Θέλω να μπω μες στο μυαλό σου και να στο ανακατέψω.
Να ξεχάσεις τις παλιές σου σκέψεις, να μην ξέρεις πια γιατί πίνεις.
Να αναρωτιέσαι ποιος ήσουν τόσα χρόνια και για πού το είχες βάλει.
Οι συνήθειές σου να σου φαίνονται ξένες.
Και τα πιστεύω σου παράδοξα.
Θέλω να μπω μες στην καρδιά σου και να την αλαφιάσω.
Να ψιθυρίζει μονάχα τ’ όνομά μου
Κι όλα τα άλλα να της φαίνονται παιδιάστικες αγάπες.
Παλιές, ανούσιες ιστορίες.
Κι οι λύπες παρελθόν.
Και θέλω το κορμί σου να ζωντανέψει απ’ την αρχή.
Να γιάνει. Να πάρει φωτιά.
Και να με πάρει.
Θέλω να γίνουμε Ένα…
Ωραιο κειμενο.
Και ωραιο τραγουδακι…
χι χι.
Πολύ ωραίο κείμενο.
Και πολύ όμορφα αυτά που θέλεις.
Να τα κάνεις. Αν δεν υπάρχουν εμπόδια…
Πολύ πάθος… Και πολλά Θέλω… Και πολλή αυτοπεποίθηση (ή έλλειψη αυτής) ανάμεικτη με κτητικότητα και ανάγκη… Χμ… καλά το ονόμασες “ο χορός του Φόβου”…
Ωραίο κείμενο synas.
Ξ.
Ενα ανακάτωμα ψυχής λοιπόν…
Και στο έυχομαι αυτό που θέλεις μεσα απο την καρδιά μου synoυλα μου!
Σε φιλώ.
hliasm, το τραγουδάκι το άλλαξα σε κάτι πιο… σεξουλιάρικο…
ladybug, δεν προκαλούν όμως και φόβο όλ’ αυτά τα θέλω;
xenia, ωχ, μας πιάσανε!
Δεν μου λες εσύ, pixie μου, που είσαι και ψυχολόγος… είμαι για δέσιμο;
Oxi γλύκα μου.Ειναι κακό να θές περισσοτερα;
xenia, επειδή με προβλημάτισες και για να συνδέσουμε τα πράγματα με τα προηγούμενα, συμφωνώ στο πάθος και το θέλω, που περιέχουν θ. Τα άλλα -κτητικότητα κι ανάγκη- να τα πούμε καλύτερα μέθεξη και κάθαρση;
pixie, όχι, να θες περισσότερα όχι… να τα θες όμως όλα; Ολόκληρο το Είναι του άλλου;
Απλά το όλα ή τίποτα καμιά φορά πληγώνει…Και για να το λές αυτό μάλλον είσαι και εσύ έτοιμη να τα δώσεις όλα.Αν μείνεις κάποια στιγμή με το τίποτα όμως τι θα έχει μείνει για σένα;Το αντέχεις;
😉
Μπορούμε να τα ονομάσουμε όπως θες…
😉
Εγώ κρατώ τον Φόβο απ’ αυτόν τον χορό, που έχει και Φ…
p.s.: Και δεν είμαι και ψυχολόγος! Θα μπορούσα όμως, ε;
Φιλιά,
Ξ.
Πολύ συμφωνώ με την pixie των 10:33:30 μμ.
Το αντέχεις; Το ρισκάρεις; Το ρισκάρεις να δείς αν το αντέχεις;
Ξ.
Ερωτευμένη μου synas…,
τώρα κατανοώ την εμμονή στις ερωτήσεις που μου απηύθυνες…
Χαμόγελο!!!
Ο χορός του Φόβου?
