Επιλογή Σελίδας

Από έρωτα… (Μία κοινή ιστορία)

από | Νοέ 29, 2007 | Χωρίς κατηγορία

Ήτανε 20 ετών κι αγάπησε παράφορα. Δεν ήταν αγράμματη, ούτε καμιά του δρόμου. Μια συνηθισμένη, καθημερινή κοπέλα ήτανε, με τα σχολεία της και τα φροντιστήριά της. Κι η οικογένεια νορμάλ. Στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Ίσως με τη μόνη διαφορά, πως με κάποιον αδιόρατο τρόπο τής είχαν εμπνεύσει την επιθυμία να δίνεται με πάθος και ολοκληρωτικά…

Ο Ν μεγαλύτερος, γύρω στα 26. Ένας κοινός τύπος κι αυτός, με μια μισοτελειωμένη σχολή και δουλειές εποχιακές. Έδειχνε πολύ ερωτευμένος μαζί της και την είχε βασίλισσα. Μόνο που… μόνο που σεξουαλικά ήταν λίγο μυστήριος. Όλο ήθελε κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό. Αφού την είχε στριφογυρίσει πολλάκις στο κρεβάτι, ώστε να την έχει διαθέσιμη απ’ όλες τις πάντες, άρχισε να της μιλά για τη γειτόνισσα και πόσο θα ανέβαζε τη σχέση τους μία παραλλαγή.

Εκείνη στην αρχή στεναχωρήθηκε πολύ και τσίνησε, αλλά ο Ν ήξερε να την φέρνει βόλτα. Της εξήγησε, πως ο έρωτας είναι να επιθυμείς την επιθυμία του άλλου. Να ικανοποιείσαι με την ηδονή στα μάτια του αγαπημένου σου, απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται. Και πως η γειτόνισσα έτσι κι αλλιώς θα ήταν ένα εργαλείο στα χέρια των δυο τους. Τίποτα παραπάνω. Μία περαστική.

Η Π τελικά ενέδωσε -τον αγαπούσε τόσο!- και η γειτόνισσα μετακόμισε στο διαμέρισμά τους, να μην πληρώνει και τσάμπα νοίκι. Με τον καιρό έγιναν κολλητές. Μέχρι που της άρεσε κιόλας η κατάσταση… Εκείνος όμως άρχισε να τσαντίζεται με τη φιλία τους και κάποια ωραία πρωία, η γειτόνισσα βρήκε τα ρούχα της στο δρόμο κι η Π έφαγε ένα περιποιημένο χέρι ξύλο. Πρώτη φορά γινόταν αυτό, αλλά κάπου ένοιωθε πως είχε κι εκείνος τα δίκια του: σχεδόν τον είχε παραμελήσει…

Μετά απ’ αυτό το συμβάν, ο Ν έδειχνε να βαριέται αφόρητα -δεν είχε και δουλειά- κι άρχισε να φέρνει φίλους στο σπίτι για να περνάει την ώρα του. Έπιναν, έβλεπαν ματς, έπαιζαν χαρτιά… Κάπως την κοίταζαν όμως οι φίλοι: υπονοούμενα, γελάκια… Ένας της έβαλε μια φορά χέρι στα ίσα κι ο δικός της μονάχα χασκογέλασε πάλι και πέταξε κάποια πρόστυχη ατάκα.

Δεν έδωσε πολλή σημασία μέχρις ότου ένα βράδυ ο συγκεκριμένος φίλος έμεινε αργότερα από τους άλλους. Εκείνη είχε ήδη ξαπλώσει, όταν τους είδε να μπαίνουν μαζί στο δωμάτιο κι ο Ν της ψιθύρισε στ’ αυτί τρυφερά: «Έλα μωρό μου, ξύπνα, έχουμε έναν επισκέπτη να περιποιηθούμε»… Η Π έκανε ν’ αντιδράσει, μα της έκλεισε απαλά το στόμα κι άρχισε να τη γδύνει μπροστά στα ξαναμμένα μάτια του φίλου του. Εκείνη τη νύχτα την πήρε μόνος του, με τον φίλο αμέτοχο να αυτοϊκανοποιείται στη θέα τους.

