Όταν ήμουν μικρή, είχαμε στο εξοχικό ένα παλιό τροχόσπιτο. Μεγάλο τροχόσπιτο, τεράστιο. Πάντοτε αναρωτιόμουν, πώς ήταν δυνατόν να το σύρει αυτό ένα αυτοκίνητο της δεκαετίας του ’60. Οι γονείς μου όμως δεν το είχαν σύρει ποτέ. Ποτέ δεν είχε πραγματώσει τον σκοπό της δημιουργίας του. Είχε γίνει εξ αρχής υποκατάστατο ενός κοινού, σταθερού σπιτιού. Αρχικά το είχαν βάλει να στέκει μόνο του μέσα σ’ ένα άδειο κτήμα. Αυτές ήταν οι λιγοστές ημέρες της βασιλείας του. Πολύ σύντομα αναρτήθηκε στην βάση της οικοδομής κι έμεινε εφαπτόμενο στο κυρίως οίκημα. Ένα παραμελημένο κομμάτι του. Για την ακρίβεια, το κομμάτι της ντροπής του.
Λάτρευα το περιφρονημένο αυτό απ’ όλους μέρος του σπιτιού. Ήταν για μένα η φωλιά μου, ο ιδιαίτερος κόσμος ενός μικρού κοριτσιού. Είχε τα κρεβάτια του σε κουκέτες και με κουβέρτες κρεμασμένες απ’ το πάνω στο κάτω, γινόταν η τέλεια κρυψώνα. Εκεί έπαιζα στα κρυφά με τα στρατιωτάκια του μεγάλου μου αδελφού. Τα στρατιωτάκια, που απαγορευόταν να κρατώ στα χέρια μου. Εκείνα τα μικρά, τα πλαστικά, τα πράσινα…
Ήταν δικά του…
Πάντα μου άρεσε να κρύβομαι. Στα πάρτι και τις δεξιώσεις που μ’ έσερναν οι γονείς μου, όταν δεν είχαν πού να με αφήσουν, χωνόμουν κάτω απ’ τα τραπέζια με τα μακριά, άσπρα τραπεζομάντιλα. Παρατηρούσα τα παπούτσια των μεγάλων, όταν έπεφταν σαν λυσσασμένοι στους τεράστιους μπουφέδες και κρυφάκουγα τις πονηρές συζητήσεις τους πίσω απ’ το κροτάλισμα των μαχαιροπήρουνων πάνω στα παραγεμισμένα πιάτα. Ένοιωθα ευτυχής, που έμενα αθέατη. Μα πιο πολύ απ’ όλα μου άρεσε, που μπορούσα να τους κοιτάζω όλους από μία θέση, που κανείς ποτέ δεν κοίταζε κανέναν.
Πίσω στο παλιό τροχόσπιτο όμως…. Ο κόσμος αυτός του οικογενειακού μας περιθωρίου είχε άλλο ένα μαγικό σημείο: μία πολύ μικρή τουαλέτα. Καθόμουν τα μεσημέρια μου στη λεκάνη και χάζευα για ώρα την παλιά της πόρτα, την σχεδόν κολλημένη στο παιδικό πρόσωπό μου. Με τα χρόνια ξέφτιζαν μικρά-μικρά κομματάκια απ’ τη γαλάζια πλαστική επίστρωση και έμενε από κάτω το άσπρο, το χρώμα της βάσης. Πόσες μορφές σχηματίζονταν στα μάτια μου απ’ αυτό το φάγωμα του χρόνου… Γλάροι, πρόσωπα, φιγούρες, κύματα… Και μέρα με τη μέρα όλα άλλαζαν κι έπαιρναν άλλο σχήμα και με ταξίδευαν αλλού…
Η γιαγιά μου μαγείρευε στο μεταξύ φαγητά του καλοκαιριού -μπάμιες και φασολάκια- και μ’ έβγαζε με το ζόρι από ‘κεί μέσα. Με μουδιασμένα τα ποδαράκια μου καθόμουν να φάω και ταυτόχρονα διάβαζα Μίκυ Μάους. Και το τότε αγαπημένο μου: τις ιστορίες του Γερο-Στάθη. Μερικά χρόνια αργότερα, αυτός μετονομάστηκε σε Μπάρμπα Στάθη –είμαι σίγουρη πως είναι ο ίδιος- κι έγινε κι αυτός μπάμιες και φασολάκια… Κι εγώ στραπατσάδα…
Σ’ όλα τα παιδιά αρέσουν οι κρυψώνες. Μέρη που τα θεωρούν μαγικά και που αισθάνονται παράλληλα μια γλυκιά ασφάλεια…
Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή, ήθελα να πηγαίνω εγώ τα ρούχα στο καθαριστήριο της γειτονιάς. Όλ’ αυτά τα ρούχα που κρέμονταν από τις κρεμάστρες, το δωματιάκι που εξαφανιζόταν ο τύπος όταν έπαιρνε τα ρούχα, η πίσω έξοδος στο μαγαζί, η μυρωδιά από το ξυλόπνευμα, όλ’ αυτά με έκαναν να νιώθω όπως εσύ στο τροχόσπιτο…
Κάθε τόσο έβρισκα καινούριες κρυψώνες, κι ακόμα και σήμερα τις ψάχνω…
Όλ’ αυτά τα μαγικά μέρη των παιδιών, είναι συνήθως αυτά που οι μεγάλοι περιφρονούν (πράγμα καθόλου περίεργο)…
ΥΓ. Μ’ αυτά τα πλαστικά πράσινα στρατιωτάκια παίζαμε κι εμείς με τον αδερφό μου. Εγώ ήμουν η νοσοκόμα που περιποιούνταν τα τραύματα που απέκτησαν στη μάχη.
