…το τράβηγμα, το τέντωμα είναι ευεργετικό, κι ας πονάει.
Ανοίγουν οι σύνδεσμοι.
[Τραβάτε με κι ας κλαίω, που λένε…]
Κι οι κάμψεις καλές είναι, χρειάζονται.
Σε κάνουν ευλύγιστο, δίχως να σπας.
Οι μυστήριες στάσεις σού χαρίζουν πρωτότυπες δυνάμεις.
Αλλά μπορεί να μείνεις εκεί. Να δεθείς κόμπος.
Βήμα-βήμα. Και συγκέντρωση στο τώρα.
————————————-
Τελικώς, ένα πράγμα μου έλειψε στη ζωή· ο δάσκαλος.
Ήταν η νεανική αλαζονεία· δεν χρειάζομαι κανέναν.
Ήταν ίσως και η προπαγάνδα των 80s· do it yourself.
Μία ακόμα γενιά χαμένη.
Οδηγίες χρήσης δίχως βαθιά γνώση.
Πασαλείμματα και μισές δουλειές.
Και φτάνεις να λες: πού διάολο πήγαν τα χρόνια μου;
Πού πήγε εκείνο το κορίτσι, εκείνο το αγόρι,
που θα ‘πιανε τον κόσμο από τα κέρατα
και θα τον καβαλούσε;
————————————-
Έπεσε κι ένα Aids στη σκηνή να μας γυρίσει στα παλιά μοτίβα.
Συν τα κλικάτα χρήμα, στυλ και ομορφιά πλαστή.
Και γίναμε συλλήβδην νευρωτικά στελέχη: επιχειρήσεων, οικογενειών…
————————————-
Είδα ένα παιχνίδι στο Facebook: Sex and the City.
Ο ελληνικός τίτλος του θα μπορούσε να είναι
«Πώς να γίνετε πουτάνα».
Οι σημερινές πιτσιρίκες έχουν στόχο· να πάρουν τον εφοπλιστή,
και όλο του το επιτελείο.
Πού θα βρεθούν τόσοι εφοπλιστές εν μέσω οικονομικής ύφεσης;
Μεγάλη δυστυχία προβλέπω για τα επόμενα χρόνια…
————————————-
Τελικώς… όλο προβλήματα…
————————————-
Κι εγώ; Πότε θα επιτύχω επιτέλους το στόχο μου;
Ποιο στόχο;
Να βρω στόχο!
Όλο προβλήματα, κι αυτό το τελευταίο μεγάλο πρόβλημα…
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΔΑΝΙΚΑ ΠΙΑ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΑΛΙΑ ΑΓΝΟΤΗΤΑ
Μια χαρά επάγγελμα και η πουτάνα. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο γίνεται συνειδητά ή κατά πόσο καλύπτεται από τη χρυσόσκονη του λεφτά που μας κυκλοφορεί και μετά μας πηδάει. Θες να το πουλήσεις; Κανείς δεν λέει όχι, αλλά πες το με το όνομά του.
ladybug, τεράστιο…
Ψυχασθενή, δεν ξέρω αν υπήρχε ποτέ αγνότητα… μετά το προπατορικό αμάρτημα δηλ… τη γνώση, τη συνείδηση του διαχωρισμού, του θανάτου, της ματαιότητας… Τα ιδανικά έμειναν από τότε ιδεατά.
coffeemug, θεωρώ πως η πουτανιά είναι μια ιδιότης που ή την έχεις ή δεν την έχεις. Τώρα, το πώς την χρησιμοποιείς, πώς την πλασάρεις, πώς την καμουφλάρεις, αν την αποδέχεσαι ή όχι… είναι νομίζω μικρότερης σημασίας.
" Όταν έχεις την τάση να ζεις.."
τότε έχεις ανάγκη ΓΙΑ ελευθερία
(όχι "ΑΠΟ" ελευθερία), ταυτόχρονα και ένα "ταβάνι", μια "σκέπη".
Η ελευθερία προυποθέτει στόχους.
Ελεύθερος ΓΙΑ να εκφράζομαι,
ΓΙΑ να αντιστέκομαι,
Για να επικοινωνώ.
Για να ορίζω τους δικούς μου στόχους.
Εμείς το κάναμε ελευθερία ΑΠΟ ..
το τάδε, το δείνα, το αλλιώς..
Όλο δύσκολα. βάζεις, synas!
άσε τους στόχους βρε synas , δεν γεννήθηκες βελάκι που λέει και μία φίλη μου
Καλά τους στόχους αν θέλεις τους βρίσκεις, από τους στόκους πώς γλυτώνεις μου λες;
Σπίθα, ίσως είναι 2 στάδια κι εμείς έχουμε κολλήσει στο 1ο: να απ-ελευθερωθούμε. Η θρησκεία δε λέει πως είμαστε δούλοι του θεού; Ε, δεν πρέπει λοιπόν πρώτα να απ-ελευθερωθούμε;
max, μα ούτε κατά διάνοια… Από την άλλη όμως, μου βάζουν διάφοροι στο κεφάλι την ιδέα, πως είναι "αμαρτία" να αφήνεις να πηγαίνουν χαμένα τα όποια δώρα σου χάρισε η φύση, η τύχη… Πως όλο το παιχνίδι παίζεται στο πώς θα διαχειριστείς αυτά τα δώρα… Αυτήν την ευλογία και κατάρα ταυτοχρόνως…
ΔemΩΝ, δύσκολα… πολύ δύσκολα… Μπορείς απλώς να μην τα παίρνεις στο κρανίο, αλλά κι αυτό… δύσκολο…