Επενδύουμε, επενδύουμε, επενδύουμε… στο μέλλον…
Και το παρόν εξανεμίζεται.
Και το μέλλον γίνεται παρόν, και το παρόν παρελθόν.
Και τελικά, το μόνο που μας μένει είναι το παρελθόν.
Και μια πικρία…
Τα λεφτά πρέπει να τρώγονται ζεστά.
Οι αγάπες καυτές.
Και η ζωή σήμερα. Τώρα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι παγίδες του Χρόνου, του Κρόνου, που τρώει τα παιδιά του.
Ένα ακόμα βήμα χαμένο απ’ τη ζωή. Ένα ακόμα βήμα προς τον θάνατο…
Σπάστε τα ρολόγια! Mort pour la mort!
Όταν τρως καυτές τις αγάπες σου, θα κάψεις τη γλώσσα σου. Και δεν θα μπορείς να γευθείς τίποτα μετά…
Πές τα synas…
Μην κάθεστε στα αυγά σας,
να ερωτεύεστε!
να ζείτε!
Όταν μάθουμε να ζούμε το τώρα, την κάθε στιγμή θα γίνουμε απόλυτα ευτυχισμένοι. Και γιατί να μην κάψουμε την γλώσσα; Αγάπη δίχως βάσανα δεν έχει νοστιμάδα.
…συμφωνώ! Εχει και η μαζοχιστική αγάπη τη νοστιμάδα της…
Αντίθετα με το τι πιστεύουμε, η καμένη γλώσσα επουλώνετε γρήγορα. Η σκέψη ότι κάψαμε τη γλώσσα μας είναι που μένει και πονάει περισσότερο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η αγάπη δεν πρέπει να είναι καυτή.
Η γλώσσα καλό είναι να επιτελεί την αυθεντική λειτουργία της: να περιγελά. Τον Κρόνο, την πίκρα μας, τον θανατο…
Βρε Μάριε ο νου σου στο πονηρό.Εντάξει εννοούσα ότι και οι λύπες πάνε με τις χαρές. Ετσι είναι η ζωή.Τι να κάνεις να κρύβεσαι για να μην καείς.
pixie, κατάλαβα. Παιχνίδι ήταν: Όλα καλά είναι, και καλύτερος ο που βούτηξε, επιβίωσε και τα θυμάται…
melomenos, τα λέω, τα λέω… αλλά ποιος μ’ ακούει;
pixie, ως συνήθως συμφωνούμε…
Queen_Elisabeth, αυτό που μένει είναι κυρίως ο φόβος μην την ξανακάψουμε…
mariosp, τι να σου πρωτοαπαντήσω! Το post το γύρισες από το χρόνο και το θάνατο στις λειτουργίες και τα πάθη της γλώσσας!
Η γλώσσα λοιπόν είναι για να γεύεται & ν’ απολαμβάνει, να μιλάει, να φιλτράρει, να βγάζει τα υπολείμματα απ’ τα δόντια, να φλερτάρει, να γλείφει, να φιλάει, αλλά και να περιγελά…
Η γλώσσα μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις αισθήσεις κατακλυσμικές…
Ο καλύτερος είναι αυτός, που τη χρησιμοποιεί για όλα χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος!
Κι επί του θέματος: ολόκληρη η ζωή είναι ένα παιχνίδι… αλίμονο σε όποιον δεν παίζει, παρά κάθεται μοναχά στην άκρη και κοιτά…
Ο μύθος με το τζίτζικα και τον μέργηγκα.’Οπου στο τέλος ο μέρμηγκας λέει στο τζίτζικα: “Και που’σαι, εαν συναντήσεις εκείνο τον π…. τον Αίσωπο πέσ’ του μη τον πετύχω πουθενά”.
Μου άρεσε πολύ το σημείωμά σου!
Ακριβώς αυτά πρέπει να συμβαίνουν για να ζούμε πραγματικά και ουσιαστικά τις στιγμές μας. Αν οι απογοητεύσεις δεν μας κρατούσαν τόσο πίσω, νομίζω θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.
σε μια ελληνική ταινία,ο ρίζος ρώταγε τον αυλωνίτη νομίζω έχεις λεφτά;έλεγες εκείνος ναι,απάνταγα ο ρίζος ,ξέρεις να τα φας;δεν έχεις λεφτά.απλα είδα τον τίτλο και μου φάνηκε οτι κολλάει
ρε γαμωτο ειμαι αρκετα τσιφουτα για να τα τρωω ζεστα,
η αγαπη ομως μ’αρεσει καυτη, ολα κι ολα!
stavros p, έχω γραψει και post γι’ αυτό… φοβάμαι, πως με εκφράζει… δεν έχω και σε πολύ μεγάλη υπόληψη τα μυρμήγκια… μερικές φορές μου έρχεται και να τα πατήσω!!
ioanna, καλώς ήλθες! Δεν είναι τόσο οι απογοητεύσεις… φοβόμαστε… επιζητούμε την ασφάλεια και ξεχνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό στα μετόπισθεν…
maxim glendower, ξέρεις να τα φας; Δεν έχεις λεφτά… Ένα βάρος παραπάνω έχεις…
avra, φοβάμαι, πως συνήθως η ψυχοσύνθεσή μας είναι ενιαία… τσιφούτης εδω, τσιφούτης κι εκεί… ή αντιστρόφως… δεν ξέρω τι ισχύει για ‘σένα…
αυτο το εχω ξανακουσει synas και ισως να ειναι γεγονος δεν ξερω…ελπιζω να συμπεριλαμβανομαι στις εξαιρεσεις.
Νομίζω πως τα ρολόγια σε μπαιν μαρί είναι ακόμα πιο νόστιμα!
Ναι,δεν λέω, σημαντικό πράγμα να νιώθεις ασφαλείς,αλλά αν δεν κάνεις, δεν επιδιώξεις τίποτα δεν θα έχεις, δεν θα καταφέρεις κ τίποτα. Θα μείνεις με τη σιγουριά ότι τίποτα δεν θα συμβεί.
avra, ε, έτσι κι αλλιώς στο χέρι σου είναι…
an-lu, δεν τα έχω δοκιμάσει!
ioanna, σωστό…