…όπως μας προτρέπει ο zero Ανεβαίνοντας στον ουρανό μ’ ανελκυστήρα
Όπως είπε ο πυροσβέστης:
Μη νοικιάσεις δωμάτιο πάνω απ’ τον πέμπτο όροφο
σε κανένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης.
Υπάρχουν σκάλες που σ’ οδηγούν ψηλότερα
μα κανείς δεν πρόκειται να τις ανέβει.
Όπως έγραψαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης:
Ο ανελκυστήρας πάντα αναζητά
τον όροφο της πυρκαγιάς
κι αυτόματα ανοίγει
και δεν θα κλείσει.
Αυτά είναι τα σημάδια
που πρέπει να ξεχάσεις
αν προσπαθείς να υπερβείς τον εαυτό σου.
Αν πρόκειται στον ουρανό να συντριβείς.
Πολλές φορές έχω προσπεράσει τον πέμπτο όροφο,
στροβιλιζόμενη προς τα πάνω,
αλλά μόνο μια φορά
έχω κάνει ολόκληρη τη διαδρομή.
60ός όροφος:
μικρά φυτά και κύκνοι παραχωμένοι
στους τάφους τους.
200ός όροφος:
βουνά με την καρτερικότητα μιας γάτας,
η σιωπή φοράει τα αθλητικά παπούτσια της.
500ός όροφος:
μηνύματα κι επιστολές εκατοντάδων χρόνων,
πουλιά να πιεις,
μια κουζίνα από σύννεφα.
Όροφος 60.000:
τ’ αστέρια,
σκελετοί που καίγονται,
τα χέρια τους τραγουδούν.
Κι ένα κλειδί,
ένα πολύ μεγάλο κλειδί,
που ανοίγει κάτι –
κάποια χρήσιμη πόρτα –
κάπου –
εκεί ψηλά.
Anne Sexton
Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο στη ζωή μου που να μην φαντασιώνεται τα ύψη. Αντιθέτως, έχω γνωρίσει πάρα πολλούς – υπερβολικά πολλούς – που πνίγονται στην ιδέα του βάθους. Βέβαια, ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως ο ουρανός δεν είναι ψηλά, αλλά χαμηλά και βαθιά. Μόνο που τα άστρα εκεί είναι σκοτεινά. Και ποιος τα θέλει τέτοια άστρα…
:)επιλογή υψηλών προδιαγραφών.πάρε και το αγαπημένο μου της κυρίας.
http://famouspoetsandpoems.com/poets/anne_sexton/poems/18169
Εε, …ναι, η ποιηση εχει απαντησεις σε ολα.
Πολυ καλο.
Ωραία η τύπισσα
Γεια σου ρε synas με τα ωραια σου.
καλημερα 3parties a day
Απα πα πα πα
Καλημέρα σε όλους!
vromios, ΛΟΛ! Σοβαρά υπάρχουν άνθρωποι, που πνίγονται στην ιδέα του βάθους;;;
dawk, το link δεν παραπέμπει σε συγκεκριμένο ποίημα…
3 pad, ωραία η τύπισσα, ναι… των εθισμών, παιδί μου… Δικιά μας!
zero, ορεξάτοι ξυπνήσαμε βλέπω, ε;
Ναι …why not?
The end of the affair is always death.
She’s my workshop. Slippery eye,
out of the tribe of myself my breath
finds you gone. I horrify
those who stand by. I am fed.
At night, alone, I marry the bed.
Finger to finger, now she’s mine.
She’s not too far. She’s my encounter.
I beat her like a bell. I recline
in the bower where you used to mount her.
You borrowed me on the flowered spread.
At night, alone, I marry the bed.
Take for instance this night, my love,
that every single couple puts together
with a joint overturning, beneath, above,
the abundant two on sponge and feather,
kneeling and pushing, head to head.
At night, alone, I marry the bed.
I break out of my body this way,
an annoying miracle. Could I
put the dream market on display?
I am spread out. I crucify.
My little plum is what you said.
At night, alone, I marry the bed.
Then my black-eyed rival came.
The lady of water, rising on the beach,
a piano at her fingertips, shame
on her lips and a flute’s speech.
And I was the knock-kneed broom instead.
At night, alone, I marry the bed.
She took you the way a women takes
a bargain dress off the rack
and I broke the way a stone breaks.
I give back your books and fishing tack.
Today’s paper says that you are wed.
At night, alone, I marry the bed.
The boys and girls are one tonight.
They unbutton blouses. They unzip flies.
They take off shoes. They turn off the light.
The glimmering creatures are full of lies.
They are eating each other. They are overfed.
At night, alone, I marry the bed.
– anne sexton, the ballad of the lonely masturbator-
zero, ξέρω ‘γώ…
dawk, μ’ έχεις βάλει πάλι στο τριπάκι να το μεταφράσω…
Εκπληκτικό… Έχω μείνει… speechless! Ο τίτλος του βιβλίου;
demon από http://www.blogosfaira.com
demon, ναι…
“Η θηριώδης μούσα, επιλογή από το έργο επτά αυτόχειρων αμερικανών ποιητών” – ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