Καθόμουν μες στη νύχτα μπροστά στο PC κι αποτύπωνα με τα γράμματα
τού πληκτρολογίου μου μια επιθυμία και μία ερώτηση:
«Πόσο θά ‘θελα να καθησυχάσω κάθε σου φόβο…
Μα πώς μπορώ, όταν φοβάσαι εμένα;»

Τη στιγμή, που το έγραφα αυτό, από την ξεχασμένη TV έφτασαν στ’ αυτιά μου
οι στίχοι κάποιου άγνωστου σ’ εμένα τραγουδιού:
«Φοβάμαι εμένα, εμένα και μόνο».

Και δεν είναι η πρώτη φορά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο…

Υ.Γ.
Ολοκληρωμένη η απάντηση στο εσωτερικό μου ερώτημα,
όπως μου προσφέρθηκε δια στόματος Γ. Πλούταρχου:

Και πάλι ανάβω τσιγάρο, καπνίζω κι ας μην το γουστάρω
είναι αργά μα εγώ ξαγρυπνώ, δεν κοιμάμαι,
το γιατί δεν το ξέρω, μα κάτι φοβάμαι.

Δε θέλω να δω την αλήθεια κι απ’ το ψέμα ζητάω βοήθεια,
απορώ πού θα βγει και το τέλος ποιο θά ‘ναι,
το γιατί δεν το ξέρω, μα κάτι φοβάμαι.

Φοβάμαι που ίσως τα χρόνια μου άφησα,
που λάθος αγάπες και όνειρα κράτησα,
μα αυτό είναι ψέμα κι εγώ το πληρώνω.
Φοβάμαι εμένα, εμένα και μόνο.