όλα τα παιδιά έχουν κάποια μυστική γωνιά που… τους ανήκει!
εγώ είχα ένα μικρό παταράκι στην αποθήκη μας και ήταν η “κρύπτη μου”
ακόμα είναι έτσι και το επισκέπτομαι
τα παλιά μου παιχνίδια τα κόμικς ακόμα και τα πρώτα ραβασάκια είναι όλα εκεί και οι αναμνήσεις πάντα επιστρέφουν!
καλή σου βδομάδα
εγώ όταν ήμουν πιο μικρός σε κρεβάτι σαν κούνια ,με κάγκελακι γύρω γύρω έριχνα μία κουβέρτα από πάνω. δεν γινόταν κλουβί αλλά ένα μυστικό μέρος δικό μου. κρυβόμουν εκεί και φώναζα να με ψάξουν. έλεγα:που είναι ο μ;
καλή μέρα και καλή εβδομάδα
…βέβαια μερικά απ’ αυτά τα παιδιά διαλέγουν άλλου είδους κρυψώνες όταν μεγαλώνουν…
Όλα τα παιδιά έχουν την τάση να ξεφεύγουν από την αυστηρή επίβλεψη των μεγάλων και να χάνονται στον δικό τους κόσμο.
κρυψώνες πολλές στην παιδική ηλικία.. εκεί που δεν χωράνε οι μεγάλοι 🙂
το αγαπημένο μου.. το τριανταφυλλένιο σπιτάκι στην αυλή του δημοτικού. μέσα απ’την ‘πορτούλα’ στο φύλλωμα των αγριοτριανταφυλιών είχαμε ανακαλύψει ένα φυσικό δωμάτιο που μόλις και χώραγε 1-2 μικρόσωμα πρωτάκια. κι αυτό γινόταν το μαγικό μας σπιτάκι τα διαλείμματα.
καλη βδομάδα 🙂
Θα γράψεις κάτι με 5 λέξεις που θα σου δώσω;
αναισθησία, βολίδα, γαλήνη, δειλινό, ενεδρεύω
Μαγική κρυψώνα…
ΥΓ Η στραπατσάδα μπορεί να γίνει ομελέτα ή ακόμα και κρέπα 😉
Tι κλείσιμο…Μου αρέσει ο αυτοσαρκασμός σου και το μισό χαμόγελο που προκαλεί.
Κι εγώ κρυβόμουν σε πατάρι.
Τώρα κρύβομαι εδώ.
Τι γλυκό κείμενο!Και εγώ κρυβόμουν στην ντουλάπα εκεί ανάμεσα στα ρούχα.Τι πικρο κείμενο για τη στραπατσάδα.Γλυκόπικρες οι ζωές μας synoυλα μου!
Αυτή είναι μία πρόσκληση
Καλή εβδομάδα σε όλους!
