Επιλογή Σελίδας

Το παιχνίδι των μπάτσων

από | Μαρ 8, 2007 | Χωρίς κατηγορία

Η mary μου έδωσε σήμερα
το έναυσμα γι’ αυτό εδώ το post
με ένα σχόλιό της:

«άραγε το μίσος να βγαίνει από το μισό; να’ χει σχέση με τον μισό εαυτό μας, όταν όλο το καλό χάνεται μέσα μας και μένει μόνο το κακό; ..υπάρχει πάντα κι ο άλλος μισός εαυτός, no?»

Ένας φίλος μου από το Γυμνάσιο έπινε διάφορα τότε. Μια φορά που είχε πάρει LSD, έβλεπε τους ανθρώπους ασπρόμαυρους και θεώρησε ότι έβλεπε μαύρη την κακία τους και άσπρη την καλοσύνη τους. Αυτό το αίσθημα του έμεινε για καιρό, αφού είχε φύγει η επίδραση του LSD. Έτρωγε φλασάκια και ξαναέβλεπε τους ανθρώπους ασπρόμαυρους. Μια μέρα μου είπε πως μοιάζω με yin-yang, χωρισμένη καθέτως στη μέση. Μάλιστα… ΟΚ… δεν μου φάνηκε κακό… (Το οριζοντίως θα με πείραζε λίγο…)

Πρόσφατα, κάποιος άλλος φίλος μου έλεγε, πως είμαι δύο: μία γλυκιά και μια στριμμένη. Με ρώταγε «Τώρα ποια απ’ τις δύο ενδιαφέρεται;» και τέτοια. Με τον καιρό συνειδητοποίησα, πως κι αυτός τους βλέπει όλους διπλούς. Χωρίς να έχει πιει όμως τίποτα. Θυμήθηκα τον φίλο μου απ’ το Γυμνάσιο. Ίδια φάση ουσιαστικά, μόνο που ο καινούριος μου φίλος δεν έχει καλά οπτικοακουστικά μέσα. Διακρίνει τη δυαδικότητα μόνο νοερά. Δεν έχω ξεδιαλύνει ακόμα, αν το κάνει με το τρίτο του μάτι ή με εγκεφαλική επεξεργασία των δεδομένων… Νομίζω, ούτε κι ο ίδιος.

Είμαστε λοιπόν όλοι οι άνθρωποι δύο; Ή σαν τους μπάτσους παίζουμε υποσυνείδητα το παιχνίδι του καλού και του κακού; Σαφώς, όλοι οι άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας όλες τις ιδιότητες του κόσμου. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα ήμασταν σε θέση και να τις αναγνωρίζουμε. Όμως αυτός ο διαχωρισμός σε μαύρο-άσπρο, είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Όχι τόσο με την έννοια του καλού-κακού –ποσώς θα με ενδιέφερε κάτι τέτοιο- αλλά με την έννοια της διαρκούς εσωτερικής σύγκρουσης.

Η πιο σαφής συγκινησιακή μου συνειδητοποίηση των τελευταίων χρόνων είναι ακριβώς η σύγκρουση αυτή. Ο «μισός» μου εαυτός επιθυμεί με πάθος, ο άλλος μισός βάζει αυτομάτως μπροστά έναν μηχανισμό καταστολής κάθε επιθυμίας. Άλλοτε εντονότερα, άλλοτε πιο υπόγεια. Σίγουρα πάντως ποτέ δεν διακατέχομαι από μία διακαή και κυρίαρχη επιθυμία. Πάντα συνοδεύεται από τον άλλον μπάτσο. Τον καλό, τον κακό… αναλόγως την περίπτωση και την επιθυμία. Έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ποιος…

Επικεντρώνομαι στην επιθυμία, γιατί αυτή κινεί τα νήματα της ζωής μας, no? (no? που λέει κι η Μαιρούλα στο σχόλιό της…) Κι οι αντιδράσεις μας είναι η απόρροια του θυμικού μας. Όποιος μπάτσος επιβάλλεται κάθε στιγμή μέσα μας, παίρνει και το λόγο προς τα έξω…

