Κρίμα να κάνεις ένα δώρο και να στο πετάν’ στα μούτρα
Κρίμα να χάνονται οι λέξεις σου σε ερμητικά κλεισμένα αυτιά
Κρίμα να προσπαθείς να πλησιάσεις κάποιον
κι αυτός να κάνει βηματάκια προς τα πίσω… κι ας πέσει στο γκρεμό…
Κρίμα να μην δίνεις το χέρι σου, για να σώσεις ή να σωθείς…
Κρίμα να χαραμίζεις το χρόνο σου σε παλιές ιστορίες κι οδυνηρές αναμνήσεις
Κρίμα να χαλαλίζεις τη ζωή σου σε χαώδεις σκέψεις κι απραξία
Κρίμα να κλείνεις τον εαυτό σου μέσα κι όλους τους άλλους απ’ έξω
Κρίμα να αργοπεθαίνεις από φόβο να ζήσεις…
Κρίμα, κρίμα, κρίμα.
Κρίμα.
Πολύ κρίμα.
Η κατάσταση χρήζει επανάστασης, ξεριζώματος, βομβαρδισμού.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; 😉
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου… Αλλά για μένα πάντα η θεωρία ήταν εύκολη, στην πράξη τα έκανα και συνεχίζω να τα κάνω μαντάρα…
andy, το ξερίζωμα φτάνει… Μην ανοίξουμε και πόλεμο!
3 parties a day, δυστυχώς…
oneiroghteuths, όλοι πέφτουμε σε παγίδες… αλλά είναι πάντα κρίμα…