Όταν ξέρεις, πως κάτι ενοχλεί τον άλλον
κι εσύ συνεχίζεις να το κάνεις,
κάτι δεν πάει καλά.
Όποια κι αν είναι η πρόθεσή σου.
Για τις προθέσεις σου είσαι εσύ αρμόδιος,
για τα αποτελέσματα τους, εγώ.
Εγώ κρίνω τη συμπεριφορά σου.
Κι εγώ αποφασίζω, αν θα την ανεχτώ.
Ο σεβασμός είναι η βάση κάθε ανθρώπινης σχέσης.
Όλα τα άλλα έπονται. Και είναι υποδεέστερα.
Η φιλία σου λοιπόν –η χωρίς σεβασμό- δεν έχει πάτο.
Και κάτι που δεν έχει πάτο είναι επικίνδυνο.
Μπορεί να πνιγώ.
Δεν τη θέλω τέτοια φιλία… Πήγε άπατη…
“Ο σεβασμός είναι η βάση κάθε ανθρώπινης σχέσης.”
Σωστά. Συνήθως όμως ο ένας προσπαθεί να αλλάξει τον άλλον, αντί να τον αποδεχθεί όπως είναι…
έχεις πολύ δίκιο και αν χαθεί ο σεβασμός όλα τέλειωσαν, ότι και αν υπήρχαν.
ετσι είναι
Oι ανιδιοτελείς φιλίες δεν χρειάζονται προσπάθεια,υπάρχουν και σίγουρα αποπνέουν σεβασμό.Πάμε για άλλα δεν μας χρειάζονται εύθραυστες φιλίες.
Υπάρχει τίποτε ανιδιοτελές για να είναι κι η φιλία τέτοια;…
Υπέροχη φωτό!
Σύνας…,θες να γίνουμε…φίλοι;
(Χαμόγελο…)
dodos, σωστό κι αυτό… εκατέρωθεν…
elen & mary, το κακό είναι, ότι σε παρασύρουν στην έλλειψη σεβασμού… πρέπει να προσέχεις συνέχεια…
pixie, χμμμ…
teiresias, δε ντρέπεσαι λίγο; Ιδιοτελή τύπε!
Φίλη πιστή, σκεπή δυνατή, αυτή που βρίσκει μια τέτοια φίλη βρίσκει πραγματικό θησαυρό.
Αυτός που χάνει ένα τέτοιο φίλο δέχεται ΤΗΝ ψυχρολουσία. Πάλι χωρίς σκεπή στο κατράμι της ζωής;
Alone without friends against the elements?
No way!
Solitude has no boundaries only when the soul keeps pushing God away.
Φυσικά και υπάρχουν ανιδιοτελείς σχέσεις μιας και υπάρχει η αγάπη χωρίς όρους.Η εμπειρία μου αυτό μου έχει διδάξει ως τώρα.Είναι λίγες αλλά υπάρχουν.Και αν δεν υπάρχουν αξίζουν την προσπάθεια.
>Εγώ κρίνω τη συμπεριφορά σου.
Προσπαθώ, επαναλαμβάνω *προσπαθώ* να μην σε κρίνω κι απλά να σε παίρνω ή να σε αφήνω.
Πιστεύω ότι οι σχέσεις μας πρέπει να αναπτύσσονται on a take it or leave it basis.
Αν το μπουκάλι είναι στρόγγυλο και το πώμα τετράγωνο, απλά δεν ταιριάζουν. Είναι το ίδιο αντιπαραγωγικό και “άδικο” το πώμα να δεχτεί κριτική που είναι τετράγωνο όπως και το μπουκάλι να κρίνεται επειδή είναι στρόγγυλο.
Κι αν πάλι το πώμα σου από μακριά το έβλεπες στρόγγυλο κι είδες την αληθινή του γεωμετρία μόνον όταν αποτύχατε να δέσετε, δεν φταίει αυτό για την ασθενή σου όραση. Ούτε κι εσύ όμως φταις. Κανείς δεν φταίει. Απλά “κουμπώνουμε” ή όχι. Είναι επίπονο να δοκιμάζουμε για να δούμε εάν κουμπώνουμε ή όχι; Συχνά ναι, αλλά αξίζει τον κόπο!
Μια μορφή σεβασμού υπάρχει: ο αυτοσεβασμός. Ο σεβασμός στους άλλους είναι η αντανάκλασή του.
Το σωστό να λέγεται, εγώ πιστεύω στους ανθρώπους…
pixie, ναι… αξίζουν την προσπάθεια…
hracker, βρε γμτ… δεν μ’ αρέσει αυτή η θεωρία με το “κούμπωμα”… με κάνει να νοιώθω αδύναμη… ότι όλα είναι kind of πεπρωμένο…
>δεν μ’ αρέσει αυτή η θεωρία με
>το “κούμπωμα”… με κάνει να
> νοιώθω αδύναμη…
μα γιατί?!? Μπορείς πάντα να πάρεις μια χατζάρα και να κάνεις τον αγαπημένο σου … φελό στρόγγυλο (αν ήταν τετράγωνος, ε) και μετά να το κρεμάσεις φυλαχτό.
Ωχ, μετά θα είναι ψόφιος 🙁
Και ψόφιος και φελός! Γαμω τους συνδιασμούς. Άσ’ το, τώρα που το καλοσκέφτομαι, καλύτερα keep walking κι ας νιώθεις και αδύναμη.
> [σε κάνει να νιώθεις] ότι όλα
> είναι kind of πεπρωμένο…
Αν δεν υπάρχει πεπρωμένο, ψάχνουμε να βρούμε τον άνθρωπό μας ελεύθεροι από τέτοιες ανοησίες. Αν υπάρχει πεπρωμένο, πάλι ψάχνουμε για να το βρούμε.
Αν έχουμε βρει τον άνθρωπό μας;
Εεεεε, τότε αγνοούμε αμπελοφιλοσοφίες που ξερνάνε τα ακροδάχτυλα ανώνυμων διαδικτιακών παρλαπιπών και κάνουμε όπως ορίζει ό,τι μας ορίζει 🙂