Νιώθω μελαγχολία. Φταίει ο καιρός ίσως… Η βροχή…
Είμαι με τη μούρη στον τοίχο. Αδιέξοδο.
Και πίσω δεν θέλω να γυρίσω.
Θέλω να πηδήξω αυτόν τον γαμημένο τον τοίχο και δεν μπορώ. Είναι ψηλός.
Φοβάμαι κιόλας μην από πίσω είναι κρυμμένος ο θάνατος. Θέλω όμως να τον πηδήξω τον τοίχο.
Μετά βλέπουμε…
Έτσι κι αλλιώς θα έρθει σε λίγο το απόσπασμα από το δρόμο. Μόλις ξημερώσει.
Έχω και τα μάτια ανοιχτά…
Πρέπει να βρω τρόπο να πετάξω.
Γμτ! Μού ‘χουν σπάσει τα φτερά. Πώς θα τα φτιάξω απ’ την αρχή;
Χρειάζομαι κι άλλο ένα ζευγάρι. Νιώθω μια άλλη παρουσία κάπου κοντά.
Είναι χρόνια εκεί… και το απόσπασμα πλησιάζει…
Πρέπει να μάθω να φτιάχνω φτερά. Να τι θα κάνω!
Προλαβαίνω; Πριν ξημερώσει;
Υ.Γ. Ξέρετε την τελευταία επιθυμία του καταδικασμένου σε θάνατο; Να μάθει κινέζικα;… Αναζητώντας το χαμένο χρόνο…
Ναι σωστά , πρέπει να έχεις και backup φτερά .
Δε θα σου πρότεινα όμως κινέζικα , είναι φτηνιάρικα .
Αυτ’ο τα δεύτερα φτερά που νοιώθεις πρέπει νά ‘ναι reflection που σου δημιουργείται λόγω αστάθειας της τάσης (βροχή…) .
κατά τα άλλα , καλά ?
Γεια σου, meez! Καλά… εσύ;
Ωραια photo!
Έφτιαξες τα φτερα;
pixie, όχι… προσπαθώ όμως…