Κάθε τόσο πέφτω σε μια κατάσταση ημικατάθλιψης. Θέλω κυρίως να κοιμάμαι. Τα πάντα μου φαίνονται ανούσια, οι ώρες ατελείωτες, η ζωή μου ένα σούρσιμο πάνω σ’ έναν πλανήτη, που δεν γνωρίζω και μέσα σ’ ένα σπίτι, που γνωρίζω σαν την παλάμη του χεριού μου…
Τα συναισθήματα αυτά συχνά δεν αντιστοιχούν στις έξω καταστάσεις. Φοβάμαι, πως η διάθεσή μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει αυτονομηθεί, δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά ερεθίσματα… Μόνο σε εσωτερικές συγκρούσεις, σε παιχνίδια του μυαλού μου…
Μία άστοχη λέξη μπορεί να με στείλει στο διάολο, αυτό είναι όλο κι όλο που εισπράττω από τον κόσμο: μία άστοχη λέξη… Ή μία άγαρμπη κίνηση, κάτι αταίριαστο, κάτι ελάχιστο.
Και μετά; Μια ακατανόητη για τον «άλλον» αλυσιδωτή αντίδραση. Χωρίς φανερή αιτία, μία τρέλα… Ίσως να είναι και έτσι…
Ένας φίλος ονόμασε αυτήν τη μυστήρια διαδικασία «κακό timing»… Μου φάνηκε πολύ αστείο: δεν μπορώ να συγχρονίσω το μέσα μου με το έξω μου. Πολύ αστείο… Πρέπει να βρω έναν χορδιστή οργάνων, να με κουρδίσει, να με ξαναβάλει πίσω στο σωστό χρόνο (tempo)…
Ξεκούρδιστο πιάνο…
Η πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή που δεν είναι κατ’ ανάγκην κακή, άλλωστε την βιώνω κι εγώ, με τον δικό μου τρόπο μου βέβαια, κάθε τόσο.
Πιστεύω πως η κατάστασή σου είναι το τίμημα που πληρώνουν οι ευαίσθητοι, εγκεφαλικοί και ευφυείς άνθρωποι στη σημερινή, όλο και πιο περίπλοκη και ακατανόητη, κοινωνία. Και πως οι φάσεις “ημικατάθλιψης”, αδράνειας, ύπνου κλπ που τόσο γλαφυρά εκθέτεις το απαραίτητο φάρμακο, προκειμένου να μπορέσουν να συνεχίσουν.
Σ’ όσους είμαστε φτιαγμένοι κάπως έτσι ένα μόνο σκέφτομαι: Κάποιους τρίτους, που το φέρνει η μοίρα να ‘ναι δίπλα. Αυτές οι παράπλευρες απώλειες είναι που με στενοχωρούν. Τι να γίνει όμως, ίσως να ‘ναι καλύτερα να ‘ναι κανείς όσο γίνεται ειλικρινής (βλ. χ8εσινό post) κι όπου βγει, θέλει μεγάλη μαεστρία να παίζεις ρόλους για πολύ και δεν το αντέχουν όλοι.
Αχ, αυτά παθαίνει κανείς όταν γράφει γρήγορα και απερίσκεπτα, για τιμωρία θα ‘πρεπε να το επαναλάβω σωστά 100 φορές … Στο προηγούμενο comment η πρώτη φράση δεν βγάζει νόημα. Η σωστή είναι “Η πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή της προσωπικής σου κατάστασης που κάνεις δεν είναι κατ’ ανάγκην κακή, άλλωστε τέτοια κατάσταση βιώνω κι εγώ, με τον δικό μου …”.
Δεν είναι κατάθλιψη αυτό που περιγράφεις;
Σαφώς και δεν είναι κατάθλιψη .
Είναι αυτή η πάθηση που νομίζεις οτι δεν είσαι αυτορυθμιζόμενος , αλλά κάποιος πρέπει να σε κουρδίσει και να σε βάλει στο σωστό τέμπο .
Βαρεμάρα , θα το έλεγα , το παθαίνω κι εγώ που και που …
Είμαστε οι πιανίστες , όχι τα πιάνα .
cheers.