Μ’ εσάς όμως τι γίνεται; Έχετε παρακολουθήσει ποτέ να διαδραματίζεται αυτό το παιχνίδι;

10 Σχόλια

  1. china girl

    Ένας πρώην μου έλεγε ‘σε κατοικούν πολλές γυναίκες, με ποια μιλάω τώρα;’

    Έχουμε πολλά πρόσωπα, πολλές πτυχές.
    Εξαρτάται από τον άνθρωπο πυο έχουμε δίπλα μας κι απέναντί μας, από τα όσα βιώνουμε μα κι όσα έχουμε ήδη περάσει.

    ΕΥΤΥΧΩΣ που είμαστε πληθωρικές 😉

    αργυρένια

    Απάντηση
  2. Ντεφι

    συνεχώς, βιωματικά, κυτταρικά, ζωδιακά και εσχάτως από εκούσιο τυχοδιωκτισμό.

    και ξέρεις κάτι;

    το νόμισμα δεν είναι μόνο κορώνα ή γράμματα
    δεν είναι μόνο άσπρο και μαύρο,
    αλλά αυτά τα ενδιάμεσα στο chiaro scuro της ζωής..

    φιλί

    Απάντηση
  3. 3 parties a day

    Παλιά ονειρευόμουν ασπρόμαυρα ζώα με δύο κεφάλια, που ήταν μισά αρσενικά και μισά θηλυκά. Ένα πολύ περίεργο πράγμα.
    Αυτό ως προς την δυαδικότητα του ανθρώπου όπως υποσυνείδητα τη βιώνουμε…
    Κατά τα άλλα, συγκρούομαι συνεχώς με τον εαυτό μου, η αυτός με μένα, αναλόγως από ποια πλευρά το δει κανείς.
    Κι όσο για τις διαφορετικές προσωπικότητες που είπε η Αργυρένια, απ’ αυτές… να φαν κι οι κότες. Εμφανίζω και μία καινούρια, κατά περίπτωση. Ξέρεις…

    Απάντηση
  4. Π

    Tο σχόλιο της Aργυρένιας μου θύμισε το παρακάτω ποίημα (μιά και σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας, ελπίζω να μου συγχωρήσετε το μέγεθος):

    Jeni Couzyn: “House of Changes”

    My body is a wide house
    a commune
    of bickering women, hearing
    their own breathing
    denying each other.

    Nearest the door
    ready in her black leather
    is Vulnerable. She lives in the hall
    her face painted with care
    her black boots reaching her crotch
    her black hair shining
    her skin milky and soft as butter.
    If you should ring the doorbell
    she would answer
    and a wound would open across her eyes
    as she touched your hand.

    On the stairs, glossy and determined
    is Mindful. She’s the boss, handing out
    punishments and rations and examination
    papers with precise
    justice. She keeps her perceptions in a huge
    album under her arm
    her debts in the garden with the weedkill
    friends in a card-index
    on the windowsill of the sitting room
    and a tape-recording of the world
    on earphones
    which she plays to herself over and over
    assessing her life
    writing summaries.

    In the kitchen is Commendable.
    The only lady in the house who
    dresses in florals
    she is always busy, always doing something
    for someone she has
    a lot of friends. Her hands are quick and
    cunning as blackbirds
    her pantry is stuffed with loaves and fishes
    she knows the time of trains and
    mends fuses and makes
    a lot of noise with the vacuum cleaner.
    In her linen cupboard, new-ironed and neatly
    folded, she keeps her resentments like
    wedding presents – each week
    takes them out for counting not to
    lose any but would never think of
    using any being a lady.

    Upstairs in a white room is
    my favourite. She is Equivocal
    has no flesh on her bones
    that are changeable as yarrow stalks.
    She hears her green plants talking
    watches the bad dreams under the world
    unfolding
    spends all her days and nights
    arranging her symbols
    never sleeps
    never eats hamburgers
    never lets anyone into her room
    never asks for anything.

