Όταν νοιώθεις μελαγχολία, έχεις συχνά μία δημιουργική διάθεση. Θες κάτι να κάνεις, να το βγάλεις αυτό το πράγμα από μέσα σου. Ένα τεράστιο θέλω κι ένα αίσθημα ανικανοποίητου κενού. Να γράψω, να ζωγραφίσω, ν’ ακούσω όμορφη μουσική, να διαβάσω τη σκέψη του άλλου, να ταξιδέψω. Ν’ αφήσω κάτι πίσω μου.

Η θλίψη είναι βαριά λέξη. Αίσθημα επικείμενου θανάτου. Ματαιότης.
Πού θα βρω κράτημα να ζήσω; Θλίψη. Έχεις βουλιάξει στο κενό.

Υπάρχει κι εκείνο το άλλο: η κούραση, ένα συναίσθημα ιδιότυπο, γλυκό, σα να ‘χεις κάνει κεφάλι από σαμπάνια. Μια ελαφρά ζάλη, ένα σούρσιμο, χωρίς εξάρσεις…
Τελειώνει το πάρτι και θες απλά να πας πια για ύπνο…

Δεν φαίνονται κι οι ώρες να σέρνονται, όταν νοιώθεις μπλε; Όπως και στην ανία;
Κάπως πρέπει να τις διασκεδάσεις, να τις σπρώξεις προς το όνειρο.
Και πώς πετούν οι ώρες, όταν τις απολαμβάνεις! Βιάζονται να σου φύγουν…
Αυτό το σχετικό του χρόνου…

Ίσως η ευτυχία να μην είναι τελικά η φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου.
Ίσως νά ‘ναι η μελαγχολία. Η δημιουργική μελαγχολία.

Όχι πάντως η θλίψη. Όχι η άρνηση της ζωής.

Νομίζω, πως είμαστε εδώ για να δημιουργούμε. Δεν ξέρω βέβαια γιατί να πρέπει να δημιουργούμε, όμως το νοιώθω μέσα μου, πως γι’ αυτό είμαστε φτιαγμένοι.

Κι ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη. Ο έρωτας για τη ζωή, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους, για τις εικόνες, για τις λέξεις, για το άρωμα της ύπαρξης μας…

Όποιος ζει ανέραστος, αργοπεθαίνει… Όχι, δεν είμαστε εδώ για να βρούμε το Θεό…

Υ.Γ.
Μ’ αρέσουν πολύ οι «μπλε» ταινίες. Όπου κυριαρχεί το μπλε. Κι η Jazz.

Όμορφη, πού ‘ναι η ζωή, άμα ξέρεις να τη ζήσεις…
Άμα δεν πιάνεσαι στα γρανάζια της χαζής, πεζής, τιποτένιας ωφελιμότητας…