Φαίνεται, πως πολλοί πιστεύουν, πως τα πράγματα αποκτούν υπόσταση, μονάχα όταν τα πεις. Αν τα κρατήσεις μέσα σου, αν δεν τα δει κανείς, είναι σα να μην υπάρχουν.
Ακόμα κι οι θρησκευόμενοι αμφιβάλλω, αν νοιώθουν ενοχές για όσα έχουν στο μυαλό τους. Μέχρι και στο Θεό τους πρέπει να τα πουν για να τα μάθει. Και στις προσευχές τους, φαντάζομαι, θα του λένε, τι καλοί που ήταν πάλι σήμερα (Άντε, θα λένε κι ότι δεν νήστεψαν, όπως ακριβώς έπρεπε, για να γίνουν πιστευτοί).
Ανάθεμα σ’ όποιον προδίδει τα μέσα του. Φωτιά θα πέσει να τον κάψει από θεούς κι από ανθρώπους. Μην παραδέχεσαι ποτέ τίποτα κι αν τυχόν σε πιέσουν, κάνε εκείνο το τηλεφώνημα στο δικηγόρο. Αλλά τσιμουδιά. Έχεις κάθε δικαίωμα εξάλλου να παραμείνεις σιωπηλός, γιατί όλα όσα πεις μπορούν και θα χρησιμοποιηθούν εναντίον σου. Δεν έχετε μάθει ακόμα το αμερικάνικο τροπάρι;
Ναι, αμαρτία εξομολογημένη, διπλή αμαρτία και άκρως καταδικαστέα. Μπορείτε να έχετε στο μυαλό σας τέρατα και σημεία, όμως ποτέ μην τα λέτε! Γιατί η μεγαλύτερη απ’ όλες τις αμαρτίες είναι η ειλικρίνεια. Ακόμα δεν τό ‘χετε χωνέψει;
Ο δρόμος για τον Παράδεισο
είναι στρωμένος με κολασμένες αποσιωπήσεις…
Πολλές φορές, μετά από ώρες σιωπής (όταν τέλος πάντων έχω τέτοια μεγάλη τύχη -να είμαι μόνη μου), τελικά συνειδητοποιώ ότι δεν έχω προφέρει λέξη σε κανέναν αλλά νιώθω ότι φλυαρώ επί ώρες.
Πάντως, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αυτό που λένε, ότι το δυσκολότερο είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. τρίχες, εγώ πάντα μου έλεγα την αλήθεια, απλώς σπανίως έκανα αυτό που μου έλεγα!
Είναι σοβαρό αυτό, γιατρέ μου; Μήπως να αρχίσω να με φωνάζω Ναβουχοδονόσορα;
Άρα το δυσκολότερο είναι να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου.
όσο για τους άλλους, ποιος τους… Άλλωστε αν πεις “τα μέσα σου”, τότε:
1. νιώθεις ότι δεν τα έχεις πει τόσο καλά όσο τα σκεφτόσουν
2. οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ακριβώς και αναγκάζεσαι να δίνεις εξηγήσεις (εκνευριστικό)
3. οι άλλοι τα καταλαβαίνουν αλλά δεν τα αντέχουν (πρέπει να λες στους άλλους όση αλήθεια αντέχουν)
4. πλέον η αλήθεια σου αρχίζει και σκουριάζει. Δεν είναι πια τόσο πολύτιμη όσο ήταν όταν την είχες μόνο εσύ.
5. εξαρτάται ΠΟΙΟΙ είναι οι άλλοι. (α και συχνά οι πιο κοντινοί είναι που σε κρεμάνε)
Το να ΛΕΣ την αλήθεια είναι κάτι το ηθικά υπερεκτιμημένο. Το να ΚΑΝΕΙΣ κάτι αληθινό, αυτό, ναι, αξίζει.
Μ’αρέσεις, θα γίνω τακτική αναγνώστρια! Αλλά άλλη φορά υπόσχομαι να γράφω λιγότερα..!
δεν πειραζει βρε synas. δεν είναι για όλους κάποια πράγματα.
τι να κάνουμε?
σε όσους αρέσουμε
Μετά από τόσα χρόνια, η ειλικρίνεια και η καθαρότητα στο λόγο και το βλέμμα είναι το μόνο -ίσως και τελευταίο μου- οχυρό. Πονάει και συνήθως μ’ αγαπούν αλλά συνηθέστερα με μισούν.
@elen:
…για τους άλλους δε θα μπορέσουμε???
ε, ναι πόσο πια??
Οι σκέψεις μας…διάφανα μυστικά…
που αν τα τυπώσεις στο χαρτί η τα
ψιθυρίσεις…γίνονται φαντάσματα…
Καλό απόγευμα…
Ludovik
Τα πράγματα (καταστάσεις, αντικείμενα κτλ.) μάλλον αποκτούν υπόσταση ακριβώς τη στιγμή που θα τα σκεφτείς. Οταν τα αντιληφθείς, τα ορίσεις. Οταν τα ντύσεις δηλαδή με λέξεις.
[Αυτό που κάνουν οι θρησκευόμενοι για κάποιον που πιστεύει στ’ αλήθεια, θα ήταν φαινόμενο στρουθοκαμηλισμού]
Γιατί τελικά οι λέξεις δε βοηθούν μόνο στην επικοινωνία από άνθρωπο σε άνθρωπο. Βοηθούν και στην επικοινωνία “καρδιάς” – νου του ιδίου ατόμου (δοκιμάστε π.χ. να βρίσετε κάποιον από μέσα σας. Λέξεις θα χρησιμοποιήσετε)
Απλά όταν τις λέξεις αυτές τις προφέρεις, επικυρώνονται αυτόματα – ακόμα κι όταν δεν ακούει κανείς τα λόγια σου, παρά μόνο εσύ.
Κώστας
εμ βέβαια. άσε, που μετά από την απομάκρυνση από το στόμα, κάθετί που λέγεται δεν γυρνάει πίσω και δεν αναιρείται..
kyriaz, ακόμα και η γραφή μας γεμάτη αποσιωπητικά…
virginia, μερικές φορές οι λέξεις δημιουργούν τα αντικείμενα της ζωής μας…
elen, το πρώτο βήμα είναι εγκεφαλικό: συνειδητοποιείς, ότι δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Το δεύτερο που περνά απ’ την κοιλιά είναι πολύυυ δύσκολο…
dora, μια απ’ τα ίδια…
par…aloge, γίνεται όμως να ζήσεις και χωρίς τους άλλους;
ludovik, ναι, αποδυναμώνονται… Κάποια λόγια ίσως δεν πρέπει να εκφέρονται ποτέ…
giasafox, λόγος και λόγος… το ίδιο και το αυτό…
dawk, αν μη τι άλλο, είναι αναξιοπρεπές να αναιρείται…
ειλικρίνεια, ε;
απέναντι σε ποιόν είναι αμαρτία (με την ομηρική έννοια); στους άλλους ή σε μας τους ίδιους; κι έπειτα, τι θα πει ειλικρίνεια; από τι διέπεται; από την διάθεση και την θέαση της στιγμής; από κάτι άλλο; ερωτήσεις, ερωτήσεις, ερωτήσεις… τόσο βαρετό…
Η ειλικρίνεια τις περισσότερες φορές παρεξηγείται,σκοτώνει και δεν την είδα ποτέ να βοηθάει σε κάτι.
Κανείς δε θέλει την απόλυτη ειλικρίνεια.