Ο φίλος ξανάρθε και ξανάρθε… Είχε αρχίσει να συνηθίζει την παρουσία του στο χώρο. Τι ποιο φυσιολογικό από το να πέσει κι εκείνος μαζί τους; Πάλι και πάλι και πάλι… Και οι ρόλοι με τον καιρό αντιστράφηκαν· ο Ν κοίταζε κι ο άλλος δρούσε… Το παράπονο της Π, πως κόντευε πια να μην την αγγίζει, ήρθε αντιμέτωπο με την ειλικρινή εκμυστήρευσή του: ανέκαθεν αυτό του άρεσε περισσότερο και θά ‘πρεπε να είναι ευτυχής, που μπορούσε να του προσφέρει αυτό που τόσο επιθυμούσε. Έτσι θα έμενε εξάλλου για πάντα δικός της…

Σιγά-σιγά άρχισε να της φέρνει κάθε φορά διαφορετικό άντρα. Ενίοτε και δύο μαζί. Κι εκείνη όλα τα άντεχε, όλα τα υπέμενε… Δεν ήθελε να τον χάσει… Ώσπου κάτι περίεργο πήρε το μάτι της: κάτι κρυφόλογα στην πόρτα και κάποιος απ’ αυτούς να δίνει στον Ν λεφτά. Όταν τον ρώτησε σχετικά, της είπε να μην ανακατεύεται στις αντρικές δουλειές και πως συνέχεια τον έβαζε στη θέση του υπόλογου. Κι έπεσε για ύπνο ολίγον τι μεθυσμένος και βαθιά ενοχλημένος από την στάση της.

Η Π άρχισε να παρατηρεί: ο αγαπημένος της έπαιρνε λεφτά απ’ όλους. Τότε της μπήκε η ιδέα στο μυαλό, μήπως πληρωνόταν για τις δικές της «υπηρεσίες». Κι όταν κάποτε αρνήθηκε να κάνει αυτό που τόσον καιρό έκανε για χάρη του, έφαγε για δεύτερη φορά ξύλο, αλλά αυτήν τη φορά βαρύ: «Τι νομίζεις πως είσαι, μωρή; Μία πουτάνα είσαι», αντηχούσε στ’ αυτιά της η φωνή του, καθώς την έπαιρναν αιμόφυρτη με το φορείο «και πάντα θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ. Γιατί είσαι η δική μου πουτάνα. Ακούς; Δική μου!»

Κι η αγάπη της πλούτισε εκείνην τη νύχτα -με φόβο- και έμεινε για χρόνια πολλά κοντά στον αγαπημένο της… Και τους φίλους του… Σήμερα είναι πια μόνη και μπορεί κανείς να την πετύχει τις νύχτες στη Σκουφά. Λίγο γερασμένη βέβαια και ταλαιπωρημένη, αλλά χορτάτη από έρωτα… Εξάλλου αυτό δεν ζητούσε πάντα απ’ τη ζωή της; Να δίνεται;

27 Σχόλια

  1. AVRA

    ανατριχιαζω οταν ακουω τετοιες ιστοριες, ανατριαχιαζω απο θλιψη γιατι ειναι αληθινες.
    Υπαρχουν αυτα τα προσωπα γυρω μας και απορεις , ειναι ο ερωτας αυτος που σπρωχνει τις κοπελες στην αυτοκαταστροφη ?

    οχι βεβαια ειναι η ελλειψη αγαπης προς τον εαυτο τους.Δεν εμαθαν ποτε να αγαπανε τον εαυτο τους.Οχι αγαπη εγωιστικη αλλα βαθια εκτιμηση αυτου που αντιπροσωπεουν!

    Απάντηση
  2. zero

    Ωχ παναγια μου, η καρδια μου.

    Τι λεγαμε?
    Αα ναι …μερικες φορες ο ερωτας οδηγει και τους αντρες στην αυτοκαταστροφη.
    Οι γυναικες δεν ειναι τοσο ευαισθητες οσο φαινονται.
    Και οι αντρες αγαπουν δυνατα.

    Απάντηση
  3. Dawkinson

    μετά από όλα αυτά, απλά δεν υπάρχεις. όχι πως υπήρχες και πριν, για να αφεθείς σε τόση κακοποίηση και να καταλήξεις έτσι…

    Απάντηση
  4. fish eye

    οι γονεις,πως αντεχουν καποιοι γονεις να μη δινουν υποσταση στα θελω των παιδιων τους;πως;;

    Απάντηση
  5. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    avra, δεν ξέρω… αν είσαι πολύ ερωτευμένη και έχεις μία προδιάθεση να υποτάσσεσαι…

    zero, βεβαίως… Αυτή είναι μία μονάχα ιστορία. Υπάρχουν ιστορίες κι ιστορίες… Για παν υπάρχον και παν δυνατόν…

    dawk, όλοι “υπάρχουμε”… Αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και κυρίως όχι το ίδιο τυχεροί. Όχι με την έννοια των συγκυριών, αλλά μ’ αυτή της αντίληψης, της δύναμης, της θέλησης…
    Ίσως στο κάτω-κάτω να είναι απλά κι αυτή η ευλογημένη η ιδέα του να “δίνεις”… Όλοι κατηγορούν αυτούς που παίρνουν, αλλά αυτοί στηρίζονται πάντα στην ύπαρξη κάποιου “μαλάκα”… Ποιοι είναι τελικά οι περισσότεροι και ποιοι κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά; Οι καριόληδες ή οι μαλάκες;

