Έψαχνα τη λύτρωση στις παρέες, στις συναναστροφές.
Επέστρεφα πάντα μ’ ένα κενό.
Κι ας είχα παραγεμίσει το είναι μου.
Η ζωή με αποτράβηξε απ’ τον πολύ κόσμο.
Και τότε η μοναξιά μου άρχισε να μικραίνει.
Γιατί δεν την ξόρκιζα πια… της μιλούσα…
Κι αυτή μου χαμογέλασε κι άνοιξε μια πορτούλα:
Άφησε -για πρώτη φορά ίσως- τους άλλους
Να μπουν στην ψυχή μου.
Ξέρεις γιατί οι άνθρωποι ερωτεύονται πολύ δύσκολα πλέον;
Γιατί τσιγκουνεύονται τα αισθήματα.;)
Καιρός ήτανε…
…να αποστασιοποιηθείς, για να μπορέσεις να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, και να ξανανιώσεις την αγάπη
Σωστή σε βρίσκω… 😉
“Συμβουλή για τους ερημικούς ανθρώπους: Αν θες να βγεις από τη μοναξιά σου, πρέπει να τραβήξεις προς το μέρος της μοναξιάς σου κι όχι της πολυκοσμίας ή της συντροφιάς.”
Συμφωνείς με τον Γιώργο Σεφέρη.
Πόσο δίκιο έχετε…
chris, κάνουν οικονομία μην τους τελειώσουν…
3 pad, απεμπλοκή…
an-lu, η ζωή έχει τους τρόπους της… Μπορεί να μην μας αρέσουν, αλλά πάντα κάπου βγάζουν… συχνά εκεί, που δεν φανταζόμαστε…
kyriaz, ξύπνησα το πρωί και διάβασα αυτά τα λόγια και θυμήθηκα, πως ναι… έτσι είναι…
ακριβως.
τι ωραια που τα λες!!!
Thank you, onomatodosia!
“Άφησα -για πρώτη φορά ίσως- τους άλλους
Να μπουν στην ψυχή μου.”
Και αυτοί τη γ…..ν
Συγνώμη αν χαλάω το ποστ!!!
Καλή εβδομάδα..
φιλιά
alkyoni, ελπίζω να μην εννοείς, ότι η ψυχή μου είναι γα…μένη!!