…
Λοιπόν, ξέρετε τι νομίζω;
Η καρδιά δεν έχει μνήμη…
Το μυαλό την κουμαντάρει
και της λέει «Θυμήσου!»
Εκείνη δεν θυμάται Θεό… Ούτε Διαόλους…
Κάθε φορά είναι η παρθενική της.
Γεμίζει σαν δοχείο, αφημένο στη βροχή.
Πέρα απ’ τη θέληση, πέρα απ’ την κρίση.
Και το νερό θα μείνει εκεί,
ώσπου να το στραγγίσει ο ήλιος.
Ή να χυθεί μέσ’ από τις ρωγμές,
που ήδη ο χρόνος έχει φτιάξει.
Άκριτα όμως πάλι…
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Μα γι’ αυτό δεν έχουμε ακόμη την ικανότητα να αγαπάμε μετά απο στραπάτσες? Πάλι καλά. Γιατί διαφορετικά θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Πως θα ξαναγαπούσες αν η καρδιά σου είχε γίνει κομμάτια, και δεν το ξέχναγε ποτέ αυτό? Η λήθη της καρδιάς είναι λυτρωτική μάλλον.
Η καρδιά δεν έχει μνήμη?
νομίζεις…
θα σε τσακίσει την κατάληλη στιγμή και θα ψάχνεις τι και πως!!! 😉
lote alcarin, λυτρωτική, παιδευτική, βασανιστική… Γεμίζει ρωγμές, αλλά δύσκολα σπάει. Πάντα μπορεί να κρατήσει μέσα νερό. Έστω λίγο, έστω για λίγο…
chris, μα όλους μάς έχει τσακίσει. Κι όμως…
δεν υπαρχει καρδια, ολα στο μυαλο μας ειναι
Πάλι καλά να λες…
η καρδιά με το μυαλό σπάνια επικοινωνούν αλλά όταν το κάνουν και συμφωνούν τότε γίνονται “ένα”!
καλησπέρα σου
Να πω και κάτι που φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι (τουλάχιστον όχι εντελώς).
Η καρδιά δεν έχει μνήμη. Σωστό.
Τα αντικείμενα είναι που κρατάνε τη μνήμη μέσα τους.
Λήθη, μεμονωμένη αποτυχία ανάκλησης μιας εμπειρίας ή μνήμης όταν προσπαθούμε να την επαναφέρουμε στον νου.
Με βολεύει.
Αργυρένια.
Σωστό κι αυτό!
tolism, ε, όπου είναι… το ίδιο είναι…
3 pad, ναι… αυτές είναι οι ρωγμές…
melomenos, και κανένα να μην είναι, η καρδιά επιμένει…
argyrenia, γκρρρρ… δεν μιλάμε για το νου! Αυτό λέγεται αμνησία!!
an-lu, καλά… τα σχόλιά σου είναι άπαιχτα!
Η καρδιά είναι tabula rasa.
Η λογική έχει τις μνήμες και η Ελπίδα, είναι το ποτάμι που τις χωρίζει.
Η καρδιά ξεχνάει (και καλά κανεί).
Το μυαλό μόνο θυμάται (κακώς).
Νομίζω πως η καρδιά έχει τη μνήμη της μετά από επαναλαβανόμενες “ήττες”.
Πολύ όμορφη η επιλογή της φωτογραφίας αλλά και η ίδια η φωτογραφία!
εγώ συμφωνώ πως δεν έχει μνήμη η καρδιά.. το περικάρδιο όμως;
εκείνο δεν είναι που σφίγγει την καρδούλα μου και με πονάει όταν άγχωνομαι;
🙂
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. ‘Οντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουππο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νά ναι
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση~
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
ά στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
‘Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν, μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Λορέντζος Μαβίλης
Λίγο βαρύ, απλά το θυμήθηκα.
Αχ αυτη η μνήμη μας καθορίζει πολλές φορές τις ζωές.Η καρδιά δεν έχει μνήμη αλλά όλα καταγράφοντε στις αποθήκες του μυαλού μας και ξαναπαίζουν σε loop.
Kαλημέρα synουλα μου!
dawkinson, η ελπίδα… μ’ αρέσει ο τρόπος που το σκέφτεσαι… Ίσως κάπου εκεί να λιάζεται κι η πίστη… στις όχθες του ποταμού της Ελπίδας, απ’ την πλευρά της καρδιάς όμως…
debby, όχι κακώς… το μυαλό πρέπει να θυμάται… αλλά να μην χαντακώνει με τη μνήμη την υπόλοιπη ζωή μας.
gitsaki, σ’ ευχαριστώ πολύ… δεν μοιάζει το κιούπι με καρδιά;
mary, η λειτουργία της καρδιάς είναι αυτόνομη…
lote alcarin, κι είναι κι εκείνοι οι ζωντανοί-νεκροί… που η καρδιά τους χτυπάει μόνο μηχανικά…
pixie, και μας καταδικάζει στα ίδια λάθη… στην άμυνα… το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου…