7 Σχόλια

1. 

   Ανώνυμος στο 10 Απριλίου, 2010 σε 4:38 μμ

   ως σερνικό μιλώ, και διορθώνω:
   "… μόνη τους μέριμνα μην και τους χρεώσει το κενό της, η σπηλιά της υστερίας…"
   Καλησπέρες!

   υγ.
   Εντάξει. Μπορείς και έτσι να μας βολεύει …

   Απάντηση
2. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 10 Απριλίου, 2010 σε 4:48 μμ

   Μόνη τους μέριμνα να χωθούν πρώτα στη σπηλιά κι "ύστερα" ο φόβος μην τους χρεώσει το κενό της. λολ

   Απάντηση
3. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 11 Απριλίου, 2010 σε 11:22 πμ

   Η γυναίκα – θηλυκό, είναι η ζωή:)

   Τ' 'αλλα είναι λόγια για νάχουμε να λέμε,
   .. synas μου:)

   Καλημέρα.

   Απάντηση
4. 

   maxim glendower στο 11 Απριλίου, 2010 σε 8:33 μμ

   εγώ γκρινιάζω πάντα

   Απάντηση
5. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 12 Απριλίου, 2010 σε 4:28 πμ

   σπίθα, ναι… κάπως όμως πρέπει να το "δέσει" κανείς το κείμενο…

   max, κι οι άντρες γκρινιάζουν, ε;

   Απάντηση
6. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 12 Απριλίου, 2010 σε 5:16 μμ

   Δένεται, ενίοτε!
   Αλλά δεν μούρχεται,τώρα.
   Είναι δύσκολο, αλλά γίνεται..

   Απάντηση
7. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 12 Απριλίου, 2010 σε 9:18 μμ

   Άμα θέλεις να το δέσω, το κάνω..
   Αντέχεις όμως την φλύαρη ανάλυσή μου; Γιατί θα πάρω όλες τις παραμέτρους για νάμαι δίκαιος.

   Ας κάνω μια προσπάθεια. λοιπόν.

   1) Η γκρίνια (της γυναίκας) έχει δύο διαφορετικές μορφές που πρέπει να τις διαχωρίσουμε.

   Η μία είναι κοινή..
   αρσενικά, θηλυκά, άντρες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι..

   1) "Γκρινιάζω" = πρόσεξε με.
   Είμαι σε ζόρια και ζητώ κατανόηση, συντροφιά, επικοινωνία, τρυφερότητα (συζήτηση, σεξ..κλπ.)

   Αυτό είναι διακριτό και οφείλουμε να ανταποκριθούμε, συντροφικά..

   Αν αυτό επαναλαμβάνεται κατά κόρον και καθ'υπερβολή,τότε αρχίζει να αποτελεί τρόπο επικυριαρχίας και αλλάζουν τα πράγματα.

   Καλό να βρίσκουμε, τότε, τις αναγκαίες ισορροπίες για να μην καταντήσει μια μανιέρα, κουραστική για αμφότερους.

   2) Το θηλυκό, όμως, έχει και εκ της φύσης του, το "ύστερο" = υστερία..

   Αυτό είναι, άλλο θέμα και κάποιοι πρέπει να μάθουν, ότι αυτό απαιτεί την ιδιαιτερότητα που του αξίζει και πρώτα- πρώτα, τον σεβασμό μας. !

   Έχει να κάνει με την φύση.

   Ή σιωπούμε ή εκτονώνουμε την κατάσταση.
   Ποτέ σ'αυτήν την περίπτωση, δεν πρέπει να γινόμαστε, εριστικοί και επιθετικοί.

   Αυτό, χωρίς να "ευνουχίζεται" ο γνωστός αντρικός εγωϊσμός.
   Ο οποίος είναι υπαρκτός και αποτελεί την αντίστοιχη φυσική "βλακεία", εκείνη του "άντρα- μωρού".

   Τώρα απαιτείται η εκτίμηση και η κρίση αμφοτέρων των "παικτών", ώστε να ξεπεράσουν τις ιδιαιτερότητες κάνοντας το ταξίδι ενδιαφέρον, τουλάχιστον.

   Οδηγίες χρήσεως, απαγορεύονται, βέβαια.

   Απάντηση