Σε γνώρισα από τα λόγια. Από τα γραπτά.
Με σχόλια και μηνυματάκια.
Μου είπες, σου είπα. Σου ανοίχτηκα, μου ανοίχτηκες.
Σιγά-σιγά, διστακτικά. Όπως κάνουν πάντα οι άνθρωποι.
Οι τρόποι οι μέσα δεν αλλάζουν. Μοναχά στην έκφραση.
Δεν σ’ είχα δει
Δεν μ’ είχες δει
Και όμως…
Και όμως…
Να, που τα πρόσωπα
λένε τα ίδια με την πένα…
Όμως κάτι δεν πάει καλά…
Α ναι! Η φιλία έχει απαιτήσεις.
Δεν είναι για όποτε βαριόμαστε.
Α ναι! Η φιλία έχει απαιτήσεις.
Δεν είναι για όποτε βαριόμαστε.
Μήπως καλύτερα να μην είχαμε ιδωθεί;
Μήπως καλύτερα να μέναμε στα λόγια;
Μήπως καλύτερα να μέναμε στα λόγια;
Να μην περιμέναμε τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον;
Αναρωτιέμαι…
Υ.Γ.
Αυτό είναι το 100στό μου post.
Μέσα απ’ αυτά τα 100 post πρόλαβα να πω, ν’ ακούσω, να σκεφτώ
ό,τι δεν είχα προλάβει τα δέκα τελευταία χρόνια…
Απίστευτο κι όμως αληθινό…
Δεν είναι, πως δεν έχω ζωή. Είναι, που η ζωή τρέχει και δεν την προλαβαίνεις.
Εδώ αναγκαστικά στέκεσαι και αφουγκράζεσαι: τον εαυτό σου και τους άλλους…
Να τα χιλιάσεις, λοιπόν. Πάντως γίνονται όλο και πιο αέρινα!
Για καλό το είπα, ε;
Για να δούμε αυτές οι αέρινες φιλίς που θα μας βγάλουν;Πάντως κάτι συμβαίνει…Σίγουρα η φιλία έχει απαιτήσεις, σίγουρα είναι για να τις βλέπεις όμως νοιωθω οτι αν κάποιος διαβάσει αυτά που γράφουμε μάλλον θα μας μάθει καλύτερα, βαθύτερα, σε ένα διαφορετικό επίπεδο.Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις, εμείς να διαβάζουμε και να επικοινωνούμε.
ΕΚΑΤΟ;;;
Τότε να σού ευχηθούμε να τα χιλιάσεις, δεν μοιάζει καθόλου απίθανο!
mariosp, ναι… σχεδόν άυλα…
pixie, παράπονο ήταν… στη φιλία πρέπει ν’ αφιερώνεις χρόνο (και κόπο)…
dodos, για να δούμε…