Χμ…
και το Κατασπάραγμα του Ερωτα…
Πέσε Αλλε να σε φάω – κι όταν δικός μου, κι εγώ μέσα σου παντού, ε, τότε σταματάω το χορό του φόβου και κάνω ένα break…;)
Μμμ, και νομιζα οτι το εβαλες το τραγουδακι λογω της Θωδη… Απο το σχολιο μου στο προηγουμενο post.
pixie, ό,τι θα έχει μείνει και για τον άλλον, φαντάζομαι… Ό,τι έχω δώσει κι ό,τι έχω πάρει… Ο Έρωτας κι ο Φόβος είναι πάντα χορός για δύο…
xenia, εξ ου και ο Φόβος…
teiresias, αν υπήρξες έστω και μια φορά ερωτευμένος, τότε μπορείς να γράφεις για τον έρωτα για πάντα… Για την αντιγραφή, Με αγάπη, Α.
aphrodite, αυτά τα κάνουν κάποιοι άντρες κι όσες τους μοιάζουν…
hliasm, αλλάζω συνέχεια τραγούδια στο μπλογκ…
Καλό είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις να συμμετέχουν και οι δύο (όπως είπες synas “Ο Έρωτας κι ο Φόβος είναι πάντα χορός για δύο”). Το μονόπλευρο δόσιμο είναι σίγουρο χάσιμο του Είναι του ενός…
Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό… Αλλά τί άραγε; Έχω κάτι παλιές ξεθωριασμένες μνήμες που να πάρει… Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Σχεδόν τίποτα. Πού ήμουν; Πρέπει να “παίχτηκε” κάποιο Είναι εκεί πέρα τότε. Αλλά δεν θυμάμαι τ ί π ο τ α… Αυτό μου έμεινε…
:'(
υ.γ. Θυμάμαι μόνο ότι δεν το μετάνοιωσα ποτέ γιατί ήθελα πολύ να το ζήσω. Το θεωρούσα τότε μοναδικό και πίστευα ότι θα κρατούσε για πάντα. Καταστροφή…
Καλημέρα,
Ξ.
synas said…
“Δεν μου λες εσύ, pixie μου, που είσαι και ψυχολόγος… είμαι για δέσιμο;”
———–
“Άκου, μπορεί να είναι αλήθεια
πως το ζευγάρι είναι εργαστήρι
που φτιάχνει σαδισμό και νευρώσεις
και ο έρωτας είναι μόνο το όνομα
που δίνουμε σε μιαν αρρωστημένη ανάγκη
που γίνεται καταστροφή
και πάει λέγοντας […]
Άκου, μπορεί να’ ναι αλήθεια
πως πρέπει να δεχόμαστε τη μοναξιά
κι αυτό τον ανθρώπινο ευνουχισμό μας
για να μην τρώμε ο ένας τον άλλον […]
Όμως… “
Από το “γράμμα του Rocco”” στην Antonia
“Porci con le ali”
του Marco Lombardo-Radice, 1977.
xenia, ευ ζην το ζην επικινδύνως…
alogaki, άκρως ενδιαφέρον, σ’ ευχαριστώ πολύ… βάζω και τη συνέχεια:
…όμως μπορείς να μου εξηγήσεις
τι κακό κάνω όταν κυνηγάω
αυτές τις ελάχιστες φορές
που να γαμάς είναι σα να γίνεσαι ένα
και με τον ουρανό και με το βλάκα το θάνατο,
για να σπάμε μετά μαζί
τα παγάκια που κρέμονται από μια πηγή;
Ακου, μπορεί να’ ναι αλήθεια
πως πρέπει να καταλάβουμε όλοι
πως όταν γεννιέσαι είσαι κιόλας μισοχαμένος
γιατί είσαι μόνος ξαφνικά και δεν υπάρχει γυρισμός
και το άλλο μισό το χάνεις μετά
όταν σκοτώνουν το παιδί μέσα σου και πάει λέοντας
όμως ξέρεις τι σου λέω,
ελπίζω πως όταν θα είμαι ολότελα διαφορετικός,
ένας καινούριος άνθρωπος ανάμεσα σε καινούριους συντρόφους,
θα μου μείνει αυτή η χαζή όρεξη
να της δαγκώσω την κοιλίτσα
ή να της γλείψω τη μύτη ή δεν ξέρω τι,
αλλιώς, καλύτερα να μείνω όπως είμαι τώρα.
Να πούμε, ότι το απόσπασμα είναι από το blog της Blade Runner
Σχετικά με τον πίνακα “The Kiss” -(που πολύ επιτυχημένα έχει συνδυάσει με το “γράμμα του Rocco” η Blade Runner) νομίζω ότι παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον σχετική κριτική του Gilles Neret.
