9 Σχόλια

1. 

   Pixie στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 9:34 μμ

   Έλειπες αυτές τις μέρες και αναρωτιόμουν πως τα περνάς και τώρα σε ακούω στεναχωρημένη.Εγώ απλά να σου πώ οτι ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε σελίδα, δεν υπάρχει η δύναμη των νιάτων αλλά υπάρχει η δύναμη που μας δίνουν οι εμπειρίες μας.Τίποτα ποτε δεν είναι προδεδικασμένο.Οχι εκτός αν εμείς το θελήσουμε να είναι έτσι.

   Απάντηση
2. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 9:36 μμ

   “Where The Wild Roses Grow”

   NICK CAVE & THE BAD SEEDS
   feat. Kylie Minogue

   They call me The Wild Rose
   But my name was Elisa Day
   Why they call me it I do not know
   For my name was Elisa Day

   From the first day I saw her
   I knew she was the one
   She stared in my eyes and smiled
   For her lips were the colour of the roses
   That grew down the river, all bloody and wild

   When he knocked on my door
   and entered the room
   My trembling subsided in his sure embrace
   He would be my first man,
   and with a careful hand
   He wiped at the tears that ran down my face

   On the second day I brought her a flower
   She was more beautiful
   than any woman I’d seen
   I said,
   “Do you know where the wild roses grow
   So sweet and scarlet and free?”

   On the second day he came
   with a single red rose
   Said:
   “Will you give me your loss and your sorrow?”
   I nodded my head, as I lay on the bed
   He said,
   “If I show you the roses, will you follow?”

   On the third day he took me to the river
   He showed me the roses and we kissed
   And the last thing I heard
   was a muttered word
   As he knelt (stood smiling) above me
   with a rock in his fist

   On the last day I took her
   where the wild roses grow
   And she lay on the bank,
   the wind light as a thief
   And I kissed her goodbye, said,
   “All beauty must die”
   And lent down and planted a rose
   between her teeth…

   Απάντηση
3. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 9:41 μμ

   Πιξούλα μου, η θέλησή μας είναι μετά από κάποια στιγμή κι αυτή κουτσή… σκέφτεται από ‘δώ, σκέφτεται από ‘κεί… και δεν είναι πια θέληση, είναι λογική απόφαση…

   Απάντηση
4. 

   mary στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 10:12 μμ

   χέϋ!! δεν είπαμε πως πιστεύουμε στη ζωή;

   η ζωή δεν τελειώνει στα νιάτα 🙂

   η ζωή είναι όλοκληρο το ταξίδι, και είναι πιο υπέροχο όσο περνά ο καιρός γιατί υπάρχουν οι εμπειρίες που το βαθαίνουν και το κάνουν πιο ζωντανό 🙂

   αυτό λέει και η πίξι 🙂 συμφωνώ 🙂

   Απάντηση
5. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 10:24 μμ

   mary, όσο πιο βαθιά, τόσο πιο πολύ πονά…

   Απάντηση
6. 

   Pixie στο 27 Νοεμβρίου, 2006 σε 10:31 μμ

   Πάντως μου έλειψες και λατρεύω αυτό το κομμάτι αλλά και γενικά τον Nick Cave.
   θα πάνε όλα καλά.Έχε λίγο πίστη.

   Απάντηση
7. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 29 Νοεμβρίου, 2006 σε 12:25 μμ

   pixie μου, μπα… Ήταν απ’ την αρχή στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάϊδαρος… Μόνο η λήθη γιατρεύει τελικά… Τέλειο δεν είναι αυτό το κομμάτι; Πρόσφατα το πρωτοάκουσα και το ερωτεύτηκα με τη μία!

   Απάντηση
8. 

   Alkyoni στο 29 Νοεμβρίου, 2006 σε 3:39 μμ

   σ άφησα κι άλλο σχόλιο σήμερα…
   αλλά “αλλαγμένη” σε βρίσκω…πάντως χαίρομαι που σε βρίσκω…
   φιλί

   Απάντηση
9. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 30 Νοεμβρίου, 2006 σε 1:58 μμ

   alkyoni, μπορεί ν’ αλλάζουμε χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι… αν κάτι μας αγγίξει…

   Απάντηση