Μου τη δίνει να κάνω άσκοπες κινήσεις. Ακόμα χειρότερα μου τη δίνει, όταν με εξαναγκάζουν να κάνω άσκοπες κινήσεις.
Είμαι κλασική οπαδός της αρχής της ελαχίστης προσπάθειας για οτιδήποτε διαδικαστικό και μοναδικός μου στόχος να αφιερώνομαι και να εντρυφώ σε οτιδήποτε θεωρώ εγώ σημαντικό.
Ναι, να εντρυφώ… Μόνο κάτι που μου προσφέρει ηδονή είναι για μένα σημαντικό. Και είπαμε: το άλλο της πρόσωπο λέγεται οδύνη. Μην τα χαλάσουμε με τις έννοιες… Έτσι κι αλλιώς όταν διεισδύεις σε κάτι, αυτομάτως αντλείς both of them.
Να χάνω όμως έστω και ένα δευτερόλεπτο από τα σημαντικά μου, για να πληρώνω σπασμένα ηλίθιων λειτουργών, ανεύθυνων ιθυνόντων και ηθικά χρεοκοπημένων εξουσιολάγνων μου τσακίζει τα νεύρα.
Δεν έχω φυσικά καμία διάθεση να αποσυρθώ, ούτε να μονάσω, αλλά η κοινωνία με ενοχλεί βαθύτατα και όλο και συχνότερα προσπαθώ να αποφεύγω την κατά πρόσωπο συνάντηση μαζί της.
Σιχαίνομαι πια και τις μετωπικές συγκρούσεις, ώστε να έχω τουλάχιστον την ηδονοοδύνη της ανατροπής. Γιατί κάτι τέτοιο θα καθιστούσε την «συνάντηση» σημαντική. Μόνο σε εξέχουσα ανάγκη… Μπορεί βέβαια αυτός να είναι και ο ορισμός του βολέματος…
Τεσπα… Τι σημασία έχει; Καθείς εφ ω ετάχθη. Εμένα πάντως το πρόβλημά μου είναι: πώς μπορείς να ζεις μέσα-έξω ταυτοχρόνως, χωρίς να αυτοαναιρείσαι και κατά συνέπεια να αυτοκαταστρέφεσαι;
Γιατί -κακά τα ψέματα- η ζωή τρέχει μέσα-έξω…
Νομίζω το λένε “αποστασιοποίηση”… δύσκολο σπορ αλλά απαραίτητο….
den xortainw na se diavazw..me aresoun poly oi skepseis(keimena) sou toso pou siga siga tis yio8etw..mou fainontai periektikes,ka8ares kai logikes..apa8eia mporei na akougetai asxhmo alla polles fores xreiazetai…
an-lu, αποστασιοποίηση; απάθεια; (που λέει ο e3arthsh), αδυναμία; αποχή; Πάντως κάτι με α- στερητικό. Για θετικό δεν το κόβω… Απαραίτητο; Ίσως… Για μένα είναι απλώς μία πραγματικότης.
e3arthsh, τι ωραία ενεσούλα ήταν αυτή! Καλώς ήλθες!
Σωστη.
ποσο μοιαζουμε ποσο.
μα έτσι ζουν οι περισσότεροι.
Ομως αυτοί έχουν 10 προσωπεία για τις “εξόδους” τους.
Νομίζω το να το κάνει κάποιος χωρίς να αυτοαναιρείται είναι αδύνατον εκτός αν είναι στον κόσμο του, οπότε συνδυάζει και τις 2 καταστάσεις και είναι και ειλικρινής με τον εαυτό του.
Κωστής
Καλή μέρα , καλό μήνα..
Στα “έξω” κάνω. αυτό που με ρωτούσες..
“απέχω του εαύτου μου” ..απολαμβάνοντας, αν μπορώ.
Το μέσα μου; Αυτό παραμένει και με
“παιδεύει” ..αλλά πλέον, το παιδεύω κι’γώ!
Ετσι,το μέσα -έξω..
μαζί και χώρια, πλέον…κατά περίπτωση..