Είχε δίκιο ο φίλος σου: «κακό timing». Συμφωνώ μαζί του!
Σιγά μην είναι κακό timing.
Είσαι διπλή προσωπικότητα, είναι πολύ απλό.
Ζεις δύο ζωές. Μια έξω, μία μέσα (στο κεφάλι σου).
Δεν είναι τίποτα. Θα συνηθίσεις.
Αυτά παθαίνουν όσοι σκέφτονται πολύ. :Ρ
(που τη βρίσκω την όρεξη για αστεία, ήθελα να ‘ξερα!)
Καλημέρα γλυκούλα.
antvol, όπως λέει κι η 3 parties a day, ίσως ο Θεός να μην μας έδωσε όσες σεροτονίνες χρειαζόμαστε…
Ημί, dode μου, ημί-… (θέλω να πιστεύω…)
meez, καλά, για βαρεμάρα δεν το συζητάμε… Το έμβλημά μας!
mariosp, καλό είναι αυτό… το αντίθετο θα ήταν περίεργο… να μην συμφωνούσες!
ladybug, σωστό κι αυτό… Λοιπόν, είμαι μια διχασμένη, ευαίσθητη, εγκεφαλική & ευφυής, καταθλιπτική, τεμπέλα και άρρυθμη πιανίστρια! Αχ, τις καημένες τις παράπλευρες απώλειες, που λέει κι ο antvol…
Και δεν σού έφτασε που γεννήθηκες ευαίσθητο παιδί, το …καλλιέργησες κι από πάνω!
Τι θα πει κακό timing?
Κάθε στιγμή μπορεί να είναι υποψήφια για bad timing.
Οχι. Δεν μου κάνει αυτή η εξήγηση…
Εναν άνθρωπο ήρεμο δεν τον αγγίζει τίποτα…
Ακριβώς έτσι αισθάνομαι κι εγώ, δεν έχω ν’ αλλάξω λέξη.
Δεν αισθάνομαι αυτονομία της διάθεσης, αλλά μη συνειδητή αλλαγή της κλίμακας αξιών.
Επίσης, πιστεύω ότι, οι καταθλιπτικές τάσεις είναι παιδί της εντροπίας.
Κάνε μια χειρονακτική εργασία και θα σου περάσει.
Αν θες να σου περάσει.
dodos, εγώ δεν καλλιέργησα τίποτα! Αναίσθητη ήθελα να γίνω!
debby, έναν άνθρωπο ήρεμο… ή έναν άνθρωπο με πρώιμο Alzheimer; Η γιαγιά μου ήταν έτσι… στην κοσμάρα της…
andy, πάω να πιάσω το πυλοφόρι!!
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Τα δέντρα γδύνονται, φθινόπωρου ματιά
υγρός αέρας καταπίνει τα στιχάκια
δίνουν το σύνθημα τα τύμπανα ξανά
και ο χειμώνας προβάρει την γραβάτα
Ένα στεφάνι σου φοράνε στα μαλλιά
Ένα στεφάνι με τα μυτερά αγκάθια
περάστε κύριε δεν υπάρχει γιατρειά
είναι πιασμένα των διαδρόμων τα κρεβάτια
Τι να σου κάνω, τι να σου κάνω
αφού δεν παίξαμε ποτέ με κουρδισμένο πιάνο
αφού δεν παίξαμε ποτέ
Κανείς δεν φταίει κι ας κατηγορείς πολλούς
για μια γυναίκα που δεν έμεινε κοντά σου
πως ν’ αντέξει η γυναίκα τους γιαλούς
που ‘ναι γεμάτη με σκουπίδια η αγκαλιά τους
Τι να σου κάνω, τι να σου κάνω
αφού δεν παίξαμε ποτέ με κουρδισμένο πιάνο
αφού δεν παίξαμε ποτέ
αυτο
Κοριτσάκι μου πολλές αναταράξεις μέσα σου.Ελπίζω να είσαι καλά και να είναι μια απο αυτές τισ μέρες.
maxim glendower, ωραίο… σ’ ευχαριστώ πολύ…
pixie, της π…νας γίνεται μέσα μου, ε;