Δείτε τον πίνακα εδώ ή εδώ
“… Οι αγκαλιασμένοι εραστές, που στη ζωοφόρο του Μπετόβεν “παλεύουν” μεταξύ τους, έχουν αντικατασταθεί στη ζωοφόρο του Stoclet από ένα γαλήνιο σύμβολο οικιακής ευτυχίας, εκπλήρωσης, χαράς της ζωής.
Την περαιτέρω ανάπτυξη του ίδιου μοτίβου θα δούμε λίγο αργότερα στο περίφημο Φιλί, κορύφωση αυτής της “χρυσής περιόδου”, έμβλημα της Απόσχισης και σύμβολο της συμφιλίωσης και της ένωσης των δύο φύλων. Το Φιλί του Klimt έχει συγκριθεί (με μία δόση ειρωνίας) με τη Μόνα Λίζα, αφού και οι δύο πίνακες χρωστούν μέρος της γοητείας τους στο περίπλοκο νοημά τους. Στο έργο αυτό ορισμένοι παρατηρητές διακρίνουν την καινοφανή τάση του Klimt να ζωγραφίζει την ένωση των φύλων, ενώ έως τότε ζωγράφιζε κυρίως τη μεταξύ τους μάχη. Άλλοι αντιθέτως, δε βλέπουν καμιά διαφορά στη στάση του Klimt και θεωρούν ότι ο πίνακας αποδίδει – πιο έμμεσα οπωσδήποτε – την ίδια αδυναμία εκπλήρωσης, που πηγάζει από την ένταση μεταξύ άντρα και γυναίκας. Τα αντιθετικά διακοσμητικά στοιχεία, που βασίζονται στο τετράγωνο για τον άντρα και στον κύκλο για τη γυναίκα, αλληλοσυμληρώνονται ή μήπως βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους; Αυτοί οι δύο άνθρωποι κρατούν άραγε κάποια απόσταση, παρά το γεγονός ότι αγκαλιάζονται; Πάντως είναι σαφές ότι ο άντρας κυριαρχεί και παίρνει την πρωτοβουλία για το φιλί. Η γυναίκα δεν αντιστέκεται, όμως τα χέρια της είναι μαζεμένα και τα δάχτυλα των ποδιών της γαντζωμένα στο βράχο – άραγε από ηδονή ή από οργή; Ο Klimt γνωρίζει την ταυτόχρονη έλξη και απώθηση που εμπεριέχει η σχέση του Αδάμ με την Εύα (ο ίδιος ήταν το μοντέλο για τον Αδάμ του, ενώ κρατάει στα χέρια του την αγαπημένη του, την Emilie Floge).
Ό,τι από όλα αυτά κι αν ισχύει, ο σεξουαλικός αντίκτυπος του πίνακα “επικαλύπτεται” από τα ρούχα που φορούν οι πρωταγωνιστές. Η εντυπωσιακά δεξιοτεχνική αντιπαράθεση των χρωμάτων θυμίζει τα εικονογραφημένα χειρόγραφα. Ο Klimt αποδίδει αυτή τη στιγμή οικειότητας σαν να τη βλέπει μέσα από καλειδοσκόπιο. Ο χρυσός και τα πλούσια υλικά δίνουν στην εικόνα μια συναρπαστική αύρα, χάρη στην οποία το Φιλί όχι μόνο γλύτωσε τη λογοκρισία, αλλά κέρδισε και την επιδοκιμασία της πουριτανικής αστικής τάξης. Αυτή τη φορά το εγχείρημα του Klimt ήταν τόσο επιτυχές, ώστε η συμβολή του στη μοντέρνα ευρωπαϊκή τέχνη αναγνωρίστηκε επιτέλους.”
Gilles Neret
————————-
Synas, μήπως να βάλεις “το φιλί” του Klimt στο “χωρό του φόβου”;
Νομίζω ότι μιλάνε και τα δύο για το ίδιο πράγμα.
Zητώ συγγνώμη αν σας κούρασα με το “σεντόνι”, αλλά νομίζω ότι είναι εντός θέματος.
alogaki, σ’ ευχαριστώ πολύ για την πρόταση, όμως μ’ αρέσει η εικόνα, που έχω βάλει, γιατί ενέχει το στοιχείο της αποδόμησης. Την κρατάω για μελλοντικό post φυσικά…