από κάποιο σημείο και μετά, ίσως από κούραση, ίσως από τη γνώση που έρχεται με την εμπειρία, αποφεύγουμε αυτόματα τις αρνητικές εντάσεις. κάποιοι ακλομα πιο ‘προχωρημένοι, αποφευγουν τις εντάσεις γενικότερα. απόσυρση.
…σωστό.
Χάλασα τη ζωή μου μοιράζοντάς την στα ασήμαντα και τώρα δεν ξέρω αν μου ‘χει μείνει ψυχή για τα σημαντικά. Σε ζηλεύω που μπορείς να εκλογικεύεις έτσι.
ποτέ δεν είναι νωρίς ή αργά για οτιδήποτε,,και ποτέ δεν λέμε ποτέ ..
Ετσι μας έχει δείξει η ζωή, σ’ όλους μας..
καλησπέρα dora
Καλώς ήρθες στον επιστημονικό τομέα του “optimization”. Αν κατανοήσεις το “Shortest path problem” και πως να το επιλύεις σε πολυονυμικό χρόνο τότε θα έχεις ένα μεγάλο ατού σε ότι αφορά την αποφυγή άσκοπων κινήσεων!!!
[σκέφτηκα να το σβήσω το σχόλιο αυτό, αλλά θα το αφήσω για να θυμάμαι αργότερα πόσο freak είμαι]
Νομίζω πλέον πως χωρίς το “έξω” δεν μπορεί ν’ ανθίσει το “μέσα”.
Αν δεχτεί κανείς αυτή τη διαπίστωση ως αληθινή, τότε γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα.
Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να βγαίνουν “έξω” διατηρώντας παράλληλα ένα πλούσιο “μέσα”, είναι οι ήρωές μου.
Mια χαρά τη βρίσκω την αποστασιοποίηση.Στην αρχή ίσως φαίνεται δύσκολο αλλά όλα συνηθίζονται – ακόμα και ο θάνατος.
Καλημέρα σε όλους και καλό μας μήνα, μιας και χθες δεν μπήκα στο blog. Αυτό το post μάζεψε πολύ ενδιαφέροντα σχόλια! Ειλικρινά με εμπνεύσατε!
zero, σωστό το ερώτημα μάλλον, ε;
fuzzy, πόσο μπορούν άραγε δυο άνθρωποι να μοιάζουν;
giasafox, ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος, που μερικοί άνθρωποι πίνουν…
σπίθα, σαν εσκεμμένη αλλοτρίωση μου ακούγεται αυτό. Αν και σε νοιώθω απόλυτα… Βοηθέ μου! (στην απάντηση σχολίων…) 🙂
dawk, χμμμ… και ξαναχμμμ…. Πιο προχωρημένοι -όσοι αποφεύγουν τις εντάσεις γενικώς- λες, ε; Τι να σου πω, μπορεί.
Έτσι κι αλλιώς ο λιγότερο προχωρημένος βλέπει μονάχα την πλάτη τού μπροστά. Ίσως πιάσει και λίγο την έκφραση, αν αυτός γυρίσει για μια στιγμή το κεφάλι προς τα πίσω… Έτσι… για να δει, αν ακολουθεί κανείς… Αναρωτιέμαι: σταματά ποτέ κανείς να φοβάται, μην τυχόν και δεν ακολουθεί κανείς; Μην έχει απομείνει μόνος μέσα στην ακύμαντη σιωπή του;
Προσωπικώς πάντως μ’ αρέσει ο Βούδας… στη 2η περίοδο του! 🙂
dora, αυτό το «εκλογικεύεις» ποτέ δεν μου χτυπούσε καλά στ’ αυτί. Αλλά ναι… μάλλον εκλογικεύω… Πάντα εκλογίκευα… τα πάντα. Τώρα προσπαθώ (με κόπο!) να αφήνομαι… να νοιώθω τα πράγματα…
par…aloge, αυτό θα ήταν λοιπόν η απόλυτη εκλογίκευση! Πάντα μου άρεσε η θεωρητική κατάρτιση! Αλλά ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να ανακαλύπτω τα πράγματα μόνη μου. Ίσως είναι πια καιρός να διαβάσω και κανά βιβλίο! 🙂
3 pad, μα τω θεώ, δεν έχω γνωρίσει κανέναν τέτοιον. Όλοι χάνονται: άλλοι στο μέσα κι άλλοι στο έξω. Το μόνο, που έχω δει στη ζωή μου, είναι αυτό που είπε η dawk: σπαταλημένοι άνθρωποι, που αποσύρονται και παλεύουν να ξαναβρούν το μέσα τους.
