Διαλέγουμε τα όμορφα
και τα χιλιοφωτίζουμε.
Αστράφτουν
τα κρυστάλλινα, εύθραυστα μπιμπελό.
Όλα τα άλλα στριμωγμένα στο κελάρι.
Πνίγεσαι μόλις ανοίξεις την πορτούλα.
Και τα θεμέλια διαβρωμένα από καιρό…
Πότε θ’ ανέβουν τα ποντίκια
να φάνε τα ριχτάρια;
Θέμα χρόνου είναι…
Όλα είναι θέμα χρόνου…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Δεν γλιτώνουμε. Με τίποτα.
Δε γλυτώνουμε που δεν γλυτώνουμε…δεν πάμε για κανά χορό;
Αύριο!
απ΄τα κελάρια να ανεβαίνουν μόνο καλά κρασιά, ποτέ ποντίκια και τα ριχτάρια σας να τρώγονται από έρωτες και υπέροχες νύχτες μόνο…
γράφεις όμορφα ακόμη και για τα λιγότερο όμορφα.
🙂
Πολύ όμορφο.Κι απλό-ίσως γι’ αυτό και όμορφο.Και τόσο σοφό…
Πού βουτάς τα πινέλα σου και “ζωγραφίζεις” έτσι;….
ladybug, άμα αερίσουμε, περάσουμε ένα χέρι καινούριας μπογιάς, κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα, πετάξουμε τ’ άχρηστα, σκουπίσουμε… Μέχρι και δωμάτιο για να μείνεις γίνεται! Για σωστή δουλειά πάντως θέλει και μια μόνωση…
an-lu, πάμε είπαμε… μασκαρεμένοι όμως, ε;
tatine, σ’ ευχαριστώ and welcome!
kyriaz, τα πινέλα μου τα βουτάω στις σκόνες του κελαριού…
Είδα 2 bloggers, που πρόσθεσαν ίσα με 10.000 κλικ στο προφίλ τους… Τους αφιερώνω το σημερινό τραγούδι: You ‘re so vain…
Ζηλεύω όσους κατάφεραν να πετάξουν όλα τα παλιά τους…
Αυτός που φωτίζει το κελάρι πώς λέγεται;
dodos, αρχίνα φασίνα!
mariosp, φωταγωγός… από ένα μικρό παραθυράκι πάνω, ψηλά…
Καμιά φορά, αυτά τα υπόγεια όπου στοιβάζονται ένα σωρό πράγματα από το παρελθόν, μπορεί και να περιέχουν και κάτι πολύτιμο.
“Πού βουτάς τα πινέλα σου;” σε ρώτησε ο Κυριαζ. “Στις σκόνες του κελαριού”, του απάντησες.
Όλα αυτά που είναι στριμωγμένα στο κελάρι, είναι μέρος αυτού που είσαι, και είναι αυτά που σε κάνουν για παράδειγμα να γράφεις αυτά τα ποστ. Αυτά είναι που σου δίνουν τη δυνατότητα να καταλαβαίνεις τους άλλους ανθρώπους, να συμπονάς.
Και δε βλέπω κανένα κακό στο να χιλιοφωτίζουμε τα όμορφα. Απλώς πού και πού πρέπει να ρίχνουμε και κανένα ξεσκόνισμα στο κελάρι. Κι ας μην δεχόμαστε εκεί τους καλεσμένους μας…
3 pad, και γιατί ν’ αφήνουμε τα πολύτιμα να χάνονται μες στη σαβούρα; Αν ξεσκαρτάραμε, οι σκόνες θα γίνονταν καθαρό χρώμα και οι ζωγραφιές μας πιο όμορφες.