Αν θέλεις διακαώς να γίνεις αθλητής,
αλλά έχεις κάποιου είδους αναπηρία,
τι είναι προτιμότερο να κάνεις;
Να πάψεις ακόμα και να βλέπεις αθλητικά στην τηλεόραση;
Ή να ασχοληθείς με τον αθλητισμό με όποιον τρόπο μπορείς;
…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
To πρώτο είναι το δύσκολο.Το δεύτερο είναι το ακόμα πιο δύσκολο.
Να ασχοληθείς με τον αθλητισμό με όποιον τρόπο μπορείς σίγουρα όσο δύσκολο και να είναι. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αναπηρία που μπορεί να σταθεί ικανή να σταματήσει έναν άνθρωπο που έχει θέληση να κάνει το οτιδήποτε.
Να ακολουθείς την καρδιά και την ψυχή σου, τότε θα τα καταφέρεις ότι και αν αποφασίσεις!!!
Να γίνεις (πρωτ)αθλητής
όλα θα πάνε καλά, όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη…
max, ναι, η θέληση είναι μάλλον ο σημαντικότερος παράγων σε όλα.
sealike2, καλώς ήλθες. Αν τις εμπιστεύεσαι…
ωσηε, υπάρχουν κι οι παραολυμπιακοί, ε; Πάντα υπάρχει και το παρα-…
Είσαι αναγκασμένος να γίνεις αθλητής – πρωταθλητής στο σώμα και στο πνεύμα. Πως αλλιώς να επιβιώσεις σ’αυτήν την κωλοχώρα?
Φυσικά το δεύτερο, διότι η θέληση πηγάζει από τον εγκέφαλο που κινεί το σώμα.
Η πρώτη λύση είναι θάνατος και λευκή πετσέτα.
doctor
από περιέργεια μπήκα να δω τα σχόλια..όχι ν αφήσω.. παραξενεύτηκα με την ερώτηση του ποστ..
πιο πολύ syn μου με παραξένεψε η απάντηση στον ωσηέ
τι δεν κατάλαβα στο ποστ;;
φιλιά
adaeus, πώς το λέει ο Λιακόπουλος; “Τα κομμάντα τη γης είμαστε οι Έλληνες σ’ αυτο το κράτος που ζούμε”! 🙂
Γεια σου, doctor! Έτσι είναι. Όμως συχνά, όταν δε μπορούμε να τα έχουμε “όλα”, προτιμάμε εξ αρχής το “τίποτα”. Προτιμάμε να ξεχάσουμε τα όνειρά μας, παρά να προσπαθήσουμε να τα ζήσουμε έστω και “λειψά”. Που εντέλει μόνο “λειψά” δεν είναι. Μπορεί να είναι και πιο ολοκληρωμένα από την αρχική μας ιδέα περί “τέλειου”.
alkyoni, η ερώτηση είναι: όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι όπως το θες, το παρατάς και το βγάζεις εντελώς απ’ το μυαλό σου ή το επιδιώκεις και το ζεις όσο μπορείς;
Το παρα- αναφέρεται στο παράλληλο ή στο παραπλήσιο, που βρίσκεται μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων σου.
Αν π.χ. δεν μπορείς να κάνεις παιδί, μπορείς να υιοθετήσεις. Πάντα υπάρχει ένας παρά-δρομος…
Παρ’ όλ’ αυτά, η ερώτησή μου ήταν ειλικρινής. Δεν ήταν ρητορική. Μπορείς να ζήσεις και “χωρίς” και να το αποδεχθείς και να είσαι μια χαρά. Όλα θέμα επιλογής είναι.
@synas:
Με γείωσες με την λαϊκή θυμοσοφία,όπως μόνο εσύ ξέρεις!
:)))
δεν ξέρω αν διάβασες το τελευταίο μου ποστ. δεν θα σταματήσω… δεν θα σταματούσα…
Να ασχοληθείς με τον αθλητισμό με όποιο τρόπο μπορείς.
όλα θα πάνε καλά, 🙂
morfeas, ναι, το έχω διαβάσει… Και περιμενω νέα.
pussy, φαίνεται, πως υπάρχει ομοφωνία σχετικά με αυτό το θέμα. Γιατί όμως τόσοι άνθρωποι τελικώς τα παρατάνε;