7 Σχόλια

1. 

   faraona στο 12 Απριλίου, 2010 σε 7:14 πμ

   Τυχερός κανείς οταν ξεχνά.
   🙂

   Απάντηση
2. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 12 Απριλίου, 2010 σε 7:35 πμ

   Δεν είμαι σίγουρη…

   Απάντηση
3. 

   Coffeemug στο 12 Απριλίου, 2010 σε 8:45 πμ

   Δεν ξέρω αν ξεχνάω. Μάλλον όχι. Και καμιά φορά από εκεί που δεν το περιμένω γυρίζει και κάποιος πίσω και τότε καταλαβαίνω ότι δεν ξέχασα. Ομως προχωράω. Το οφείλω στον εαυτό μου.

   Απάντηση
4. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 12 Απριλίου, 2010 σε 9:07 πμ

   Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους ολοκληρωτικά· δεν εννοώ αυτό. Ξεχνάμε ν' ασχοληθούμε με τους ανθρώπους… και χάνομαστε σιγά-σιγά μέσα στον εαυτό μας και τον μικρόκοσμό μας…

   Απάντηση
5. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 12 Απριλίου, 2010 σε 5:19 μμ

   Καλύτερα να γνωρίζουμε, ότι δεν ξεχνάμε.

   Μερικές φορές ξυπνάμε ιδρωμένοι από τους εφιάλτες και ανακαλύπτουμε, ότι μας ξύπνησαν αυτοί που είχαμε…ξεχάσει!

   Απάντηση
6. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 14 Απριλίου, 2010 σε 11:50 πμ

   σπίθα, δεν ξεχνάμε, όχι… παραδιδόμαστε στην εσωστρέφεια.

   Απάντηση
7. 

   ΣΠΙΘΑΣ στο 14 Απριλίου, 2010 σε 8:57 μμ

   Η εξωστρέφεια, σ'αυτή την παλαβομάρα, δεν είναι και ότι καλύτερο, από την μια πλευρά,

   Η εσωστρέφεια δημιουργεί εμμονές, από την άλλη πλευρά και βαρεμάρα.

   Επιλεκτικές επιλογές, να ξεφεύγουμε από τις εικονικές πραγματικότητες και να φτιάχνουμε τα δικά μας "παραμύθια".

   Και όπου βγει..synas

   Απάντηση