    In the basement is Harmful.
    She is the keeper of weapons
    the watchdog. Keeps intruders at bay
    but the others keep her
    locked up in the daytime and when she escapes
    she comes out screaming
    smoke streaming from her nostrils
    flames on her tongue
    razor-blades for fingernails
    skewers for eyes.

    I am Imminent
    live out in the street
    watching them. I lodge myself in other people’s
    heads with a sleeping bag
    strapped to my back.
    One day I’ll perhaps get to like them enough
    those rough, truthful women
    to move in. One by one
    I’m making friends with them all
    unobtrusively, slow and steady
    slow and steady.

    Απάντηση
  5. Dawkinson

    Νομίζω, ότι ως επί το πλείστον, έχουμε φωτεινές και σκιαρές πλευρές. Στον εαυτό μου έχω παρατηρήσει όμως, ότι όσο περισσότερο προσπαθώ να εκλογικεύω και να κατανοώ, τόσο χάνεται η σκοτεινή μου πλευρά που συνήθως με τρώει και με αναλώνει. Περιοριζομαι πλέον στην αθέατη (και όχι σκοτεινή) που απλά με τροφοδοτεί.

    Απάντηση
  6. Dawkinson

    Σκιερές βέβαια.
    (λοιπόν στο μπλογκς σου, όλο σαρδάμ κάνω. Καλό;)

    Απάντηση
  7. maxim glendower

    έχω δίδυμο αδερφό και πιο παλιά οι συμμαθητές του μεγάλου μου αδερφού μας ξεχώριζαν γιατί εγώ ήμουν ο κακός. σε άλλους χώρους εγώ ήμουν ο καλός. πάντα όμως είχαμε αυτό τον χαρακτηρισμό σε συνάρτηση με τον άλλον.μας πως τους ξεχωρίζεις.δεν βλέπεις ο μ είναι πιο άγριος. συνήθως είμαι εγώ ο κακός αλλά δεν με πειράζει. είμαστε μαζί εμείς το γινκ και το γιανκ,ο ένας μαύρο και ο άλλος ασπρο.όταν δεν είμαστε μαζί υποθέτω ότι με βλέπουν ασπρόμαυρο.

    Απάντηση
  8. mary

    α μαίρη: :)))))
    β μαίρη: ! 😉

    wow! χαίρομαι που σου έδωσα έναυσμα για άρθρο :))

    εγώ λοιπόν, το περασμένο σαββατοκύριακο ήμουν σε εντελώς σχιζοφρενική φάση. έπρεπε να πείσω τον ‘καλό’ μου εαυτό να γυρίσει έστω να κοιτάξει τον ‘κακό’ μου εαυτό. τόση ήταν η άρνηση μέσα μου που δεν το άντεξα και μας έστησα και τους δυο εκεί στον καθρέφτη και μας ανάγκασα να τα βρούμε!!

    τα βρήκαμε! τώρα είμαστε μια χαρά πλάσμα!!!!! εν τη ενώση η ισχύς 🙂 αέεεεεεεεεεεεεεεεραααααα!

    καλό σαββατοκύριακο 🙂

    Απάντηση
  9. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    Αργυρένια, ευτυχώς-δυστυχώς, μήπως αλλάζει;

    ντέφι, ναι… ήθελα μόνο να τονίσω τον εσωτερικό μας πόλεμο.

    3 pad, είμαστε οι ηθοποιοί της ζωής…

    π, άντε να την κάνεις καλά τωρά αυτήνανε!!

    dawkinson, όλες οι πλευρές μού φαίνονται ισάξιες, σημαντικές και καλοδεχούμενες…

    maxim, ωραία μεταφορά του μέσα στο έξω… πολύ ωραία…

    mary, εν τη ενώσει η γαλήνη… Γίνεται άραγε αυτό;

    Απάντηση
  10. mary

    γίνεται :))

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...

Μια παράξενη πλάνη

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.

Subscribe to Our Newsletter

Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!

Pin It on Pinterest