Ένα δάχτυλο ποδιού σπασμένο στο μετατάρσιο παίρνει καιρό να γιάνει.
Είναι η θέση: η ακούσια κίνηση το εμποδίζει να πωρωθεί.
Γιατί πωρώνεται εύκολα ό,τι επιμένει στο γνώριμο.
Αν το οστό ακινητοποιηθεί -κι αυτή είναι η στάση των πολλών
και φευ, των “ειδικών”-
το μόνο σίγουρο είναι πως οι μύες θα ατροφήσουν γύρω
και αργά ή γρήγορα θα επέλθει το επόμενο κάταγμα.
Μέχρι το μέλος να μείνει ανάπηρο.
Όμως: όταν οι μύες τα βάζουν με τα κόκκαλα, νικούν οι μύες.
Η ενδυνάμωση, η ευλυγισία, η προσαρμογή.
Αυτοί -αυτά- καθορίζουν τη δομή ακόμα και των πάνσκληρων οστών.
Πιάσε, αγάπη μου, κάτι με τα δαχτυλάκια,
ας είναι και σπασμένα,
ας είναι και σπασμένα,
προσπάθησε να το γαντζώσεις
-έστω και πλασματικά-,
πάλεψε να το κουνήσεις,
να το φέρεις προς τα σε…
Μόνον έτσι θα γιάνεις.
Αυτούς τους μύες ψάχνω και δεν τους βρίσκω σε όποιο ραγισμένο κόκαλο κι άν κοιτάξω… Στα δε σπασμένα δεν τολμώ καν να προσεγγίσω…
....................................................................................................
Παράλογέ μου, για κάποιον λόγο παρέλειψα να σου απαντήσω έγκαιρα… χίλια συγγνώμη!
Παντού υπάρχουν μύες… είναι απλώς αγύμναστοι. Και όταν πας να τους κουνήσεις μετά από πολύ καιρό, πονάς πολύ και το αφήνεις… αλλά πρέπει να επιμείνεις.
🙂