Όταν κάποιος αρρωσταίνει νιώθω τόσο τραγικά ανήμπορη,
που… με πιάνουν τα νεύρα μου.
Κινούμαι μηχανικά, κάνω ό,τι πρέπει να κάνω,
αλλά μέσα μου με κατακλύζει ο φόβος… κι ο θυμός.
Δεν το δείχνω, ή προσπαθώ να μην το δείχνω
-εκτός κι αν ο ίδιος είναι υπερβολικά αναίσθητος προς την κατάσταση της υγείας του,
πράγμα που με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο.
Ξέρω, πως αυτό δεν είναι μόνο δικό μου:
πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στο φόβο τους με θυμό.
Όταν είσαι εσύ το «θύμα» απορείς βέβαια.
Αναρωτιέσαι αν πρέπει να τιμωρηθείς που έκανες το σφάλμα να αρρωστήσεις.
Σε όλων το μάτι παίζει το ερώτημα «Τι έκανες και το προκάλεσες;»
Πράγμα που πιθανώς να ψιλοστέκει κιόλας,
όμως εκείνην την ώρα τέτοιες σκέψεις είναι αν μη τι άλλο άκαιρες.
Μην πω άκυρες, που λένε και τα πιτσιρίκια.
Ίσως κάπου τσαντιζόμαστε με τον άλλον επειδή απλά μας στεναχωρεί.
Απόλυτος εγωισμός δηλαδή:
«Μην με βάζεις σε μπελάδες κι αγωνία,
μην με απειλείς εντέλει με ενδεχόμενο κακό…
εμένα…»
Αποκορύφωμα «Αν μου πεθάνεις, θα σε σκοτώσω!!»
Οργή… οργή προς τον άρρωστο.
…συμφωνω…κι εγω αναρωτιεμαι τιεφταιξα και αρρωσταινω συνεχεια 🙂
Χάνεις τον έλεγχο κι αυτό σε κάνει να θυμώνεις. Οργανώνεις τη ζωή σου, τη μέρα σου ακόμα και το κάθε λεπτό σου και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Φυσικά και ο φόβος του τί θα συμβεί, ειδικά αν είναι κάτι σοβαρό. Αλλά εκεί κι αν χάνεις τον έλεγχο.
Αυτό το «αν μου πεθάνεις θα σε σκοτώσω» με πέθανε πρωι πρωι!Μόνο μην το ακούσει κανείς οτι πέθανα γιατι θα με σκοτώσουν….χα!
καλημέρα.
Η φύση μέσα μας απεχθάνεται την αρρώστια. Ο άνθρωπος έξω μας δεν μπορεί να το δεχτεί…
"litost" λέγεται το συνάισθημα.
Είναι μια λέξη τσέχικη που δεν μπορούμε να την ερμηνεύσουμε με μια ελληνική λέξη.
Το αναφέρει ο Κούντερα, σ'ένα βιβλίο του
(πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι, αλλά μάλλον στο "Αστείο" η "Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης")
Τιμωρούμαι τον εαυτό μας για να εκδικηθούμε τον άλλο ή και το αντίθετο.
Πάει καιρός…πια.
Νίνα, ίσως νομίζεις πως κάτι θα "βγάλεις" αρρωσταίνοντας. Ακούγεται πολύ χαζοψυχαναλυτικό, αλλά το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει.
coffeemug, ξεβολεύεσαι…
faraona, μην το γελάς, μην το γελάς… 🙂
ΔemΩΝ, τότε γιατί μας πηδάει έτσι η φύση χρόνο με το χρόνο;;
Σπίθα, πόσο μπορούμε να τιμωρήσουμε τον άλλον καταστρέφοντας τον εαυτό μας; Το έχω κάνει… Τι μαλακία, Θε μου…