Ένας φίλος Αυστριακός έφτιαξε ένα υπέροχο σπίτι στην Πάρο.
Βλέποντάς το τελειωμένο, δάκρυσε κι είπε:
«Αυτό θα είναι ακόμα εδώ, όταν εγώ πια θά ‘χω φύγει».

Μεγαλεπήβολο να χτίζεις και να ντύνεις επιφάνειες,
που θα μείνουν μετά από σένα.

Της μάνας μου της διαλύσαμε -ο αδελφός μου κι εγώ-
τις επιφάνειές της, για να φτιάξουμε καινούριες.
Φοβάμαι, μήπως ένοιωσε πως είχε ήδη αργήσει…

Γιατί, ακόμα και τα σπίτια σού χαρίζουν μία γεύση αθανασίας:
μένει η ματιά σου στα πράγματα, το αισθητικό σου στίγμα…
Οι επιλογές μιας παρωχημένης, αλλά δικιάς σου εποχής·
μια λάμψη από το παρελθόν…

Μία αίσθηση -ή ψευδαίσθηση;- προσωπικής αίγλης…
…