Αχ, Παναγία μου,
θέλω να σηκωθώ να φύγω,
να νοιώσω καλύτερα.
Να τ’ αφήσω όλα πίσω μου.
Την άλλη εβδομάδα θα φύγω.
Να στήσω τη σκηνή μου κάτω από ένα αρμυρίκι.
Να ξυπνάω το πρωί και να βουτάω στο παγωμένο νερό.
Πριν με προλάβει η πρώτη πρωινή σκέψη.
Να ξεπλυθώ απ’ την πόλη, απ’ τη σκόνη, απ’ τη φασαρία.
Να ξεχάσω τα πάντα.
Σα ναυαγός να βρω εκεί τον παράδεισο, που ψάχνω σε μέρη αλλόκοτα.
Μόνη, με το κύμα να σκάει στα μαυρισμένα πόδια μου.
Ξαπλωμένη στη ζεστή άμμο, αφημένη μοναχά σε εικόνες
-πραγματικές κι ονειρικές-
μακριά από τις λέξεις και τα νοήματα.
Μονάχα εικόνες…
Να περιμένω το ηλιοβασίλεμα, να χάνομαι μες στο σούρουπο…
Και σαν νυχτώνει, ανάσκελα πάνω σ’ ένα νοτισμένο sleeping bag
να χαζεύω τ’ αστέρια για ώρες.
Χιλιάδες αστερισμοί να παίρνουν τις μορφές της φαντασίας μου.
Κι η σελήνη εκεί μες στη μέση, τεράστια, να κάνει αργά την περιστροφή της,
ν’ ανεβαίνει, να μεσουρανεί, να χαμηλώνει και να χάνεται
μες στο νερό ή πίσω από κάποιο νησί στο βάθος…
Μοναδική μουσική, ο παφλασμός του κύματος
κι ένας ανεπαίσθητος αχός από μακριά…
Να με βρίσκει ο Μορφέας στην παραλία,
κοιμούμενη να σκουντουφλάω μέχρι τη σκηνή.
Να ξημερώνει, να κυλά η μέρα αβίαστα
κι ο καυτός ήλιος να με βασανίζει γλυκά όλη μέρα…
Διάλειμμα δράσης:
οι βουβές μου περιπλανήσεις κάτω από το νερό…
αυτές οι υπέροχες αποστάσεις μες στη σιωπή της μάσκας…
Η ανάσα μου, η σκέψη μου κι εγώ… Μονάχη…
Αν σε ακουσει η Παναγία….
μαλλον θα πρεπει να πας στην Τήνο…
εχει και θαλασσα…
Εργοτελίνα, έχεις πλάκα…
Δε νομίζω να μ’ ακούσει…
Είναι μόνο σχήμα λόγου…
Όλα καλά, αυτό το μονάχη όμως… ;
Μονάχη, μονάχη…
Δεν θά ‘μαι μονάχη όμως! Με τον άντρα μου θα πάω! Πλάκα γίνεται…
Άντε ντε, καλοκαιράκι και μοναξιά δε πάνε…
:>)
Γεια σου ρε, g help me!
Εσύ κι η Παναγία!
Απαραίτητο και πολύ ωραίο το ξέπλυμα απ’ την πόλη.
Αυτή η εκπληκτική ώρα μεταξύ 8 και 9 το βράδυ στο νησάκι, δε μπορούσε να κρατάει…κανένα τρίωρο? 🙂
Πασχαλίτσα, εμένα αυτό το 8-9 με σκοτώνει! Νοιώθω το θάνατο μια ανάσα… Τέτοια ώρα θα με πάρει, είμαι σίγουρη…
Α πα πα πα παιδάκι μου!
Φτου στον κόρφο μας, κουνήσου απ’ τη θέση σου κλπ κλπ :))
Δε σου αρέσει η ώρα του ηλιοβασιλέματος ρε κοπελιά????
Όχι το ηλιοβασίλεμα… Μετά… Δεν βλέπω και καλά εκείνην την ώρα… Θα με κοροϊδέψει…
Εντάξει, ας κρατήσουμε το ηλιοβασίλεμα τότε, που αρέσει και στις δυο μας 🙂
@synas said:
“εμένα αυτό το 8-9 με σκοτώνει! Νοιώθω το θάνατο μια ανάσα…”
Το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ…
Είναι το ξεψύχισμα της μέρας-αισθάνεσαι ένα ελαφρύ αεράκι απ’ το φτερούγισμα του θανάτου κοντά σου-δεν έχει έρθει για σένα,αλλά για το φως…
Synas,είσαι αρκετά ευαίσθητη-ελπίζω να είσαι και……ευτυχισμένη!
Με αγάπη,
kyriaz
Στο Ε της Ελευθεροτυπίας σελ.18, γράφει το εξής:
“Περίεργη ώρα.
Συμβαίνει πέντε λεπτά μετά το ηλιοβασίλεμα. Την ώρα που η μέρα κατεβάζει τα βλέφαρα, ο κόσμος αλλάζει χρώμα. Τι χρώμα? Εξαρτάται πού είσαι και με τι διάθεση το βλέπεις. Κατά κάποιον τρόπο το φως αποσύρεται διακριτικά, σου επιτρέπει να βουτήξεις πάλι μέσα στη μέρα που πέρασε ή στη ζωή που φεύγει. Είναι η ώρα που σημειώνονται οι περισσότεροι θάνατοι από παθολογικά αίτια. Καλά, μην κοιτάτε προς τα εκεί. Δείτε τις παραλίες που αδειάζουν, τη θάλασσα που ηρεμεί, τα πρώτα φώτα που σας κλείνουν το μάτι. Είναι οι στιγμές που δεν μαθαίνεις ποτέ πώς να τις διαχειριστείς, όσα χρόνια κι αν τις βλέπεις. Η νύχτα είναι μπροστά, η μέρα είναι πίσω κι εσύ στη μέση, κορόιδο, που σε εγκατέλειψαν και οι δύο”.
κι όμως, εμένα το πεντάλεπτο αμέσως μετά το ηλιοβασίλεμα είναι η αγαπημένη μου ώρα. τελειώνει η ένταση και ξεκινά η χαλάρωση.. μάζεμα της παρέας, φίλοι, βόλτες, θεατράκια και συναυλίες.. ξεκούραση.. όλα αυτά 🙂 ..παιδί της πόλης είμαι ..δεν μπορώ κι αλιώς
όσο για τη φύση.. την παραλία.. υπέροχη περιγραφή.. χαλάρωσα ήδη!! ..μαζεύω τα πράματα μου και αύριο πάω θάλασσα για 2-3 μέρες.. καλές διακοπές 🙂
(υ.γ. πολύ ωραίο το dancing queen! έκατσα λίγο παραπάνω στη σελίδα να το ακούσω καμιά 15ρια φορές:)
Λέγεται «μούχρωμα»…
@mariosp: πραγματικά υπέροχη λέξη.
kyriaz, ναι, κι επίσης ευσυγκίνητη, εύχαρις και ευσεβής!
ladybug, είδες, που στα ‘λεγα;
mary, το τραγούδι αυτό είναι φετίχ!
Μάριε & g help me, να σας συστήσω… γνωρίζεστε;