3 pad, ελπίζω να μην παίζατε με τον αδελφό σου και τον γιατρό! (έχεις κοκκινήσει μέχρι τ’ αυτιά τώρα, σε βλέπω!) Την ιστοριούλα θα την ανεβάσω αύριο. Thanks!
melomenos, τα κοιτάζεις άραγε ποτέ όλα αυτά τα πράγματα των παιδικών σου χρόνων;
maxim, ήθελες να σε βρουν όμως, ε;
chris, ναι… κάτι λέει όμως αυτό…
mary, τριανταφυλλένια κρυψώνα… ονειρικό…
an-lu, η στραπατσάδα είναι αυγά με τομάτες… Μπορείς φαντάζομαι να την βάλεις και για γέμιση μέσα στην κρέπα… Να με φυλακίσεις ψάχνεις;;
dawkinson, εγώ τώρα κρύβομαι από τις επιθυμίες μου… μην με βρουν πάλι κι αρχίσουν να με κυνηγάνε…
pixie, γλυκόπικρες… σαν την κανέλα… μμμ… μού ‘ρθε η μυρωδιά της…
hracker, σ’ ευχαριστώ πολύ. Μεθαύριο. Μετά την ιστορία με τις λέξεις της 3 pad, οκ;
Αμ κι εγώ από τις επιθυμίες μου κρύβομαι εδώ μέσα. Τι νόμιζες; Το πρώτο σχόλιο που είχα αφήσει σε ποστ σου, κάποιους μήνες τώρα, μιλά για βίους παράλληλους.
τι μου θύμισες! καλοκαιρινά φαγητά και τη γιαγιά να ψάχνει να μας βρει! Οι δικές μου κρυψώνες ήταν στην αποθηκούλα κάτω από τη σκάλα. Και ανάμεσα στα κεραμίδια, εκεί που έκανε πλάτωμα για τη δεξαμενή του νερού. Κι ένα παλιόμπαουλο, θυμάμαι τα κλάματα που έκανα όταν πήρα μπόι απότομα και δε χωρούσα πια στο μπαούλο!
Είχα ακόμα το μυστικό μου ξέφωτο. Ένα άνοιγμα ανάμεσα στα σκίνα και στα πεύκα, που το χειμώνα ήταν στρωμένο με βρύα.
Στο διαμέρισμα στην Αθήνα σκαρφάλωνα στην πάνω ντουλάπα και χωνούμουν ανάμεσα στα παλτά.
Τι μαγεία που είχαν όλες οι κρυψώνες!
οχι δεν ήθελα να με βρουν ,απλά αν δεν φώναζα δεν άρχιζαν να ψάχνουν. επίσης πιο μεγάλος κρυβόμουν στην ντουλάπα μέχρι να αρχίσουν να ανησυχούν που είμαι και μετά εμφανιζόμουν.
Εμείς λέγαμε να αγοράσουμε τροχόσπιτο αλλά δεν το πήραμε ποτέ – μετατρέψαμε σε τροχοσπιτο ένα παλιό,μεγάλο,κίτρινο Φολκσβάγκεν και με αυτό οργώσαμε την Ευρώπη.
Μου άρεσε το τέλος του κειμένου – είναι γραπτό της Synas αυτό,είπα.Ένα απότομο τέλος,σαν ανατροπή.Και πικρό.Και κάπως άγριο.
Εγώ κρυβόμουν μέσα σε ντουλάπα που βάζαμε απλωτά τα χειμωνιάτικα χαλιά και τις κουβέρτες.Ξάπλωνα κατά μήκος(χωρούσα άνετα και δεν ήμουν ποτέ και το πρώτο μπόι!)και δε με έβρισκε κανείς παρά μόνο όταν το ήθελα εγώ.΄Κάποτε “πιανόμουν” στην ίδια στάση,βαριόμουν και έβγαινα.Συνήθως εκεί διάβαζα ή μου άρεσε να ακούω τις κουβέντες των “μεγάλων”.
dawkinson, ναι, το είδα… Στο “Τώρα, Τίποτα, Τέλος”…
lili niorki, καλώς ήλθες! Και πόσες περισσότερες κρυψώνες έχει ένα σπίτι στην επαρχία!!
maxim, μωρέ ανησυχούσες, πως δεν θα σε ψάξει κανείς; Τελικά, ίσως όλοι κρυβόμαστε με την κρυφή ελπίδα να μας ανακαλύψει κάποιος, ένας σύντροφος στα μυστικά μας παιχνίδια…
gitsaki, “…δε με έβρισκε κανείς παρά μόνο όταν το ήθελα εγώ.΄Κάποτε “πιανόμουν” στην ίδια στάση, βαριόμουν και έβγαινα”.
Το πιο όμορφο στοιχείο των σχολίων είναι, πώς διαφαίνεται η αλήθεια του καθενός μέσα από φαινομενικά άσχετες περιγραφές και παρατηρήσεις…