    φεγγαραγκαλιές, κάπου παίζουν σίγουρα κι οι γονείς… Ίσως γονιδιακά, ίσως παιδαγωγικά. Δεν ξέρω. Πάντως αυτή η κοπέλα μου φαίνεται πως απλώς έμπλεξε και δεν είχε τα φόντα να ξεμπλέξει.

    Απάντηση
  6. tk

    με τάραξες βραδιάτικα…

    η αλήθεια πονάει…

    ώρες ώρες ντρέπομαι που είμαι άντρας. και μερικές που είμαι άνθρωπος.

    φιλιά πολλά

    Απάντηση
  7. Vromios

    Από φυσικού μου, που έλεγε η γιαγιά μου, κρατώ πάντα μια επιφύλαξη απέναντι σε αυτές τις ιστορίες. Ίσως γιατί μου έτυχε κι έκανα δυο φίλες πουτάνες και μου έχουν πει ιστορίες από πρώτο χέρι, ίσως γιατί πρέπει κανείς να μπει πολύ βαθιά στον ψυχισμό αυτών των ανθρώπων για να καταλάβει πραγματικά τι ακριβώς γίνεται. Αυτό που έχω καταλάβει πάντως είναι πως σπανίως θα βρεις “αληθινά” θύματα. Εννοώ, θύματα που δεν θέλησαν και δεν επιδίωξαν οι ίδιοι/ες να είναι θύματα.

    Επί τη ευκαιρία, αν μου επιτρέπεται να ρωτήσω τον Μορφέα… γιατί ντρέπεσαι ρε φίλε ώρες-ώρες που είσαι άντρας?

    Απάντηση
  8. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    morfeas, δεν το έγραψα, ρε γμτ, για να κατηγορήσω τους άντρες. Ο καθένας θα μπορούσε να πράξει έτσι, αλλιώς κι αλλιώτικα. Δεν είναι θέμα φύλου… Είναι μία μόνο εκδοχή κάποιας πιθανής πραγματικότητας, που όμως φαντάστηκα.

    vromios, μέχρι πρότινος θεωρούσα, πως πουτάνες γίνονται κυρίως για το εύκολο χρήμα και δεν έτρεφα κανενός είδους συμπάθεια γι’ αυτές. Μία “επαγγελματία” που γνώριζα το έκανε για να βγάζει την κόκα της, μια άλλη ήταν πια γριά και δεν τη ρώτησα ποτέ, πώς έφτασε ως εκεί, και πολλές όχι ακριβώς πουτάνες, αλλά ψιλοπουτάνες απλώς τα έπαιρναν για να κάνουν αυτό που γούσταραν. Ήταν καυλιάρες και άφραγκες. 🙂

    Αυτήν την ιστορία την έγραψα ακριβώς σε αντιδιαστολή μ’ αυτές μου τις εντυπώσεις. Μία νύχτα “ένοιωσα”, πως μπορεί να γίνεις πουτάνα ακόμα κι από έρωτα. Ή από μία τάση να υποτάσσεσαι: στις επιθυμίες τού άλλου, στη μοίρα σου, δεν ξέρω κι εγώ πού…

    Προσπάθησα να μπω στη θέση μιας τέτοιας γυναίκας και βγήκε αυτό. Πιθανότατα να μην είμαι σε θέση να περιγράψω κάτι το οποίο δεν έχω ζήσει. Μπορεί κιόλας ασυνείδητα να “κρύβω” πλευρές της για να τη θυματοποιήσω. Ίσως εντέλει έκανα λάθος που το επιχείρησα εξ αρχής.

    Απάντηση
  9. Ανώνυμος

    Πολύ στενάχωρο το post σου. Μπορώ να καταλάβω μία νέα γυναίκα που από έρωτα αφήνεται σε κάτι τέτοιο, αλλά το μαλάκα που της τη φέρνει έτσι μου δίνει στα νεύρα. Από μία μεγαλύτερη γυναίκα το θεωρώ ηλιοθιότητα να της συμβεί και να το αντιληφθεί και να κάτσει εν ονόματι της αγάπης. όχι ότι δε συμβάινουν όμως. Βέβαια μόνο παθιασμένες αγάπες δεν είναι, αλλά ανημπόρια να προχωρήσεις και πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση.

