Όταν ήμουν μικρή, είχα κάνει μία έκτρωση. Ήταν σχεδόν μόλις είχα αρχίσει να κάνω έρωτα. Μεγάλη ατυχία… Μεγάλη βλακεία…
Ήμουν πολύ ερωτευμένη μ’ εκείνο το αγόρι. Εκείνος μόλις είχε τελειώσει το σχολείο κι είχε μπει στο πανεπιστήμιο. Μου φαινόταν τότε μεγάλος! Εγώ ακόμα στο γυμνάσιο… Όμως δεν ήταν μεγάλος… Το συνειδητοποίησα μετά από πάρα πολλά χρόνια, πως στα 18 σου δεν είσαι μεγάλος. Γιατί τότε η συμπεριφορά του ήτανε τόσο κακή, που πίστεψα, πως ήταν ένα τέρας. Δεν ήταν όμως παρά ένα φοβισμένο κι ανεύθυνο παιδί, που δεν ήξερε τι να κάνει.
Τελευταίως το είπα αυτό στον εαυτό μου, μη νομίζετε. Είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο, που ακόμα και τώρα που γράφω δεν έχω καταφέρει να συγχωρέσω τελείως. Δεν πιστεύω πια πως είναι τέρας, αλλά θεωρώ πως θα μπορούσε να είχε συμπεριφερθεί και διαφορετικά. Και πως, ναι, δεν ήταν, ούτε είναι –απ’ ό,τι μαθαίνω- ο καλύτερος χαρακτήρας.
Είχα την καλή τύχη, η μητέρα μου να είναι ανοιχτός άνθρωπος. Τρελάθηκε τότε βέβαια, με πήρε όμως απ’ το χεράκι, χωρίς πολλά-πολλά και με πήγε στο γιατρό, που με είχε ξεγεννήσει. Δεν με έβρισε, δεν με πίεσε, δεν με κατηγόρησε. Έβλεπε, πως ήμουν χάλια κι από μόνη μου… Έκανα την επέμβαση τουλάχιστον με ασφάλεια και μετά κοιμόμουν στη γιαγιά μου, μην πάρει τίποτα χαμπάρι ο πατέρας μου.
Εκείνος το είπε στη μάνα του και έγινε χαμός. Του έδωσε τα λεφτά, αλλά προφανώς του απαγόρευσε να με ξαναδεί. Ή μπορεί να το αποφάσισε και μόνος του αυτό, ακόμα δεν ξέρω. Πάντως δεν ήρθε καθόλου να με δει. Κι εγώ τον περίμενα… και πόναγα, μέσα κι έξω, κι έκλαιγα… Ένα τηλέφωνο μόνο έκανε –μαζί με τη μαμά του!- να μάθει, αν όλα πήγαν καλά. Και μετά δεν τον ξανάδα, παρά μόνο τυχαία… μετά από χρόνια.
Εκείνο το καλοκαίρι ήρθε στη ζωή μου η κατάθλιψη κι από τότε δεν με άφησε ποτέ. Πέρασα όμορφες φάσεις στη ζωή μου, όμως η ψυχή μου δεν ήταν πια η ίδια. Είχε πόνο, είχε οργή, και είχε χάσει πια την αθωότητά της. Την αθωότητα να πιστεύει στους ανθρώπους…
Τα χρόνια πέρασαν, έζησα πολλά, έμαθα πολλά, σκέφτηκα πολλά. Με κόπο δικό μου, αλλά και των άλλων, όσων με αγαπούσαν, άρχισα σιγά-σιγά να ξαναβρίσκω την πίστη μου στους ανθρώπους. Είδα πιο μέσα, είδα, πως όλοι πονάνε, πως όλοι φοβούνται και πως ό,τι κάνουν, το κάνουν κι αυτοί, γιατί δεν ξέρουν… δεν ξέρουν το αληθινό τους συμφέρον.
