Είναι κάποιοι άνθρωποι σκοτεινοί και υγροί σαν τροπικό δάσος τη νύχτα.
Φωνές ζώων αντηχούν από κάθε πλευρά, καμιά φορά ακριβώς πίσω σου σέρνεται ένα φίδι και μόνο η Σελήνη διαπερνά στιγμιαία και φωτίζει τη μυστηριώδη φύση.
Χαμένος, αμύητος και άπειρος περπατάς ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές τού αγνώστου. Και πλημμυρισμένος τρόμο για το απροσδόκητο επιτίθεσαι σπασμωδικά σε οτιδήποτε σου προκαλεί αίσθηση απειλής.
Σοφά πουλιά της νύχτας σε ορμηνεύουν απόκρυφα, μα εσύ δεν ξέρεις τη γλώσσα τους.
Και κάπου στο βάθος μακριά ηχούν τα τύμπανα άγριων φυλών. Νοιώθεις τον αρχέγονο ρυθμό να χτυπά στις φλέβες σου και να σε οδηγεί προς τον Άνθρωπο…
Στον παιδιάστικο χάρτη του μυαλού σου είναι καρφιτσωμένο μοναχά ένα σημείο. Σε κάποιο ξέφωτο, σου διηγήθηκαν φωνές του ονείρου, ένα τεράστιο τοτέμ λουσμένο στο γαλάζιο φως του φεγγαριού και με ανεξιχνίαστα σύμβολα χαραγμένα στο ξύλο του, θα σε καλέσει να επαναλάβεις μαζί του λέξεις μαγικές και όρκους. Και να κάνεις θυσία στον Ταξιδιώτη την περηφάνια σου.
Τότε -και μόνο τότε- θα αρχίσει το δάσος να σου ψιθυρίζει τα μυστικά του…
Ατμοσφαιρικότατο…
Συμφωνώ απόλυτα με τον kyriaz. Γέμισε το κεφάλι μου εικόνες και ήχους.
Τα κείμενά σου είναι για να τα διαβάζει κανείς και ν’ ακούει Pink Floyd!
Πρωτότυπη, με φωνές κρυμμένες στις λέξεις, με μια πλήρη κενότητα άλλοτε, άλλοτε με κενή πληρότητα…
Ψυχεδέλεια.
Θα το ξαναδιαβάσω οσονούπω ακούοντας το ONE OF THESE DAYS
Χαιρετώ με εσπερινή κραυγή
Οι άνθρωποι-δάση, τραβάνε τους ομοίους τους -και μόνο αυτούς- με τρόπο μαγικό…
Είναι σαν να συναντά ο Ήρωας την Ηρωίδα…
Πόσο πολύ μοιάζει αλήθεια η εξερεύνηση ενός ανθρώπου, με την εξερευνηση ενός άγνωστου τόπου.
Πόσα ερωτιματικά γενιούνται.
Οι φωνές τών ζώων που ακούγονται ολόγυρα είναι απειλές η καλοσορίσματα?
Τα πουλιά πού σε ορμινεύουν, δέν τά καταλαβαίνεις, η έχεις κλείσει τα αυτιά από φόβο, ανασφάλεια?
Τά τύμπανα πού ακούγονται από μακριά, είναι τύμπανα πολέμου άγριων φιλών έτοιμων να σε κατασπαράξουν ή σημάδι γιορτής?
Τά σημάδια, πού βρίσκεις στόν δρόμο σου δέν λένε ψέματα.
Ερμίνευσέ τα σωστά.
Πάρε τίς αποφάσεις πού πρέπει.
Δές τά σημάδια, είναι γεμάτος ό δρόμος από αυτά.
ΔΕΣ ΤΑ.
Η περιέργεια είναι στη φύση του ανθρώπου γι αυτό και το “μυστήριο” είναι ελκυστικό…
Τα “σήματα” που λαμβάνουμε τα αποκωδικοποιούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, με το συναίσθημα τις περισσότερες φορές…
“Είναι κάποιοι άνθρωποι σκοτεινοί και υγροί…”
Σχεδόν με ανατρίχιασε…
kyriaz, σ’ ευχαριστώ πολύ-πολύ…
dora, ήταν κι εμένα γεμάτο, όταν το έγραφα…
ωσηε, χμμ… και το σχόλιο σου θέλει αποκωδικοποίηση! Πλήρης κενότητα; Εντελώς ξανθιά δηλαδή;;
3 pad, ο ήρωας κι η ηρωίδα συναντιούνται μου φαίνεται μόνο στις ταινίες… Στην πραγματικότητα χάνεται ο καθένας στο δικό του σκοτεινό δάσος…
alexis b, πολύ καλά ερωτήματα… Τα σημάδια όμως είναι συνήθως αμφίσημα και αντιφατικά.
Τέρας της Αμάθειας, ναι… και το συναίσθημα έχει πολλές πλευρές. Καλές και κακές. Αλλά και το νου να βάλεις στο παιχνίδι, κι αυτός μπορεί να σε μπερδεύει… ίσως και περισσότερο απ’ το συναίσθημα.
morfeas, …
Synas ίσως δεν κατάλαβες αλλά ο ωσηε σου κάνει ένα απίστευτο κοπλιμέντο. Θα διαβάσει το κείμενό σου ακούγοντας Pink Floyd!
H μόνη ένσταση μου είναι το κομμάτι. Όχι γιατί το ONE OF THESE DAYS δεν είναι καλό (κάθε άλλο) όσο για το στίχο του.
Εγώ αυτό το υπέροχο κείμενο θα το διάβαζα ακούγοντας από τον ίδιο δίσκο το Echoes.
κούκο, θα ταίριαζε πραγματικά τόσο πολύ… Το κατέβασα και το απολαμβάνω τώρα μονάχη· όπως και το One of these days. Λατρεύω τους Pink Floyd…