    Απάντηση
  10. melomenos

    δύσκολες καταστάσεις με τέρατα ανθρώπους που εκμεταλεύονται τα πάντα!
    ιστορίες που υπήρχαν και θα υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες που γίνονται γνωστές ή δεν θα γίνουν γνωστές ποτέ!
    πολλές φορές ο έρωτας σε κανει να χάσεις την λογική και να δέχεσαι απάνθρωπες καταστάσεις…
    μακάρι να σταματήσει κάποτε αυτό!
    ευτυχώς υπάρχει και το αντίθετο!
    καλό σου σαββατοκύριακο

    Απάντηση
  11. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    pussy, σε παίρνει για κάποιον λόγο από κάτω… δεν μπορείς να αντισταθείς.

    melomenos, ο έρωτας πάντα θα κάνει τον άνθρωπο να χάνει τα μυαλά του… δε νομίζω ν’ αλλάξει ποτέ αυτό. Καλό ΣΚ και σ’ εσένα.

    Απάντηση
  12. tk

    ρε γλυκιά μου το ξέρω ότι δεν το έγραψες για να κατηγορήσεις τους άντρες, απλά τέτοιες συμπεριφορές είναι μάλλον προνόμιο των αντρών. κυρίως των αντρών. για αυτό σου έγραψα αυτό που σου έγραψα.

    φιλιά

    Απάντηση
  13. Vromios

    συνας, πολυ καλά το εγραψες και πολυ πειστική η ιστορια σου… νόμισα πως ηταν αληθινή γι αυτό κράτησα τις αποστάσεις μου :))

    Απάντηση
  14. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    morfeas, μπα… Έχω να σου πω και για γυναικείες καριολιές… Ουουουου!
    Φιλιά πολλά.

    vromios, δεν τρέχει τίποτα… Δεν είσαι κι ο μόνος, που μου την είπες! 🙂
    Ό,τι μπορεί ο καθείς κάνει, μωρέ…

    Απάντηση
  15. Aphrodite

    Δλδ τόσον καιρό δεν τον πλήρωνε κι από πάνω (πέραν της είσπραξης?!).

    Αχ, κάτι τέτοιες χαλάνε την πιάτσα με τα φεμινιστικά τους και μετά άντε να σταυρώσουμε εμείς γκόμενο
    :ΡΡΡΡ

    Κοίτα, ο έρωτας είναι μεγάλος μαλάκας. Κι αν σου κάτσει στο σβέρκο για πολύ, σε κάνει κι εσένα.

    Αλλά δεν ξέρω τι φταίει και “Κυρίες” με κεφαλαίο “Π” βλέπουμε πολλές. “Κυρίους” όμως?

    Πόσους τέτοιους π*ύτανους ξέρουμε?
    :ΡΡΡΡ

    Καλά, λέω να το κλείσω κάπου εδώ, διότι μάλλον ανήκω στην δεύτερη κατηγορία του άπαιχτου εκείνου:

    “Αχ… πού ‘ναι τα χρόνια μας, ωραία χρόνια μας; Τότε που ήμασταν ακόμα βλαμμένοι· ή που δεν ήμασταν ακόμα βλαμμένοι; Ιδού η απορία…”
    :))))

    Καληνύχταμέραααααααααα!

    Απάντηση
  16. ολα θα πανε καλα...

    Πολλά πράγματα γίνονται από έρωτα ή για τον έρωτα.Αναρωτιέμαι όμως αν τη στιγμή που γίνονται,υφίσταται ακόμα ο έρωτας ή μήπως αυτό είναι μια όμορφη διατύπωση μιας απελπισίας.

    Απάντηση
  17. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    aphro, ξέρω και τέτοιους… Απλά δεν τους λένε “πούτανους”. Τους λένε δημοφιλείς εργένηδες, bon viveur… τέτοια χαριτωμένα. Κι αυτωνών όμως συχνά, αν ψάξεις την ψυχούλα τους, κάποια θηλυκή γάτα τούς έκαψε κάποτε τη γούνα.

    όλα θα πάνε καλά, η απελπισία, νομίζω, πως είναι κοντινή έννοια προς τον έρωτα. Συνειδητά ή ασυνείδητα όλοι μέσα μας ξέρουμε το απέλπιδον του έρωτα. Το πώς διαχειρίζεται ο καθένας την απελπισία του, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα…

    Απάντηση
  18. ολα θα πανε καλα...

    @synas:

    Αυτό,ξαναπές το…Εύχομαι λιγότερο πόνο σε όλους μας,όταν πρέπει να γίνουμε διαχειριστές του πόνου.