Ή στον αντίποδα: φυγόπονοι άνθρωποι που -ζηλεύοντας την ίδια τους, την χαμένη ζωή- αποφασίζουν υπό περίεργες συνήθως συνθήκες, σχεδόν εξαναγκαζόμενοι στην ουσία, να βγουν από το καβούκι τους…
Ενίοτε υπάρχει και η «επιστροφή». Προς όπου… Αφού έχεις ζυγίσει μέσα σου τα πάντα, κάποτε ίσως επιστρέφεις σε ένα άλλο, πιο ισορροπημένο σύμπαν… Αλλά τότε κάθεσαι για πάντα κοντά στην πόρτα…
όλα θα πάνε καλά, η λέξη «συνήθεια» μου ακούγεται αρνητική. Αν και απολύτως αληθής και συνήθης! διαδικασία…. Συνειδητοποίηση ίσως;
@synas:
Συνειδητοποίηση,ναι…
@3pad
Όπως τα λές…υπέροχα διατυπωμένα.:-))
Αλλά είναι πολύ δύσκολο και ..γι’αυτό και η synas…δίκαια αναφωνεί…
…βοηθός σου, για να μην αναλώνεις την πολύτιμη “ενέργεια” σου.:-)
παρασύρομαι! Να το…κόψω ;
υ.γ. Βοηθώ ..καλά, τουλάχιστον..
ή σε εκθέτω; ..:-))
Όντως, το ζεύγος ηδονή-οδύνη είναι πάντοτε αχώριστο. Το μυστικό είναι να μάθουμε να απολαμβάνουμε την οδύνη που ακολουθεί την ηδονή. Τουτέστιν, να ζούμε την κάθε στιγμή έντονα… κι όσο κι όπου μας πάρει…
Καλησπερίζω
Δεν το έχω εντοπίσει ακόμα…
και το άσχημο είναι, πως αν μείνεις για πολύ καιρό στη μέση
ενδεχομένως να υπάρξει…διχοτόμηση.
Καλό μήνα κι από μένα.
Με μιά καλή δόση ισοροπίας μπορείς να ζεις και μεσα και έξω χωρίς να αυτοαναιρείσαι. Δεν είναι απαραίτητη η αυτοαναίρεση. Μπορείς να διατηρείς και να κάνεις πράξη τα πιστεύω σου όντας βέβαια λίγο λιγότερο απ’ έξω και περισσότερο από μέσα.
3pad I’m your hero!
όλα θα πάνε καλά, ναι…
Κάν’ τη δουλειά σου, σπίθα μου… 🙂
ωσηε, α… εσένα σ’ αρεσουν τα έντονα! Είδατε πόσες διαφορετικές σκέψεις για το ίδιο θέμα; Εσύ λες να τα απολαμβάνουμε όλα, άλλοι λένε να τ’ αποφεύγουμε όλα…
sigmataf, συχνότατο φαινόμενον… Οι περισσότεροι είμαστε τουλάχιστον δύο. Μια φίλη μου έλεγε, πως αν συναντώνταν κάποτε όλοι της οι γνωστοί και την περιέγραφαν, θα πίστευαν στο τέλος πως ο καθένας μιλάει για διαφορετικό πρόσωπο.
pussy, ίσως…
Πέτυχες Διάνα! Ένταση σε όλο της μεγαλείο! Ρούφηξέ την κι άσε την να σε ρουφάει κι αυτή σε μια σχέση αλληλοπεριχώρησης. Σχήμα οξύμορον. …Η ισορροπία του άκρου.
ωσηε, φάσεις είναι αυτές… Να δεις, που θά ‘ρθει καιρός, που θα ψάχνεις να μπεις εθελουσίως στην απομόνωση…