Δεν ξέρουν, πως για να ‘ναι οι ίδιοι καλά, πρέπει να είναι κι οι γύρω τους καλά. Πως δεν έχει αξία να βασιλεύουν στον κόσμο των δυστυχισμένων. Και πως μόνο αν καταφέρουν να έρθουν κοντά στον άνθρωπο, μπορεί κάποια στιγμή να νοιώσουν κι αυτοί άνθρωποι… να γίνουν κι αυτοί άνθρωποι…
Χωρίς να έχω πραγματικά κάτι να πω, αφήνω αυτό το σχόλιο έτσι, σαν συμπαράσταση επειδή με άγγιξες…
Καλές γιορτές να έχεις και να σου φύγει όποιο κακό συναίσθημα έχει μείνει στην καρδιά σου!
Όταν πήγαινα κι εγώ γυμνάσιο μια φίλη μου αδελφική έκανε έκτρωση. Δεν το έμαθα τότε. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν στο εξωτερικό. Και στο σπίτι μου να ήμουν όμως, εκείνη δεν θα μου το έλεγε.
Το έμαθα πολύ αργότερα, πρόσφατα, και δεν ήξερα τι να πω. Μόνο ένα πράγμα της είπα και δεν ξέρω αν βοήθησε:
Κι εγώ το ίδιο θα έκανα…
Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Είναι λυπηρό αλλά κι εγώ το ίδιο θα έκανα.
Πάντα λένε πως μια έκτρωση είναι η πιο εύκολη λύση. Μέγα ψέμα…
Μπορώ να επαναλάβω το σχόλιο του άγγελου-εξάγγελου;Με άγγιξες. Καλές γιορτές!
Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό…
το να αφήνεσαι να νιώθεις άνθρωπος εννοώ…
πονάει πολύ….
γιαυτό το αποφεύγουν αρκετοί…
(An-Lu, ας όψεται ο μπέτα που είναι στα μπετά)
Το πιο όμορφο σχόλιο στο σημερινό post ειναι το … χθεσινό post!
Υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται δίπλα μας και άλλοι που το βάζουν στα πόδια (18 ή 38 χρόνων…)
Βαθιά ανθρώπινο….το ποστ σου.
Κι εμένα με άγγιξες synas…
Στεναχωρήθηκα, σε σκέφτηκα μικρό κοριτσάκι να σηκώνεις αυτό το βάρος που ήταν πιο βαρυ και απο το βάρος σου.Με παρηγορεί που η μητέρα σου ήταν κοντά σου.Σε θαυμάζω ολο και περισσότερο κοριτσάκι μου.
aggelos-x-aggelos, σ’ ευχαριστώ πολύ! Πολλές ευχές και σ’ εσένα!
Queen_Elisabeth, οι αποφάσεις κι οι επιλογές είναι πάντα δύσκολες…
kira, καλώς ήλθες και καλές γιορτές!
an-lu, είπαμε, ο πόνος είναι ο δάσκαλος της ψυχής…
proinos, καλώς ήλθες! Είναι περίεργο αυτό που λες, γιατί όντως αποτελούν ένα είδος συνέχειας στο μυαλό μου!
teiresia μου, σ’ ευχαριστώ…
pixie, τι με θαυμάζεις; Που δεν ήξερα, τι σημαίνει προφύλαξη; Κυριολεκτικά και μεταφορικά;…
Σε θαυμάζω για το θάρροσ σου να μιλήσεις γι αυτο τοσο ειλικρινά. Σε θαυμάζω για τον τρόπο που σκέπτεσαι
Εκείνο το καλοκαίρι ήρθε στη ζωή μου η κατάθλιψη κι από τότε δεν με άφησε ποτέ…
α ρε synaki ..
σ όλων μας τις ζωές κάποιο καλοκαίρι ήρθε η κατάθλιψη και πό μερικών δεν έφυγε ποτέ
..
ναι σήμερα διαβάζω ολόκληρο το μπλογκ σου γι αυτό μην παραξενευτείς αν δεις κι άλλα ετεροχρονισμένα σχόλια
🙂
alkyoni, αυτό που κάνεις είναι πολύ μεγάλη τιμή! Ελπίζω να μην σκυλοβαρέθηκες. 🙂