την επιστημοσύνη. Έτσι είμαστε ίσως φτιαγμένοι εμείς, οι άνθρωποι της νέας γενιάς ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ. Όλο μυαλό. Μυαλό, που διατείνεται πως αποδέχεται τη διαφορετικότητα, ενώ κατ’ ουσίαν αποστασιοποιείται, απορρίπτει, αποφάσκει. Και οικτίρει. Η καρδιά πάλι επιμένει εκεί που όλα μοιάζουν για πάντοτε χαμένα… Κι ενίοτε νικά… Αν μη τι άλλο, παρηγορεί…
Όλα αυτά τα έγραψα με το μυαλό μου. Η καρδιά μου ενδέχεται να είναι τόσο ανάπηρη, όσο κι εκείνης της κοπέλας… Ίσως και περισσότερο…
Δύσκολη η ‘διαγνωση’. πόσο μάλλον όταν υπάρχει και συναισθηματική εξάρτηση. Βάλε και το κοινωνικό στίγμα για κερασάκι, και όλο το πρόβλημα πάει κάτω από το χαλί…
Ολακαλά….
Άλλος αρνείται να αποδεχθεί την ψυχασθένεια σαν παθολογική κατάσταση και νομίζει ότι μπορεί πάντοτε να τη θεραπεύσει με αγάπη, άλλος αρνείται να επικοινωνήσει με τον ψυχασθενή γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι αδύνατο και μάταιο (ίσως και επικίνδυνο).
Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο αντιμετωπίσεις είναι απλώς δύο διαφορετικές όψεις του φόβου απέναντι στην ψυχασθένεια.
Νομίζω ότι όσο υγιέστερος είναι κανείς ψυχικά, τόσο καθαρότερα αναγνωρίζει το παράλογο στον εαυτό του και τόσο λιγότερο το φοβάται (και μέσα του και στους άλλους).
Υ.Γ. Υπάρχει ένα ωραίο σχετικό διήγημα του Chekhov (σε ελληνική μετάφραση νομίζω είναι γνωστό ως “Θάλαμος Νο 6”).
dawk, όλα καλά, δεν λες τίποτα!!
Καλώς την Αθανασία! Αυτό που αναρωτιέμαι κυρίως, είναι αν πρέπει σε μια διεγνωσμένη περίπτωση να συμπεριφέρεσαι νορμάλ ή συγκαταβατικά.
Νορμάλ, με την έννοια ότι σε κάθε συζήτηση (με τρελό ή λογικό) καλό είναι να φροντίζουμε ν’ακούμε τί μας λέει ο άλλος (και οι “λογικοί” άλλωστε μερικές φορές μοιάζουν να μη μας τα λένε καλά) και, επίσης, προσπαθούμε -όταν μιλάμε εμείς- να το κάνουμε με τρόπο που τα λόγια μας να λένε κάτι στο συνομιλητή μας.
Πλήρης επικοινωνία μπορεί να μην υπάρχει. Αλλά μήπως υπάρχει και μ’ όλους τους “λογικούς”;
Καλά, Αθανασία, ειλικρινά βρίσκω την απάντησή σου καταπληκτική.
Μπορεί να φαίνεται σα να λες κάτι κοινότοπο, όμως για μένα περικλείεις σε λίγες απλούστατες λεξούλες όλην την ουσία της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Ναι, έτσι είναι λοιπόν: ας προσπαθήσουμε με όποιον κι αν μιλάμε, να ακούμε -ει δυνατόν και να κατανοούμε- και να γινόμαστε κι εμείς κατανοητοί.
Αφήνω το ότι οι “διαγνωσμένες” καταστάσεις είναι -κατά τη γνώμη μου- ασφαλέστερες (στο κάτω-κάτω εκεί ξέρει κανείς τί μπορεί να περιμένει), χειρότερες είναι οι μη διαγνωσμένες (καθότι η τρέλα δεν αρχίζει βέβαια με τη διάγνωση…)
:))
Αυτό είναι το δράμα της καθημερινότητάς μας! (πιθανώς και των γύρω μας, ε; Άιάιάι…λες;;)
Αφού σ’ ενδιαφέρει το θέμα, εξαιρετική είναι και η παλιά ταινία του Alan Pakula “To kill a mockingbird” (με τον Gregory Peck, αλλά με πραγματικούς πρωταγωνιστές δύο πιτσιρίκια, μέσα απ’ τα μάτια των οποίων ξετυλίγεται η ιστορία).
Η ταινία είναι από το ομώνυμο βιβλίο (επίσης πολύ καλό) και βρίσκεται εύκολα, τουλάχιστον στ’ αγγλικά.
O.K., Αθανασία μου! Σ’ ευχαριστώ πολύ και για την κουβέντα και για τις προτάσεις σου!
Μόνο η αγάπη(και όλα αυτά που τη συνοδεύουν)μπορούν να απαλύνουν μια κατάσταση,ακόμα κι αν αυτή κρίνεται από τους ειδικούς ως μη αναστρέψιμη.
Δε χρειαζόμαστε άλλο εγκέφαλο,αλλά ζεστασιά.
gitsaki, έτσι μου φαίνεται κι εμένα… Ή μάλλον: μια ισορροπία… και αποδοχή…