    Απάντηση
  19. faraona

    ΚΑΛΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΛΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΑ ΑΝ ΤΟΥ ΦΕΡΝΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΑΚΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΝΑΝ ΤΥΠΟ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΛΠΑ ΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΒΑΖΕ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ?ΜΗΠΩΣ ΘΑΧΑΝΕ ΛΙΓΟ ΑΠ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΠΟΥΛΑΓΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΕΛΟΦΑΝ ΓΛΥΚΑΝΑΛΑΤΟΥ ΕΡΩΤΑ?ΤΟ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΕΙ ΚΑΙ Ν ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΛΕΩ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ,ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ Ν ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΠΙΕΖΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ—ΕΡΩΤΑ—-Ε ΟΧΙ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ.Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΣΗ ΤΟΥ.ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΙ ΞΕΡΕΤΕ?ΜΑΘΑΙΝΕΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ?Η ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΟ?ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΗΣ ΕΝΝΟΩ.ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΕΘΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΝΙΕΡΑ ΜΑΣ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ,ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΩ ΠΑΛΙ?ΠΟΛΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΒΛΕΠΩ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΤΟ ΜΙΑΛΟ ΤΗΣ ΜΑΛΛΟΝ Η ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ.ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΩΣ ΟΤΑΝ ΜΑΤΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ.ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΑ.ΑΝ Ο ΤΥΠΟΣ ΕΒΓΑΖΕ ΚΙ ΑΛΛΑ ΒΙΤΣΙΑ ΟΠΩΣ ΝΑ ΤΗΣ ΚΟΒΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ,ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ?ΓΙΑΤΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΛΕΩ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ.ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΒΙΤΣΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ …

    Απάντηση
  20. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    όλα θα πάνε καλά, αμήν…

    faraona, τότε θα γινόταν μια πουτάνα χωρίς δάχτυλα! :-)))

    Μου άρεσε η λέξη “μέθη”… Ναι, ίσως τελικώς να πρόκειται περί μέθης… Θολό μυαλό, σκοτεινός ψυχισμός… Αν μαθαίνεις κάτι; Φαντάζομαι, πως αυτό έχει να κάνει με τις δυνατότητες του καθένα να επεξεργάζεται τις εμπειρίες του.

    Απάντηση
  21. faraona

    ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ”ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ” ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΑΣ.ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ…ΚΙ ΑΝ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ,ΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ ΚΑΠΟΥ Η ΠΑΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ …ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ?ΕΧΩ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ”ΟΥΦ ΚΙ ΕΣΥ ΤΙ ΨΑΧΝΕΙΣ?ΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΧΑΛΚΑ ΠΟΥ ΚΡΕΜΕΤΑΙ Η ΓΗ?ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ Ν ΑΠΑΝΤΗΣΩ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΕΣΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.AΣΕ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΜΟΥ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΠΡΙΝ ΤΟ 900 μ.Χ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΜΙΚΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.

    Απάντηση
  22. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    faraona, όταν αρχίσεις να ρωτάς, δεν σταματάς ποτέ… Η φίλη σου είναι απλώς από άλλη πάστα…

    Απάντηση
  23. faraona

    ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΩΤΑΩ.

    Απάντηση
  24. faraona

    ΘΑ ΡΩΤΑΩ ΟΣΟ ΘΕΛΩ.ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΑΣ.ΧΙ!ΧΙ!

    Απάντηση
  25. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    faraona, νόμιζα πως απάντησα!
    Η επεξεργασία των εμπειριών γίνεται με ερωτήσεις. Στις ερωτήσεις παίζεται όλο το παιχνίδι… Οι δε δυνατότητες έχουν να κάνουν με την “πάστα” του ανθρώπου. Άλλοι ρωτάνε, άλλοι δέχονται. Τώρα, από τι είναι φτιαγμένη η “πάστα” του κάθε ανθρώπου και γιατί; Ε, με πας πολύ μακριά…

    Απάντηση
  26. faraona

    Ε! ΤΙ ΘΣ ΝΑ ΚΑΝΩ.ΤΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΞΕΡΩ .ΤΟ ΜΑΚΡΙΑ ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ.ΚΑΙ ΛΙΓΜΟΥΣ.ΕΙΔΕΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ.ΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΟΛΟ ΡΩΤΑΩ.

    Απάντηση
  27. Αλεξία Ηλιάδου (synas)

    faraona, 🙂

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί

Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...

Μια παράξενη πλάνη

Μια παράξενη πλάνη

Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου

Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Πήγε όντως το 2020 χαμένο;

Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.

Subscribe to Our Newsletter

Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!

Pin It on Pinterest